Verùm hæc fortaffe παρέργως: videor enim instituti mei limites prætergressus, redeo itaque.

دو

Nephriticos duo hæc symptomata infestare folent, stupor in Crure شود ξ, è directo Renis affecti, & vomitus. Stuporis cauffam referunt do- » Etiffimus Langius in Epistolis fuis, & lacotius commentariis in Coacas pranotiones ad Venarum repletionem. Vasa (inquiunt) infignia Caux & Langij & Iacotij de stuAortæ descendentium Spinæ substrata funt, ab his rami infignes ad Re- pore in nenes & ad Crura diuaricantur, quorum repletione, quæ obstructis Reni- phritico do. bus, Vreteribus, Venis Emulgentibus contingit, Nerui & Mufculico- lore opinio.

arctantur, vnde stupor.

دو

Conuellitur

Sed parum Anatomica mihi videtur hæcratio: neque enim à Renum" Calculo ita implentur Venæ, vt Musculos premant, cum & tabidi quam- ca opinio. plurimi, quorum Venæ exhaustæ funt, Calculo Renum laborent, & nihilominus stuporem in Crure perfentiant. Adde quod plethorici, quorum Venæ apparent turgidæ, ftupore Crurum & Brachiorum non laborent. Alia igitur stuporis inquirenda est caussa.

دو

دو

Ego duplicem agnofco:prima est compressio Musculi, tas dicti, cui Re- Duplex illius nes ambo incubant: at hunc Musculum Cruri flectendo dicatum effe, & ftuporis caufin Cruris interiorem partem inferi norunt Anatomici omnes.

sa assignatur à

Altera est compressio Nerui, qui in Cruris Musculos omnes expaditur; nobis. fit autem compressio à duritie & pondere Calculi: nam incipiens lapillus >> stuporem non parit.

Cur autem in nephritide tanta fit Ventriculi fubuerfio & ἀνατροπή, vt omnem faftidiant cibum, & iniectum statim eructent, caussa est Renum & Ventriculi sympathia. Sympathiæ huius, quæ fimplex est, caufla non ad viciniam referenda: distant enim aliquantulum à Ventriculo Renes: non ad generis fimilitudinem: quia Ventriculus membranofus, Renes carnosi: non ad focietatem operis, in vnum fiquidem idémquenon confpirant opus: ergo ad communionem & continuitatem vaforum ac membranarum. Neruuli à Stomachico ad Renem feruntur, & exterior tunica Renes inueftiens, quam fafciam vulgus vocat à Peritonæo ortum ducit, quem Ventriculi fundo continuari norunt omnes.

Curvomitus

in calculo re.

num.

در

دو

در

ور

2

HISTORIA

ANATOMICA.

De Vreteribus &) Vefica.

CAP. XXIV.

JAG Sima Renum parte vasa oriuntur duo concaua, alba craffaque, Arteriarum inftar neruca, ad Veficam progredientia. Hæc Græciab M officio οὐρηθῆρας; τὰ οὐρανὰς, ἢ πόρες οὐρητικὸς. Latini urinaria vasa appel- narij. lant: Celfus à fimilitudine substantiæ, Venas albas. Ariftoteles Venas,,

A Aa ij

tio.

cauas & neruofas.Simplici constant tunica, sed densa, villis tantùm obli quis texta: ita námque meatus illi distendi ac contrahi facilè poffunt, &

Eorum infer- iniuriis faciliùs obsistunt. Adhærent vasa hæc Peritonxo, ab eoq; communem accipiunt tunicam: hinc super Lumborum mufculos, ψίας νοcant, fupertensa, deorfum ad Veficam prorepunt, eiúsque lateribus non directe, sed reflexu finuoso & in anfractus conuoluto mirificè implantantur, ne in Vesicam illapsa vrina remigret. Sunt qui operculum fingant miro artificio fabrefactum. Horum vnicus eft vfus, vrinam deducere vi Renum secretam.

V

De Vesica.

CAP. XXV.

Rinam tandem excipit Vesica velut laguncula quædam, quam retinet asseruátque ad tempus, ne continenter & intempeftiuè eam reddere cogamur ; κύσις ἐροδόχος dicitur, ab aliis corporis matula. Ariftoteles primo de historia animalium, Vesicam appellat Tῆς ὑγρᾶς στιλτώσεως ηεκτικὸν μόριον, id eft, humidi excrementi conceptaculum. Sita est in Hypogastrio, Recto Intestino villis tenuibus & membranis connexa, idque in viris;nam feminis inter Vterum & os Pubis est posita. Non continetur autem, vt pleriq; sentiunt, amplo illo Peritonæi ambitu, vt reliqua Viscera, nec etiam extra Peritonæum est, vt voluerunt quidam; fed intra duas Peritonæi tunicas ita latitat, vt fæpe dum vacua est, non appareat secantibus:id autem propter Ourachon & Arterias Vmbilicales factum puto, quæ inter duas Peritonæi tunicas ad securitatem ferri debuerant. Videtur ergo Vesica proprium habere ventrem & peculiare conceptaculum;quod innuebat fortaffe Diocles, dum corpus diuidebat in Caput, Thoracem, Figura. Ventrem & Veficam. Figuram habet rotundam & aliquantulum oblonSubitantia. gam.Substantia membranea eft, vt distendi & contrahi poffit. Triplici teTunica tri- gitur membrana, communi vna, & duabus propriis:illa à Peritonxo exorplex. ta Veficam Recto Inteftino & Coxarum Offi annectit, alligátque:hæ solidæ, craffæ & duræ funt, ne vrinæ copiâ acrimoniáve & Calculorum afperitate diuellerentur. Triplici villorum genere intertextæ funt: adest interiori parte crusta quædam. In hanc vniuerfam Veficæ substantiam Venæ complures ab Hypogastrica feruntur, sparguntur etiam Arteriæ quaplurimæ, quæ illuc vitæ spiritus effundunt. Nerui duo funt; horum alter à fexta coniugatione, alter à Spinali medulla ortum ducit. Præter hæc Vasa, confpicuus eft canalis è Vesicæ fundo in Vmbilicum porrectus, quò olim, dum vtero geftaretur infans, vrina in Amnion effundebatur. Veficæ partes duæ funt, fundum & ceruix: in fundo continetur vrina. Hoc fensim in anguftiora coarctatur, & in ceruicem carnofiorem definit: Mufculo cingitur, qui ianitoris vicem gerit, Græci σφιγκτήρα vocant. Huius proprium munus est exitum intercludere, ne inuitis nobis effluat vrina.

Vala.

Nerui duo.

Ourachos.

Fundum. Ceruix. Musculus fphincter.

P

Hoc exfoluto & refrigerato inuoluntariè & sine sensu fluit vrina. Vesicæ collum maribus anguftius & oblongius, feminis breuius & latius. Atque hæc partium omnium nutritioni dicatarum, fidelis esto defcri

ptio.

i

D

[ Controuerfiæ Anatomicæ.]

An Vesica vrinam trahat.

VAST. XXX.

دو

E Vesicæ facultatibus tractrice, retentrice, & expultrice vrinæ, leuia quædam obuerfantur, quæ paucis extricare placet. Ac primùm de tractrice dubitari poteft: nunc enim Veficæ vim eam" concedit Galenus, nunc denegat. Lib. 3. de naturalib. facult. & s. de vfu " partium, vtramq; Veficam & Felleam, & ροδόχρ, vim habere propriu tra-> hendi excrementum, scribit. Hocindicat Vesicæ structura: triplici enim " villorum genere texta apparet, rectos habet, obliquos & tranfuerfos. " Cap. 7. lib. s. de ufupartium. Vesica (ait) non ea folum, quæ bilem, sed" & quæ vrinam recipit, purum vtraque atque ab aliis secretum cùm trahant proprium excrementum, iure optimo alia vasa alimentum deferentia postularunt. Ariftoteles cap. 15. libri 3. de bistoria animal. Mortuis (inquit) nihil humoris in Veficam tranfmittitur; at viuis non folùm humor, fed ficca quædam recrementa descendunt, ex quibus fiunt Calculi. Quod fi decumberet tantùm ferum, non traheretur, cur non efflueret etiam in mortuis.

Contrarium sentire videtur 6. de locis affectis. Dum enim diabetes naturam inquirit, eiúsque caussas rimatur, Veficam ferum ad se non trahere affirmat.

دو

دو

دو

دو

دو

دو

vrinæ.

Sed Galeni hanc fententiam ita interpretor, vt velit in diabete Veficam Explicatur ferum ad se non attrahere, id eft, diabetes cauflam non ad Vesicę tractrice Galenilocus vim referendam, neque Vesicæ affectum esse, sed ad Renum tractricem detractione validiorem aut retentricem imbecilliorem. Itaque in eo affectu Vesica Diabetes tantam vrinæ copiam non pellicit, sed præcalidi Renes & æstuantes plus cauffa. feri trahunt, quam continere queant: itaque aut sponte per Vreteres ad Vesicam corriuatur, aut vi truditur. Quod fi omnia naturæ votis respon-deant, trahi ab Vreteribus & Vesica vrinam nihil prohibet. Neque verò excremento ali exiftimamus, cùm ab Hypogastrico ramo complures Venaruin & Arteriarum riuuli per ambas Veficæ tunicas spargantur.

A Aa iij

دو

دو

در

دو

دو

دو

Deretentione & excretione vrine; an naturalis ved animalis facultatis fint opera.

V

[QVAST. XXXI.]

Eficæ proprium munus est vrinam retinere ad tempus, poftmodum excernere; qua autem vi, naturaline, an animali id fiat, conNaturalem trouerfum. Vtramque actionem, retentionem quippe ac expulfionem esse retentio- naturalem effe contendunt quida; quoniam vtriufque Vesica & χοληδόχε nem & excre- & δροδόχο eadem est ratio: at retinet bilem Vesicula, eámque extrudit tionem doce- folius Naturæ vi. Adde, quod villorum triplex genus in vtraque Vefica tur. triplicem actionem naturalem, non animalem esse perfuadet.

Animalem effe.

animalem.

دو

دو

Contra animalem esse vtramque actionem, ita demonstrari potest: Retentio animalibus fit organis: ergo animalis actio, animale organum mufculus eft: at cingitur Veficæ ceruix Mufculoianitoris vicem geren» te, exitúmque intercludente, ne inuitis nobis effluat vrina, hunc σφικτήρα „ vocant. Expulfioné verò animalé esse inter cetera, teftatur, quod ea pro voluntatis arbitrio nunc tardior fit, nunc celerior; núc debilior, nunc validior; & quod non nisi operatib. Epigastrij Musculis perficiatur. Gal. r. » & 6. de locis affect. quæftione hanc foluit; mista esse vult actionem, re„ tentionem animalem & voluntariam esse, quæ Musculi perficiatur ope

دو

دو

» ra; excretionem naturalem, quæ expultricis facultatis minifterio susciOpinio no- piatur. Ego vtramque actionem & retentionem, & expulfionem vrinæ, ftra, vtramq; partim naturalem, partim animalem effe puto; sed retentionem magis actionem par animalem, expulfionem magis naturalem. Retinetur in Veficæ fundo effe, partim vrina obliquarum fibrarum ministerio: at ea retentio naturalis eft: retinetur etiam pro voluntatis arbitrio beneficio Sphincteris Musculi, & hæc actio purè animalis est. Expellitur vrina vi insita Veficæ, qua ad exclusionem rei noxiæ & irritantis stimulatur, excretio ea omnino natura>> lis est. Expellitur etiam vrina, volentibus nobis, beneficio Musculorum Abdominis, qui Hypogastrium premunt: & voluerunt quidam, paruos Abdominis Musculos Succenturiatos dictos, vrinæ excernendæ dicatos esse. Mista est ergo vtraque actio. Obijciunt quidam, excretionem nullo modo naturalem esse; quia femper excerneretur vrina, cùm actiones >> naturales perpetuæ fint, neque vnquam cessent. Refpondet Galenus, >> non omnem vrinam expultricis facultatis obiectum esse, sed eam tan>> tùm, quæ vel mordet, vel tendit, id eft, quæ qualitate aut quantitate >>> molesta est.

دو

دو

Finis libri Sexti.

LIBER SEPTIMVS,

IN QUO PARTIVM PROCREA-
TIONI DICATARVM, TVM VIRILIVM
tum muliebrium historia primùm accuratè defcribi-
tur; mox, quæ in ea occurrunt, contro-
uersa, explicantur.

HISTORIA ANATOMICA.

De partium Generationi dicatarum neceffitate.

CAP. L.

ONSTANS est Hippocratis libris de diata, Arift. libello de longitudine & breuitate vita, Gal. 1. do tuenda fanitate; omnium denique Philosophorum & Medicorum assertio; quæ funt fub cocauo Lunæ, quæ citima terris, quæ aere & aqua continentur, corruptioni & interitui obnoxia efle. Singulare enim quodlibet, aut ina- Singularia omnia quonimatum eft, aut animatum: si inanimatum, modo & cur varias ratione vtriufque materiæ, & primæ & mutationi fecundæ, patitur alterationes. Prima enim nouam semper appetit for- obnoxia. mam; ergo & mutationem: fecunda, quæ ex elementis est, ob inteftinum eorum diffidium (contraria enim funt, à contrario autem omnis corruptio) mixti diffolutionem furtim aggreditur: ipsa verò elementa extra propria loca, tametfi naturaliter, vi tamen quasi quadam alligata, in propriam fedem redire appetunt. Si verò animatum fit indiuiduum, præter eas, quas dixi, alias habet connatas sui interitus cauffas, quas Quot modis nulla ars,nulla humana industria effugere, sedne reprimere quidem po- corpora altetest; adeo vt animatorum omnium, præfertim animalium corpora, & rentur. φύσι, & ἀνάγκη, id eft natura & necessisuaie fatalia fint. Natura quidem, ob