* IN CENSORES CARMINUM INIQUOS,

FABUL A.

L X X.

Ui doctis palmam eripiunt, nomenque Poëtis,

Ad cantum cytharæ piger obfurdefcit afellus,
Dum rudit, ipfe fuæ captus dulcedine vocis,
Se mirarur egens animæ, nec ceffat anhelus,
Donec ridiculis clamoribus impleat auras,
Exhalantem animam media inter gaudia credas.
Sic aliis longè anteferunt fua fenfa, fuóque
Arbitrio fapiunt, quibus eft ignotus Apollo,
Et quibus invifæ, Pindi facra numina, Mufæ.
Ultrices fcelerum, vos pofco accedite Pœnæ.
Quamprimum ftygias animorum extinguite peftes.

* Le mediocre eft meprisé: le grand eft expofé à la Critique; Phedre & les autres Poëses s'en font plaints dans leur

tems, & Monfieur de Santeul s'en plaint dans le fien par cette Fable.

*ADCAROLUM PERERIUM AMICUM QUONDAM SUUM,. Ut à fatira abftineat.

LXXI.

FCCINE mordaces meditaris fcribere verfus, Optime PERERI; totóque Helicone relicto, Ad Stygias defcendis aquas, ubi tingere poffis Fatalem calamum, & trifti exfaturare veneno? Si quæ reftat adhuc, mihi crede, hanc exue méntem Te non ira decet, fub honefto pectore Dire Non habitant: malè conceptos dedifce furores, Non æftu patiare rapi. Tibi bella moveres, Que mihi, clamofis mox (a) explodenda Theatris. Quin potiùs mites, & anticas confule Mufas. Quòd fi fortè mei te gloria carminis urat, Supra alios qui te Lyricis in verfibus effers, Rumparis licèt inde, jecur defcendat in altum Ille dolor: fcelus eft, nefcis, vel lædere linguâ, Quos Deus & dictat, quos & Deus approbat Hymnos. Ah! potiùs mites & amicas confule Mufas.

Monfieur de Santeal y repondit par ces Vers, par lesquels il l'avertit de retrancher de leur difpute les expreffions trop piquantes. Cette noble émulation éclata chez Monfieur Menage, qui la voyant trop animée leur adreffa l'Elegie, qui fuit les Vers de Monfieur du Perier.

(a) Explodenda ] aliter ex editione 1694. exponenda.

AD INGRATUM

PERERIUS.

L X X I.

Viam paraffe montis ad biverticis
Amona rura, quo nitentis eloqui
Novos, Amice, carpis ungue flofculos.
Quid inde honoris interim mihi refers ?
Nefanda probra. Dic, amabo, quis canis
Pari furore præftitæ immemor dapis,
Herum momordit? Ipfane ipfa vipera
Atrociore dente, quâlibet viâ

Oriri adorta, matris impetit finum
Per Afra tefqua? Mé-ne me tot horrida
Luto fluentis abluiffe carmina,
Rudique, candidæque prorfus infcio
Latinitatis indidiffe tot tibi

Sales, meis tot auxe te modis, ut hanc
Mihi, proterve, gratiam rependeres?
Parum-ne profuiffe me tibi putas,
Meâ carere quòd potes dehinc ope?
Amata fic ad arva pullus optima
Parentis alma preffitarit ubera,
Fugit, feroque pulfat hanc fatur pede.

AD CAR PERERIUM?

ET

JOAN. BAPT. SANTOLIUM VICT.
NOBILE PAR VATUM,
De fceptro Poëtico inter fe pugnantes.

*G. MENAGIUS.

1 X X 1.

PERS&, Aitotum dictis, snortal for

ERBRI, Aonidum decus immortale Sororum :

Ergo, quos olim fociavit fœdere amicos,
Vos idem Aonidum diffociavit amor?
Litibus & finem cunctis quæ tempora ponunt,
lucendunt flammis pectora veftra novis ?
Præmia, confiteor, vobis non parva petuntur.
Non tripodes, vobis palma ferenda levis.
De fceptro Aonio; de Vatum principe lis eft,
Qui latè imperitans regna fuperba gerat :
Regna, nec Oceano, nec flumine claufa; neque altis
Montibus ingenium quâ patet, illa patent.
Has tamen inter vos fit fas componere lites.
Sceptra fimul geftate: imperitate fimul.
Judicio noftro, veftrum nam dignus uterque eft,
Qui teneat doctâ Mufica fceptra manu.
En tibi, SANTOLIDE, Regina Lutetia plaudit.
Afpicis, ut fulget verfibus illa tuis?"

Tu Gallos Proceres; tu Vates laudibus ornas :
Et tua, quos ornas, Mufa perire vetât
Tu cœli Heroas, coelo quos Roma locavit,
Carmine cœlefti, grande fonante, canis.

* G. Menagius, voyez ce que j'en ai dit page 31.Anote (a).

Mille tibi veneres: intérque Helicona colentes,
Gratior eft docto nullus in ore fonus.
Et te, PEKERI, plectro majore fonantem,
Mirantur docti, turba diferta, Sophi.
Tu,decus Aufoniæ ; tu, Francæ gloria linguæ.
Tu magnum gemino carmine nomen habes.
Tu canis excelfo LUDOVICI prælia versu :
Prælia, non aliis concelebranda modis.
Magnus ubique mihi LUDOVIx: major mihi nufquam,
Quam facunde tuis CAROLE carminibus.
Utque laboratum per ebur, reverentia major
Venit, ab ætherea qui tonat arce, Jovi:
Sic nova majeftas, Franco nova fama Tonanti
Accedit numeris, docte Poëta, tuis.
Vos igitur, Pindi Proceres, par nobile Vatum,
Sceptra fimul geftate, imperitate fimul.
Si numquam foles geminos admittit Olympus,
Admittunt reges plurima regna duos.
Suffecêre elegi, pariter tibi, docte Properti:
Docte Catulle, tibi, culte Tibulle, tibi.
Cum fpoliare facros poffet Maro floribus hortos
Ecce legit parcâ florea ferta manu.
Cùm ficcare fiti totam Permeffida poffet,
Ore verecundo leniit ille fitim.

Contentus, calamofque leves, tenuéfque cicutas
Inflare, & grandi bella tonare tubâ;

Non tibi fermones fparfos fale, felle madentes;
Argutam invidit non tibi, Flacce, chelin.
Quòd fi cum focio durum fimul imperitare
Aonio alternis imperitate choro.

Qui major; debetur enim reverentia talis
Majori; ille prior, cenfeo, fceptra gerat.
Sed totum Janus poftquam compleverit annum,
Si focio, infidus, reddere fceptra negat;
Cogitet Oedipodas: Thebanas cogitet arces
Everfas verfas in cinerémque domos.
Vera loquor: nifi pars vobis funt Mufica regna,
Vatibus hæc fient præda fubinde novis.
Imperium in veftrum furgent, gens invida, Vates,
Submittunt veftro qui modò colla jugo.