Images de page
PDF
ePub

ALCAIC ODE,

WRITTEN IN THE ALBUM OF THE GRANDE CHARTREUSE, IN DAUPHINY, AUGUST 1741.

Oн Tu, severi Religio loci,
Quocunque gaudes nomine (non leve
Nativa nam certè fluenta

Numen habet, veteresque sylvas;
Præsentiorem et conspicimus Deum
Per invias rupes, fera per juga,
Clivosque præruptos, sonantes
Inter aquas, nemorumque noctem;
Quàm si repostus sub trabe citreâ
Fulgeret auro, et Phidiacâ manu)
Salve vocanti ritè, fesso et

Da placidam juveni quietem.
Quod si invidendis sedibus et frui
Fortuna sacrâ lege silentii

Vetat volentem, me resorbens
In medios violenta fluctus :
Saltem remoto des, Pater, angulo
Horas senectæ ducere liberas;
Tutumque vulgari tumultu

Surripias, hominumque curis.

LUNA HABITABILIS'.

DUM Nox rorantes, non incomitata per auras
Urget equos, tacitoque inducit sidera lapsu ;
Ultima, sed nulli soror inficianda sororum,
Huc mihi Musa; tibi patet alti janua cœli,
Astra vides, nec te numeri, nec nomina fallunt.
Huc mihi, Diva veni; dulce est per aperta serena
Vere frui liquido, campoque errare silenti;
Vere frui dulce est; modo tu dignata petentem
Sis comes, et mecum gelidâ spatiere sub umbrâ.
Scilicèt hos orbes, cœli hæc decora alta putandum

est,

Noctis opes, nobis tantum lucere; virumque
Ostentari oculis, nostræ laquearia terræ,
Ingentes scenas, vastique aulæa theatri?
Oh! quis me pennis æthræ super ardua sistet
Mirantem, propiusque dabit convexa tueri:
Teque adeo, undè fluens reficit lux mollior arva,
Pallidiorque dies, tristes solata tenebras?

Sic ego, subridens Dea sic ingressa vicissim :
Non pennis opus hìc, supera ut simul illa petamus;
Disce, Puer, potiùs cœlo deducere Lunam;
Neu crede ad magicas te invitum accingier artes,
Thessalicosve modos; ipsam descendere Phoeben
Conspicies novus Endymion; seque offeret ultrò
Visa tibi ante oculos, et notâ major imago. [tas),

Quin tete admoveas (tumuli super aggere specCompositum tubulo; simul imum invade canalem Sic intenta acie, cœli simul alta patescent

1 This copy of verses was written by desire of the college, in 1737. It has been printed in the Musæ Etonenses,' vol. ii. p. 107; but has not there the name of the author.

Atria; jamque, ausus Lunaria visere regna,
Ingrediêre solo, et caput inter nubila condes.

Ecce autem! vitri se in vertice sistere Phoeben Cernis, et Oceanum, et crebris Freta consita terris Panditur ille atram faciem caligine condens Sublustri; refugitque oculos, fallitque tuentem; Integram Solis lucem quippè haurit aperto Fluctu avidus radiorum, et longos imbibit ignes : Verum his, quæ, maculis variata nitentibus, auro Cœrula discernunt, celso sese insula dorso Plurima protrudit, prætentaque littora saxis; Liberior datur his quoniàm natura, minusque Lumen depascunt liquidum; sed tela diei Detorquent, retròque docent se vertere flammas.

Hinc longos videas tractus, terrasque jacentes
Ordine candenti, et claros se attollere montes;
Montes queis Rhodope assurgat, quibus Ossa nivali
Vertice: tum scopulis infrà pendentibus antra
Nigrescunt clivorum umbrâ, nemorumque tenebris.
Non rores illi, aut desunt sua nubila mundo;
Non frigus gelidum, atque herbis gratissimus imber;
His quoque nota ardet picto Thaumantias arcu,
Os roseum Auroræ, propriique crepuscula cœli.
Et dubitas tantum certis cultoribus orbem
Destitui? exercent agros, sua monia condunt
Hi quoque, vel Martem invadunt, curantque
triumphos

Victores: sunt hic etiam sua præmia laudi;
His metus, atque amor, et mentem mortalia tan-

gunt.

Quin, uti nos oculis jam nunc juvat ire per arva, Lucentesque plagas Lunæ, pontumque profundum; Idem illos etiàm ardor agit, cum se aureus effert

Sub sudum globus, et terrarum ingentior orbis;
Scilicèt omne æquor tum lustrant, scilicèt omnem
Tellurem, gentesque polo sub utroque jacentes;
Et quidam æstivi indefessus ad ætheris ignes
Pervigilat, noctem exercens, cœlumque fatigat;
Jam Galli apparent, jam se Germania latè
Tollit, et albescens pater Apenninus ad auras;
Jam tandem in Borean, en! parvulus Anglia nævus
(Quanquam aliis longè fulgentior) extulit oras;
Formosum extemplò lumen, maculamque nitentem
Invisunt crebri Proceres, serùmque tuendo;
Hærent, certatimque suo cognomine signant :
Forsitan et Lunæ longinquus in orbe Tyrannus
Se dominum vocat, et nostrâ se jactat in aulâ.
Terras possim alias propiori sole calentes
Narrare, atque alias, jubaris queîs parcior usus,
Lunarum chorus, et tenuis penuria Phœbi;
Ni, meditans eadem hæc audaci evolvere cantu,
Jam pulset citharam soror, et præludia tentet.

Non tamen has proprias laudes, nec facta silebo
Jampridèm in fatis, patriæque oracula famæ.
Tempus erit, sursùm totos contendere cœtus
Quo cernes longo excursu, primosque colonos
Migrare in lunam, et notos mutare Penates:
Dum stupet obtutu tacito vetus incola, longèque
Insolitas explorat aves, classemque volantem.
Ut quondam ignotum marmor, camposque na-

tantes

Tranavit Zephyros visens, nova regna, Columbus; Littora mirantur circùm, mirantur et undæ Inclusas acies ferro, turmasque biformes, Monstraque fœta armis, et non imitabile fulmen. Fœdera mox icta, et gemini commercia mundi,

Agminaque assueto glomerata sub æthere cerno.
Anglia, quæ pelagi jamdudum torquet habenas,
Exercetque frequens ventos, atque imperat undæ ;
Aëris attollet fasces, veteresque triumphos
Hùc etiam feret, et victis dominabitur auris.

PART OF AN HEROIC EPISTLE,

FROM SOPHONISBA TO MASSINISSA.

EGREGIUM accipio promissi Munus amoris,
Inque manu mortem, jam fruitura, fero:
Atque utinam citius mandasses, luce vel unâ;
Transieram Stygios non inhonesta lacus,
Victoris nec passa toros, nova nupta, mariti,
Nec fueram fastus, Roma superba, tuos.
Scilicèt hæc partem tibi, Massinissa, triumphi
Detractam, hæc pompæ jura minora suæ
Imputat, atque uxor quòd non tua pressa catenis,
Objecta et sævæ plausibus urbis eo :
Quin tu pro tantis cepisti præmia factis,
Magnum Romanæ pignus amicitiæ !
Scipiada excuses, oro, si tardius utar

Munere. Non nimiùm vivere, crede, velim. Parva mora est, breve sed tempus mea fama requirit:

Detinet hæc animam cura suprema meam.
Quæ patriæ prodesse meæ Regina ferebar,
Inter Elisæas gloria prima nurus,

Ne videar flammæ nimis indulsisse secundæ,
Vel nimis hostiles extimuisse manus.
Fortunam atque annos liceat revocare priores,
Gaudiaque heu! quantis nostra repensa malis.

« PrécédentContinuer »