Calliope quotiès, quotiès Pater ipse canendi
Evolvat liquidum carmen, calamove loquenti
Inspiret dulces animas, digitisque figuret.

At medias fauces, et linguæ humentia templa Gustus habet, quà se insinuet jucunda saporum Luxuries, dona Autumni, Bacchique voluptas.

Naribus interea consedit odora hominum vis, Docta leves captare auras, Panchaïa quales Vere novo exhalat, Floræve quod oscula fragrant Roscida, cum Zephyri furtìm sub vesperis horâ Respondet votis, mollemque aspirat amorem. Tot portas altæ capitis circumdedit arci

Alma Parens, sensûsque vias per membra reclusit;
Haud solas: namque intùs agit vivata facultas,
Quâ sese explorat, contemplatusque repentè
Ipse suas animus vires, momentaque cernit.
Quid velit, aut possit, cupiat, fugiatve, vicissìm
Percipit imperio gaudens; neque corpora fallunt
Morigera ad celeres actus, ac numina mentis.

Qualis Hamadryadum quondam si fortè sororum
Una, novos peragrans saltus, et devia rura;
(Atque illam in viridi suadet procumbere ripâ
Fontis pura quies, et opaci frigoris umbra)
Dum prona in latices speculi de margine pendet,
Mirata est subitam venienti occurrere Nympham:
Mox eosdem, quos ipsa, artus, eadem ora gerentem
Unà inferre gradus, unà succedere sylvæ
Aspicit alludens; seseque agnoscit in undis.
Sic sensu interno rerum simulacra suarum
Mens ciet, et proprios observat conscia vultus.
Nec verò simplex ratio, aut jus omnibus unum
Constat imaginibus. Sunt quæ bina ostia nòrunt;
Hæ privos servant aditus; sine legibus illæ

L

Passim, quà data porta, ruunt, animoque pro

pinquant

Respice, cui a cunis tristes extinxit ocellos,
Sæva et in eternas mersit natura tenebras :
Illi ignota dies lucet, vernusque colorum
Offusus nitor est, et vivæ gratia formæ.
Corporis at filum, et motus, spatiumque, locique
Intervalla datur certo dignoscere tactu:
Quandoquidem his iter ambiguum est, et janua
duplex,

Exclusæque oculis species irrumpere tendunt
Per digitos. Atqui solis concessa potestas
Luminibus blendæ est radios immittere lucis.
Undique proporrò sociis, quacunque patescit
Notitia campus, mistæ lasciva feruntur
Turba voluptatis comites, formæque dolorum
Terribiles visu, et portâ glomerantur in omni.
Nec vario minus introitu magnum ingruit Illud,
Quo facere et fungi, quo res existere circùm
Quamque sibi proprio cum corpore scimus, et ire
Ordine, perpetuoque per ævum flumine labi.

Nunc age quo valeat pacto, quâ sensilis arte Affectare viam, atque animi tentare latebras Materies (dictis aures adverte faventes) Exsequar. Imprimìs spatii quam multa per æquor Millia multigenis pandant se corpora seclis, Expende. Haud unum invenies, quod mente

licebit

Amplecti, nedum propriùs deprendere sensu,
Moles egens certæ, aut solido sine robore, cujus
Denique mobilitas linquit, texturave partes,
Ulla nec orarum circumcæsura coërcet.
Hæc conjuncta adeò totâ compage fatetur

Mundus, et extremo clamant in limine rerum, (Si rebus datur extremum) primordia. Firmat Hæc eadem tactus (tactum quis dicere falsum Audeat?) hæc oculi nec lucidus arguit orbis.

Inde potestatum enasci densissima proles; Nam quodcunque ferit visum, tangive laborat, Quicquid nare bibis, vel concava concipit auris, Quicquid lingua sapit, credas hoc omne, necesse Ponderibus, textu, discursu, mole, figurâ [est Particulas præstare leves, et semina rerum. Nunc oculos igitur pascunt, et luce ministrâ Fulgere cuncta vides, spargique coloribus orbem, Dum de sole trahunt alias, aliasque supernè Detorquent, retròque docent se vertere flammas. Nunc trepido inter se fervent corpuscula pulsu, Ut tremor æthera per magnum, latèque natantes Aurarum fluctus avidi vibrantia claustra Auditûs queat allabi, sonitumque propaget. Cominùs interdum non ullo interprete per se Nervorum invadunt teneras quatientia fibras, Sensiferumque urgent ultrò per viscera motum.

LIBER QUARTUS.

HACTENUS haud segnis Naturæ arcana retexi Musarum interpres, primusque Britanna per arva Romano liquidum deduxi flumine rivum.

Cum Tu opere in medio, spes tanti et causa laboris, Linquis, et æternam fati te condis in umbram! Vidi egomet duro graviter concussa dolore Pectora, in alterius non unquam lenta dolorem ; Et languere oculos vidi, et pallescere amentem Vultum, quo nunquam Pietas nisi rara, Fidesque, Altus amor Veri, et purum spirabat Honestum.

Visa tamen tardi demùm inclementia morbi Cessare est, reducemque iterum roseo ore Salutem Speravi, atque unà tecum, dilecte Favoni! Credulus heu longos, ut quondàm, fallere Soles: Heu spes nequicquam dulces, atque irrita vota! Heu mæstos Soles, sine te quos ducere flendo Per desideria, et questus jam cogor inanes!

At Tu, santa anima, et nostri non indiga luctûs, Stellanti templo, sincerique ætheris igne, Unde orta es, fruere; atque ô si secura, nec ultra Mortalis, notos olìm miserata labores

Respectes, tenuesque vacet cognoscere curas; Humanam si fortè altâ de sede procellam Contemplêre, metus, stimulosque cupidinis acres, Gaudiaque et gemitus,parvoque in corde tumultum Irarum ingentem, et sævos sub pectore fluctus Respice et has lacrymas, memori quas ictus amore Fundo: quod possum, juxtà lugere sepulchrum Dum juvat, et mutæ vana hæc jactare favillæ.

*

END OF GRAY.

THE

POEMS

OF

Richard Jago.