Scilicet emeritum me vatem impunè laceffent, Aufi facrilegâ tollere fceptra manu? Lauricomam avellent è cano vertice fylvam,
Nec mea qui cingat tempora, ramus erit ? Ora niger, niger & veftes, nigráque fub umbrâ
(a) Infanæ plebis vertar in opprobrium? Ah! potiùs noftro tingatur fanguine veftis: Hâc hâc purpureâ vefte fuperbus ero. Perfodiant, nudum patet ecce ad vulnera, pectus; Fælix! fi foflo pectore fanguis eat.
Hanc animam è THOMA (b) non hæres degener haufi, (c) Qui pro fervandis legibus occubuit. Jufta queror, nec me facit indignatio Vatem, Scribere fic juffit Relligionis amor.
(d) Si mea apud feros per carmina fama nepotes, (e) Fors eat, & reftet nominis umbra mei: Pofteritas repetet, licet (f) infrendentibus annis,
Totum avida, atque inhians cernere SANTOLIUM. Non adero; (g) mox frendet, & indignata tabellam Mordebit, quanquam o! fit Pietatis opus. (b) Sed quid ego hæc autem? per fraudem veftibus ater
Per quos Relligio tollit ad aftra caput? Tempore quo referat fontes, * & do&a fluenta,
Monfieur de Santeul parle ici de la Bibliotheque de Saint Victor.
Do&rinam unde avido, qui fitit, ore bibit. Quid fupereft! meme expun- gant & nomen & hymnos ? Quos templa & repetunt, quos pietafque probat.
(a) Loco hujus Verfus ifti leguntur:
Lucifugus noctis pallida regna petam, Eripe me his, ô Virgo, malis; donaberis hymno, Hæclabes famæ non fit inuf
(6) Thomas Prior Sancti Vic- toris Martyr, inter manus Steph. Epifc. Par. Confule E- pistolam D. Bernardi Abbatis Cl. 158. (c) Al.
Cujus veftis adhuc tincta cruo. re madet. (d) Al.
Si forte ad feros veniat `mea fama nepotes.
(e) Fors cat, & reftet ] al. Et levior reftet.
(f) Infrendentibus] al. indignantibus.
(g) Mox frendet, & indignata,] al. fremet illa, & deteftata.
(b) Loco hujus Perfus & trium fequentium ifti leguntur : Sed quid ego hæc demens! fim
Sim totus; modò fit candida vita mihi. Dum fcribo, en niveum reddit, GENOVEFA, colorem,
Plaudite, jam mutor, reddor & ipfe mihi.
Morum me candor folvet ab Et Genovefa meum reddit ami
* VICTORINA DRYAS
Arbor excifus & avulfus conqueritur.
EGALES hortos, circùmque virentia prata Quæ dudum incolitis, fylveftria numina, nymphæ, Tuque diu expectata, & noftris debita votis VICTORINA Dryas, noftros confundere fletus Vobifcum liceat, fimul & mifcêre querelas.
REGA dudum incolitis, vinumi,
Vidi ego, dum nuper veftris fpatiabar in hortis, Poft duras hyemes, poft longa incommoda brume, Dum ver auricomum Phobo redeunte redibat, Spein fylvæ ingentis, nudi nova gaudia campi; Vidi fuccifas repetito vulnere quercus, Everfafque domos avium; tellure jacebat Congeries lignorum, avidis data pabula flammis. Quis potuit tantum, ô Superi, committere crimen! Vidi etiam rupto turgentes cortice gemmas, Quæ nondum audebant duro fe oftendere cœlo, Cali intemperies illis ne fortè noceret Quæque fuo jam nunc arbor lætissima fucco Spondebat ramos, fpondebat frondea tecta, Spondebatque facris dilectam Vatibus umbram.
Les Jardins de S. Victor é toient bas, & les arbres vieux. On y fait un plan nouveau après
avoir rehauffé le terrein. M. de Santeul dans ces Vers regrette l'ancien bois.
Hic ego, dicebam, potero jam folus in umbra, Seceflu in placido, meditari, & fcribere verfus. Fas erit & latitate, umbrifque in luce potiri. Sed mihi non licuit jam fpe, votifque beato, Et nafcens nemus, & nafcentem cernere fylvam: Nam licet in teneris nondum folia ampla virebant Arboribus, nimiùm Naturam urgere morantem Carminibus Vates potuiffem. Carmina Sylvæ Audivêre, & habent attentas Vatibus aures. Una Dryas fertur nondum violata fecuri Has Alendo fudiffe preces. Huc jufla venire, Quæ modò florebam regalibus hofpes in hortis; Non peream, nobis ex omnibus una fuperfim, Infigni titulo, quæ VICTORINA Vocabor. Si noftram penitùs jurafti evertere gentem, Crudelis Lycidâ, quem nos præfecimus hortis; Ifti fida loco talem philomela ruinam
Si feiret, reditum urgendo, te multa furentem Mulceret querulo cantu; folet illa quotannis Umbrâ tuta meâ fylveftrem hic ponere nidum, Hic pullos nutrire; Deæ miferêre precantis. Ille preces & vota Deæ fruftràque gementis Heu! fylvæ durus non audiit, icta fecuri Communi cecidit fato, junxitque forores. Antiquum rediit chaos infœlicibus hortis.
Deplorat Poëta quòd deferto rure Bellevrao fe in urbem invitus receperit.
OS BELLEVRAI, nuper mea gaudia, colles, Vos nemora, irriguis vos ftagna tumentia rivis, Et liquidi fontes, & quæ fub fontibus imis Effufæ flavos per candida colla capillos, Mollibus in tunicis gaudetis ludere Nymphæ. Si quis ineft (vidiftis enim me fæpe legentem Et de litoribus meditantem carmina veftris,) Si quis ineft vobis fenfus, fi numen habetis, Excipite ô triftes, neque enim mora longa, querelas. Dum magis arridet vitæ melioris imago, Et bona pax, & blanda quies, & fancta voluptas, Ruris deliciæ, & caftæ bona gaudia mentis; Afpera fata jubent veftris difcedere campis: Omnia ubi mihi læta, jugóque folutus ab omni, Exultans animis, hâc libertate fruebar,
Quam precibus, dudum, & lachrymis, votífque petebam, Obteftans Superos omnes, fi flectere possem.
Has, BELLEVRIADES, lachrymas, hæc vota, precéfque Audit, & optatam fpondet mihi denique fortem. Me fortunatum! fi quæ dedit otia nobis,
Ille idem fervaffet, amat namque ille Camœnas; Illic non poteram juflos tum fcribere verlus,
* Monfieur de Santeul étant fe confoler de fon malheur, il à Grignon chez Monfieur de Bellievre, reçut ordre de fon Superieur de s'en revenir. Pour
fit cette Eclogue qu'il appelloit fon Palemon. J'ai parlé de M. de Bellievre, page 117. n. (*)
Et tutò infanire, rudémque exponere Musam, Proque tubâ tenues calamos inflare licebat; Innocuos neque erat, qui jam objurgarer amores, Nec mea facrilego qui carmina carperet ore. Non lites, non bella domi, rixáfque movebat Imperio durus caperatâ fronte Palamon. Si non jutla dabam, non jufla aliena fequebar; Me quando feffum ftudiis fopor altus habebat, Sæpiùs increpitans non me fonus æris acuti Cogebat dulces quamprimum abrumpere fomnos, Aut jam præfentes in carmina linquere Mufas. Sed vos o nemora! ô colles non fponte relicti! Deferui tamen : & comites fugêre Camœnæ, Gaudia fugiftis fimul, & fugiltis amores. Ah! quoties tua refpiciens de montibus altis BELLEVRÆ A domus, faftigia : Non ego, dixi, Non ego vos iftis pofthâc de montibus arces Afpiciam ; colles iterumque, iterumque valete: Et malè difcedens per mille obliqua viarum, Ingentes vanâ folabar imagine curas.
Quis mihi tum fenfus mifero ? vas confcia teftor, Quæ Sangermanos habitatis Numina faltus, Et vos Sequanico ludentes litore Nymphæ. Illa tamen quæcumque, levis jactura fuiflet, NI BELLEVRIA DÆ me maxima cura teneret. Illius & vultus, & dulcia verba redibant, Hæc animo, puris quæ fedulus auribus haufi. Et mihi dein fauftos aufim promittere Soles Demens! non habitat terris præfentior alter SANTOLIO Deus, Ille meos, auditque, legitque, Quos bonus infpirat manifefto numine verfus. Illi charus eram, & quamvis nil tale merebar, Me tamen audebat fummis æquare Poëtis. Hinc mea per fylvas cantabant carmina Nymphæ; Vatem paftores, dicebant flumina vatem,
Me quoque Pierides; nec tam tua, docte RA PINE, Magna BAVILLEOS refonabat fama per agros. Trillia quid me igitur renuentem juffa repofcunt? Hoc me intempeftâ nuper fub nocte monebat Infœlix bubo, memini, dum lu&or iniquâ
« PrécédentContinuer » |