LITTERE DATE AD SYRACUSANOS. 457 einum et Astium secuti. Dein, ante rupazos &, Stephanus sine causa vellet additum. Idem quoque et plures errant in his verbis, to TOLOÚTO loyo, quæ comparationem aut allegoriam sequentem significant et adducunt, Ficini quidem et meo judicio.

Ρ. 314. ἐν παντὶ κακοῦ. Cod. reg. ἐν παντὶ κακῷ. Sed Herodot., VII, 118: ¿ç πãv xaxoũ àπinéaτo; et Thucyd., VII, 55 : Οἱ μὲν ̓Αθηναῖοι ἐν παντὶ δὴ ἀθυμίας ἦσαν. Ex Astio.

Ρ. 316. Οὔκεν τοῖς τοιούτοις κακοῖς..Tres conjecturas Stephanus obtulit, ἐπὶ τοῖς τοιούτοις, vel πρὸς τοῖς τοιούτοις, vel τῶν · τοιούτων κακῶν. Nobis verò nihil addendum aut mutandum videtur, at subaudiendum vv, quæ præpositio eleganter abest his locis. Deinde, doulos vás péyiçãs deleias, ut Arrian. Epictet., IV, 1 : τὴν αὐτὴν δελείαν δοῦλος. Quod emendatores nesciunt. In his autem, σφαδασμῶν τε καὶ ὁδ. πλ., adire non pigebit vir. cl. Boissonad. illustrantem verbum opadáçsıv ad Eunap., p. 487.

LITTERÆ DATÆ AD SyracusanOS. P. 318. E mpátтew. A.... Particula de pendet ab epistolae incipienda formula, ε TράTTεw. «Bene agere (vos jubeo). Quæ verò meditati maximè, bene acturi sitis re verâ, conabor ea vobis pro viribus enarrare. » Ita sæpe Tullius ad epigraphen alludit, sæpius Ovidius; Plato quoque in tertia. Structuram hanc verò - primus dedi, ε πράTTоLTε Övτws, quum ob concinnitatem sententia, tum propter infra dictum, ὄντως εὐδαίμονας ἀποτελῶν τοὺς χρωμένες. Bekker nihil affert novi.

Ἔσθ ̓ ὑμῖν... πᾶσα μάχη, vulg. ἡμῖν, Male cod. 1807 in margine : γρ. ἅπασα μηχανή.

Ρ. 320. Εὐχῇ δὲ προσέοικεν ἡ τοιαύτη ξυμβολή.... Est veluti proverbium nostro usitatissimum, de Republ., V, 2 et 6; VI, 12; VII, 17; de Leg., V, 8; VIII, 8. Adire licet P. Victorium, Var. lect., XX, 6. Hic, Votum potiùs, quàm consilium. Latini quoque, Cic. de Fata, c. 20, « Optare hoc quidem est, non disputare; » Tusculan. II, 13; C. Celsus, VI, 6, 15, etc.

ὑπὸ Καρχηδονίων ἀνάς. Iisdem fere verbis Isocrates, in Nicocle, de Dionysio : ὃς παραλαβὼν τὴν μὲν ἄλλην Σικελίαν ἀνάςατον γεγενημένην, τὴν δ ̓ αὑτοῦ πατρίδα πολιορκεμένην, οὐ μόνον αὐτὴν τῶν παρόντων κινδύνων ἀπήλλαξεν, ἀλλὰ καὶ μετ γίςην τῶν Ἑλληνίδων πόλεων ἐποίησεν.

TOÚTWY díxas Tàs pèv exe.... Fachse, Syllog. lectt., p. 398,

eruit e Ficini versione, δικαςὰς μὲν ἔχει, δίκας δὲ τινέτω, Speciosius quàm verius. Unicè enim intelligendum : « Injuriarum pœnas alias quidem sustinet, alias verò solvat. » Ainexe, pœnam subire, Rep., VII, 11, etc.

Ρ. 322. τὸ μὴ πάντα κατὰ νοῦν πράττειν. Stephano magis pla cet alia, quæ invenitur, lectio, to práva, ut interpungatur post siva. Nobis secùs. Idem malit áp quoμév vé, quæ verba nempe ordinet cum vάTTEL. Neque hîc, invito Bekkero, assentimur, quoniam vim majorem habet sermo non mutatus: « Continuatur verò semper qui jam olim videtur finis initium

renascens novum. »

τούτων δὴ χρή... τέμνειν φάρμακον. Proprie, herbas medicas secare, id est, remedium parare. Sic de Leg.,VIII, 5; XI, 4. Ρ. 524. ἐν Ἄργει καὶ Μεσσήνη. E Basil. et Ald. Al. Μεσήνη. Utrumque in mss., ut solet.

νόμος ἐπειδὴ κύριος ἐγέν. Recte quidem Stephanus monet minùs usitatè postponi èлd; malè autem putat deesse xxi ante Bacius, nec videt hunc verum verborum ordinem : Quoniam semper ibi lex dominatur, regina hominum, non verò homines, tyranni legum. »

peúyelv quyñ áñk. Heusdius, Specim. crit., p. 113, mutare jubet απλήςῳ in ἀπλήρως, et referre ad πεινώντων. Quod fecit Bekker. Uterque errat, si quid video. Habet quidem cod. reg. άπλws, sed in hoc omni loco valde mendosus.

οἳ καὶ τοὺς δέκα τρατηγοὺς κατέλυσαν. Sic vett. edd. Stephanus verò atque eum secuti, inter quos Bekker, xatέhev, Gay, lapidibus obruerunt. Serranus tamen contradicit, imperium everterunt. Eadem inter doctos hæsitatio, Xenoph. Hellen., 1, 2, 13.

σαν,

Ρ. 326. ἐκείνη καὶ ἐμὴν κοινὴν ξυμβολήν. Intellige ante haec verba, ws, οἷόν Tep, quasi, veluti illius et meum commune consilium. Deinde, pro einev vv, lego, non si avv, diceret, neque εἶπεν ἂν, dixisset, sed εἶπε νῦν, dixit nunc, tanquam si amicus nunc etiam adstaret hæc locutus, nec jam totus absens esset.

Ἀλλ ̓, ὄντων τριῶν, ψυχῆς.... Hæc transcripta sunt e Leg., V, 13: Οντων γὰρ τριῶν τῶν ἁπάντων, κ. τ. λ.

Ρ. 328. τό γε μέγιςον. Vulgo τότε. Stephani emendationem confirmamus exemplo, Leg., III, 5: Ovxoũv tó ye péyiso ταῖς κατατάσεσι τῶν πολιτειῶν ὑπῆρχε.... κ. τ. λ. Bekker, τότε, τὸ μέγισον. Non placet.

PRÆSES INSTITUENDÆ JUV.

HOMERUS. 439

Ρ. 330. τιμὰς αὐτοῖς καὶ γένει λαβ.... Vulgo, τιμὰς αὐτοῖς zai yévn.... Nullo sensu. Ficinus verò, Serranusque, ut nos, intellexere. Ergo mendum sustulimus.

P.332. póve xalapeúovta.... Neutrali sensu, purus, integer sum, ut Leg., VI, 7; XII, 3; Xenoph. Hier., IV, 4; Polyb., VI, 56. V. Boissonad. Philostr., p. 339. Senserat Ficinus : Quem in ferenda necis, carceris, exilii sententia contaminari nefas sit. »>

ταῦτα δὲ σχεδὸν ὁ κρίν. Malit Steph. ταῦτα δὴ σχεδόν. Ego vero, ταῦτά γε. Sed dὲ saepius sic pro ἄρα, γέ, δή.

PRESES INSTITUENDÆ JUVENTUTIS. P. 334. Havτos yàp on putou.... « Omnis enimvero seminis prima germinatio rectè tendens ad perfectionem ejus naturæ, efficacissima est ad finem imponendum convenientem sibi... » Legitur rs ÉQUTOÙ puces apud Clem. Alex., Strom., p.627, D. Meliùs profectò, quàm avrou, quod retinent novissimi editores. Sensus autem sæpissime a philosophis explicatur, ut ab lamblich., Vit. Pythag., c. 29, etc.

Ρ. 336. Κρύβδην τῶν νομοφυλάκων. Bekker inducit primus interpunctionem hanc, φερόντων ψῆφον κρύβδην, τῶν νομοφυ lánov övtiv'âv éxaços, etc., conjecturâ sanè probabili.

δοκιμασθεὶς ὑπὸ τὸ ἀλλ. Δοκιμάζειν, explorare vitam et instituta hominis ad magistratum propositi, et in mores inquirere, antequam admittatur. Demosth. in Nearam; Sigonius, de Rep. Ath., IV, 3. Aoxμaoia igitur veluti censura, unde Diodor. Sic., XX, 36, de Appio Claudio censore : Kai xatà μὲν τὴν ἱππέων δοκιμασίαν οὐδενὸς ἀφείλετο τὸν ἵππον.

ἐπὶ καινῇ πόλει τους σφόδρα φ. σ. Errare videtur Astius vertens e Ficino Serranoque : De urbe nova futura augurari et infausti quid pronuntiare reformidantes; atque hæc subjungens perquam Heraclitea: Verbum desidero, velut pipsīca; nisi τοὺς φιλομαντευτὰς pro abstracto, τὴν φιλομαντείαν, positum esse dixeris, sicuti concretum solet abstracti loco usurpari. Nihil verò desiderandum, nec tantis implicanda res est ambagibus; omnia namque sic facilè procedunt: « De nova urbe nimis augurandi cupidos reveriti. » Id est, ne terreamus eos, qui in civitatem novam nimis superstitiosè ominari student.

3

HOMERUS. P. 338. Δεῖ δή.... ἡμᾶς ἐπιςατεῖν. Absolute, imperare aliquid, præceptum dare.... anhãs oüro, ita omnino, id est, sine ulla exceptione aut ullo modo.

P.338.0l viola.... De Tiresia; sed, auctore Stephan., addendus fortè versus, qui hunc proximè præcedit, Odyss., X, 494:

Τῷ καὶ τεθνειῶτι νέον πόρε Περσεφόνεια.

Deinde, oùys où TonTexά.... Imitatur hæc Philostr., Heroic., P. 166.

Ρ. 340. μὴ ἐκ τῆς τοιαύτης φρίκης θερμότεροι... Tepidiores, atque adeo molliores. Frustra Stephanus scribendum suspicatur depuótepot. Errat quoque Astius emendator, ac licentiùs evagatur, qui de suo offert δειλότεροι, vel potius ἀθυμότεροι, ut in Xenoph. Anab., VII, 8, 16; V, 5, 13. Platonis verbo standum, quod et Bekkero visum fuit : figura enim est a fructibus, seu rebus aliis multis,quæ tepore molles unt.« Frigoribus durescit humor, et idem vicissim mollitur tepefactus. » Cic., de Nat. deor., II, 10. Eadem vero translatione : « Ut est longè vehementissimus hic, quum invaluit, affectus; ita, si nihil efficit, tepet. » Quintil., VI, 1.

Ρ. 342. Ἄλλοτ ̓ ἐπὶ πλευρᾶς.... Hic, ob accusativum Ἀχιλ Xéa, dissolvit ferè omnes Homeri versus, quos commentarii vice adscribere decet, ut nunc leguntur, Iliad., XXIV, 10: *Αλλοτ ̓ ἐπὶ πλευρὰς κατακείμενος, ἄλλοτε δ ̓ αὖτε Ὕπτιος, ἄλλοτε δὲ πρηνής· τότε δ ̓ ὀρθὸς ἀναςὰς Δινεύεσκ ̓ ἀλύων παρὰ θῖν ̓ ἁλός· οὐδέ μιν ἠὼς, κ. τ. λ.

Verbum autem witova, Homero ignotum, mutat Heynius in πρωΐζοντα, matutinum se agentem, alii in πρώϊζον, matutino tempore, aut ρ ióvta, manè euntem. Sed wiw, navigo, erro per maria, fluctuo, verè Homericâ mente transferri potuit ad Achillem errantem et dolore jactatum.

Magnoque irarum fluctuat æstu. Æn., IV, 532.
Nec potis est dulces Musarum expromere fœtus
Mens animi: tantis fluctuat ipsa malis. Catull., LXV, 3.
undè àμpoτépņai xepoiv.... Ex Iliad., XVIII, 23:

Ἀμφοτέρησι δὲ χερσὶν ἑλὼν κόνιν αἰθαλόεσσαν
Χεύατο κἀκ κεφαλῆς, χαρίεν δ ̓ ᾔσχυνε πρόσωπον.

Ρ. 346. Αν ἄρ ̓ ἄλλον τινὰ λαμβάνῃ.... κολάσει. Intelligatur ¿äpxov, quam vocem complectitur totus hic orationis ambi

tus, Τοῖς ἄρχεσι δή.... ἀλλὰ πρός γε δὴ τοὺς τοιούτες ἄρχοντας... Ρ. 348. ή Δία, καθευδόντων τ. ά. .... Ordo verborum : *Η δοκεῖ σοι ἐπιτήδειον... ἀκούειν... Δία, ἐπιλανθανόμενον ῥᾳ δίως τούτων πάντων, ἃ ἐβελεύσατο ὡς μόνος ἐγρηγορώς, τῶν ἄλλων θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων καθευδόντων... καὶ οὕτως ἐκπλαγέντα, κ. τ. λ.

Ρ. 35ο. ὡς μετρίως ἔλεγε.... Μετρίως, bene, pulchre, sapienter, ut Leg., I, 9; III, 13.

Ρ. 352. ὥς ̓ ἔχειν ἐν αὐτῷ νοσήματε δύο.... Sic, pro νοσή ματά τε δύο, e reg. cod. Fr. Ast., ut et Bekker, reposuit, multo quidem sententia et verbis ἐναντίω ἀλλήλουν convenientius. Reposuimus et nos, codicem secuti.

οἷα νῦν καταψεύδονται αὐτῶν. Id est, ψεύδονται κατ ̓ αὐτῶν, ut de Republ. II, 20: Μηδὲ Πρωτέως καὶ Θέτιδος καταψευ δέσθω μηδείς, Neque ullus adversus Proteum aut Thetin mentiatur; de Leg. III,15 : μεσικῆς καταψευδόμενοι, de musica falsa arbitrati ; Ibid. VII, 22 : Ὦ ἀγαθοὶ, καταψευδόμεθα νῦν Ελ ληνες πάντες μεγάλων θεῶν, Ο boni, mentimur nunc Græciomnes in magnos deos ; et XII, 1 : πρεσβευτής ή κήρυξ καταψευ δόμενος τῆς πόλεως, legatus aut præco fallens mendacio civitatem, etc.

Ρ. 354. προσκυνοῦμεν ἂν αὐτὸν ὡς ἱερόν.... Deum quoque Silius vocat, vel suo in magna ingenia, Virgilium et Homerum, cultu ac veneratione laudandus, XIII, 736 :

Meruit deus esse videri,

Et fuit in tanto non parvum pectore numen;
Carmine complexus terram, mare, sidera, manes,
Et cantu Musas et Phoebum æquavit honore...
Felix acida, cui tali contigit ore

Gentibus ostendi! crevit tua carmine virtus.

LEX THEATRALIS. P. 356. μηδ ̓ ἡντινοῦν, μηδέ τινα μ.... Sic verba inter se cohærent; μηδ ̓ ἡντινοῦν, μηδέ τινα τῶν ἐλευθέρων γίγνεσθαι φανερὸν μανθάνοντα αὐτά, id est, φανερῶς αὐτὰ μανθάνειν.

Ρ.358. τῶν δὲ σπεδαίων.... Frequentes sunt apud Platonem hi genitivi absoluti, quos vocant; at sæpius pendent ex aliquo sequenti verbo, ut nunc ex τινές, vel subaudienda est præpositio περί, quam levius quidam editores interponi voluere. Cautior atque idem atticismi peritior Heindorfius, qui de his multa, in Phaedon., p. 101, atque aliis locis.