Non ego: fidus erit vobis, dum vita manebit, MENAGIUS; veftri pars quotacunque chori.
*AD CHERILUM,
QUIS POETA BONUS.
QUERS, CHCERIER, LA, quina por
UÆRIS, CHERILE, quos amem Poëtas →
Si nefcis, ftomachofior, palati Et fum, CHARILE, delicatioris. Odi, CHERILE, putidos Poëtas, Vanos, indociles, locutuleios, Qui fe plus nimio volunt placere, Qui fe plus nimio volunt probari, Illos, CHERILE, non amo Poëtas. Non me marginibus Poëta pictis, Aut charta movet elegantiore ; Non me litterulis probè exaratis Non me tegmine fplendido libelli. Illum, CHERILE, amo & volo Poëtam, Qui purâ nitidus locutione,
Et fenfu gravis, & profundus ore, Equus, compofitus, fibi cohærens, Sui confimilis fuique compos,
*Il y avoit une focieté fort étroite entre Monfieur Langlet Profeffeur Royal, & Monfieur de Santeul tous deux excellens Poëtes: l'un par étude, l'autre naturellement. Monfieur Langlet éroit grave, pofé, & veritablement comme plus âgé, fe croyoit en droit d'arrêter les faillies de Monfieur de Santeul vif, prompt, impetueux, dont leton, l'air, le gefte & toutes
les manieres reffentoient le Poëte. Un jour Monfieur de Santeul dit à Monfieur Langlet: Comment veux-tu donc que parle un Poëte: ôte lui l'Enthousiasme
les Saillies; ce n'eft plus un Poëte : donne-moi donc l'idée d'un Poëte tel que tu le demandes. Vous l'anrez, repondit MonGeur Langler, qui, quelques jours après, lui envoya ces vers Hyndecaffilabes.
Splendefcat mihi luce non malignâ. Nolo gloriolâ nimis tumentem, Nolo qui nimium fe amet Poëtam ; Qui fe venditet ipfe, prædicetque, Et fe præferat omnibus Poëtis: Qui fuffragia fupplice oftiatim Linguâ, & multiplici ambiat falute: Qui tecta obfideat potentiorum, Er nummo infidietur expetito: Qui defiderio impotens lucelli, Et famæ levis appetens, laboris Captet præmia non fui, & fuperbus Pennis compita non fuis oberret: Illum, CHERILE, non amo Poëtam, Et fuco faciem oblitum dolofo, Et buccas tumidum infolente faltu : Qui nunc fe rapido fub aftra nifu Sublimem levat, & modò jacentes Per terras iter expedire tentat. Qui nunc floridulus, politulufque Fragrantes Charitum ambulat per hortos: Et nunc horridus, atque fenticofus In fylveftribus hæfitat vepretis. Qui nunc limpidior cadente lymphâ, Ripis mollibus affilire gaudet: Et nunc turbidus, atque fœculentus Pigra defidior palude torpet.
Illum, CHERILS, non amo Poëtam.
Illum, CHERILE, amo & volo Poëtam,
Qui laudem fibi non emit precando, Nec vulgi occupat æftimationem : Sed qui Pierio labore clarus, Et famæ fibi confcius futuræ, Non voces hominum imperitiorum, Non ora improba curat invidorum Paucis dummodò, & haud ineruditis Se formâ fatis, & decente cultu, Et laude ingenii fciat placere,
Illum, CHERILE, amo & volo Poëtam.
JOAN GERBASUM DOCTOREM SORBONICUM,
PROFESSOREM REGIUM.
De minus opportuna LENGLETII Profefforis Regii ad SANTOLIUM Victorinum admonitione.
ASTUM infolentem convenit deponere, Amice; Pietas id velit, pofcat Pudor, Etcara facris Vatibus Modeftia.
Sed quando Vates propior afflavit Deus, Et alta Divam pandimus myfteria: Sentire de fe magna, quis durus vetet ? Scribentis animus rapitur oblitus fui, Humo & relictâ fe fupra mortalia Attollit, aftris condit & facrum caput. Jam major homine, proximus & ipfi Deo. Hoc Chriftianis contigit vel Vatibus (a) GERBASE, juftâ lance fi perpenderis :
*Monfieur de Santeul trouva que la piece precedente renfermoit une leçon trop dure: il y repondit par ces Vers Iambes, qu'il adreffa à M. Gerbais leur ami commun.
(a) Gerbafe, ] Jean Gerbais né Rupois village du Diocefe de
Reims, vint faire fes études à Paris. La vivacité de son efprit le pouffa. Il fut reçu Docteur en Théologie en 1661.fut pour vu d'une chaire de Profeffeur en éloquence au College Royal en 1662. Il avoit l'efprit vif, le raifonnement fort beau-.
Hæc noftra non eft, fed Tonantis gloria. Quid ergo vehemens prædicat modeftiam Tuus ille Vates, qui pio fub nomine Nimis feverus cenfor objurgat meos Carpitque mores, calamo & audaci notat? Quin & latentes pectoris fenfus mei Penetrat, finifter mentis interpres meæ. Quo jure id aufus, oro, quâ licentiâ ? An fic prophanus in facros minaciter Impune Vates furgat, & cenforio Faftu ferox infultet, ac fenior fení, Amico amicus improbam litem inferat? Cur facra Superis plectra, quæ nondum manu Tremente pulfo, me jubet reponere? Cur alta fpirans, & velut plenus Deo Quam fortè nefcit, ire nos viam docet, Et nos adire fuadet æternas domos Mentis volatu libero; ille dum fedet In fabulofo montis Aonii jugo, Dans jura doctis vatibus, Pindi arbiter. Non hic querela finis ;urget acriùs; Gravem modeftis auribus, quos condidi Dum recito verfus, arguit fuperbiam. Nos ergo fractâ voce, languenti fono, Recitare verfus, templa queis refonant, velit Dum magna canimus, & tubam pulmonibus Inflamus altis; frigidos quales petit,
Odi Poëtas, hos amo qui numinis Hauftu quid altum, viribus fifi audeant: Qui martiales ad tubas, ad tympana, Inter furores, & tumultus bellicos Caleant & ipfi, fræna det LENGLETIUS, Non fræna patiar, dum furore percitum Me-me poëtam propior afflabit Deus. Nuper politos, elegantes, aureos,
coup de delicateffe & de péné- tration, & écrivoit mieux en Latin qu'en François. Il eft mort le 14. Avril 1699. âgé de 70. ans ou environ. Nous a-
vons plufieurs Ouvrages de lui, voyez Monfieur du Pin, Bi bliot. Aut. Ecclefs, du XVII. fiecle.
Cùm legeret ipfe, docta quos cafti parens Sermonis olim Roma non neget fuos Verfus ; fonabat eruditis auribus, Plaudens amicis non minùs plaudentibus. Laudator aderam; non egebat laudibus Suus ipfe præco, & ipfe mirator fui. Dum librat ore tam rotunda carmina, Carmina futuris audienda fæculis.
Nos aliquid ore dicere haud modico, eft nefas? Sibi fed ipfe placeat, ac plaudat, licet.
Ulli relinquo vana Pindi Numina.
Inventa vatum, ludicrum Divûm genus, Infanientis falfa mentis fomnia,
Dudum abdicavi; me vocat major Deus, Haurire facris facra qui dat fontibus, Qui me beatas imperat percurrere Sedes Olympi, nec gravem pavefcere Ad fulgurantis numinis præfentiam ; Oculo irretorto lucis æternæ jubar Dat fuftinere, quando fe dat afpici. Hinc alta fapimus, nofter hinc faftus venit. Quid ergo nobis cecinit infaufto omine Tuus ille Vates? nefcit heu! tragoedias Quot excitarit, quod femel calamo excidit Verbum? poëtis eft fuus facris furor, Sua bella, cautâ mente non fat profpicit, Quàm magnam inurat nomini labem fuo, Quo nos laceffit, hoc laceffit Coelites Deumque telo, timeat ultorem Deum Omnefque Superos, niretexat pœnitens Verfus maledicos, fpongiáque deleat. Sed ille valeat ; aula tota Cœlitum Sibi me repofcit, ac Poëtam vindicat. Offertque pennam, quam putem avulfam facris Pennigerum ab humeris: Non tibi pofthac licet, (Hanc offerendo dixit unus Alitûm) Scribere prophana, nec licebit ampliùs. Non plura fcribam: me modeftum jam canar, Et Chriftianum me poëtam prædicet. Hoc gloriamur, quod nihil fublimius,
« PrécédentContinuer » |