Fortuna; pudet ire, diu quò fara vocabant. Quæ fuerant hac læta tenùs, vertuntur acerbos In gemitus: fæpe immeritum me tempore ab illo Infequitur durus fpreta ob mandata Palamon. Debueram ex illo, fi mens non vana fuiflet, Augurio fapere; at quid non fperare licebat? Carminibus potui durum qui Alectere Ditem, Crudeles etiam placare Palamonis iras Sperabam, quantò durus magis ipfe Palamon? Quin & opem ruris dominus fpondebat amicam; Sed me infoelicem haud melior fortuna revifit. Nam latitans fylvâ in mediâ malè callidus auceps Incautas volucres meditor dum fallere vifco; Me pennata cohors latitantem vidit in ulmo, Vidit & infidias, & me delufit hiantem: Vicina iratus tum me ad vivaria vertens Non fic effugient, dixi, mea retia pifces, Retia ter jeci prædâ prope lætus opimâ, Subdola ter capti ruperunt retia pifces. Quid faciam toties voto deceptus inani? Omnes fubduxi malè-tutis pifcibus undas, Et tandem inviti venêre ad retia pifces: Haud impunè tamen; me nudus fcilicet urnâ Increpuit Deus ; & nude fub litore Nymphæ.
CL. PELETERIUM,
REGNI ADMINISTRUM
IN VILLA SUA RUSTICANTEM. Santolius Victorinus fe relictum ab eo fuiffe queritur.
LUGBT Valles, flete Solitudines: Turbate veftris queftibus filentia; Et canere doctæ, nata gens fylvis, aves, Lamenta, flebilefque voces rumpite; Tractuque longo confite vos arbores, Errante fluctu quas rigat præterfluens, Intrare quando geftit urbem Sequana, Siccos, inertes, frondibus nudos fuis Porrigite ramos, & feraces vitibus Valete colles, & meo quæ non femel Cantu fonaftis læta quondam litora, Jam deftituta amabili folatio,
Ululate, gemite, flete vos, & plangite: Non audietis amplius SANTOLIUM. Noftris Camoenis qui favebat optimus, Jam nunc finifter vix meas nugas amat Rei Minifter Gallicæ PELTERIUS. Hic ille pofitis dum vacat negotiis, Suique ruris blanda captans otia Legit Poëtas: me legebat, & meos
* Claude le Pelletier Mini- de Santeul dans ces vers fe ftre d'Etat avoit mené à fa terre de Villeneuve Meffieurs Rollin & Herfant perfonnages d'un grand merite. Monfieur
plaint de n'être point de la Compagnie, & de n'être plus dans la même faveur comme auparavant.
Ad aftra verfus efferebat approbans; Præfectus urbi litteris quos aureis Sculpfit legendos, urbis in magum decus. Mihi inde nomen. Nam latini carminis Vim fentit, interdum fcit etiam & fcribere. Si rufticatur, rufticantur & fimul Comites Camœnæ. Quas amavit vel puer, Et juvenis Artes, Vir, Senex, non deferet. Unde ergo mentis tam fubita mutatio ? ROLLINE, gentis ample litterariæ Dominator, aditus nempe folus occupas; Solus latinè fcribis, & folus fapis, l'lacere fcriptis non tibi foret fatis, Si non placeres candidis & moribus; Utrumque paucis Diî dedêre vatibus.
Vetus Poëta, danda fi dictis fides, Enervis, & iners defipit SANTOLIUS. Lyram ille fenior tractar imbelli manu Inflare nec par pulmo jam valet tubam. Hoc eft olorum, trifte quos fenium premit, Fato fub ipfo dulciùs ut illi canant. Senibus poëtis non idem illud contigit Hebefcit animus, dum ligatus frigore Sanguis furorem mentis infanæ tulit; Si docta fcripfi, doctus hæc fcripfit furor. Ita eft, Amice, fuimus, & meæ mifer Famæ fuperftes vivo: pars melior mei Interiit animus, factus ipfe fabula. Severa leges, tranfgredi quas non licet, Natura fixit, tempus eft rebus fuum.
Non fernper annus floret, & gelu potens Hyems fub altis nivibus æftatem ligat. Non le reperit, & horret, & fe-fe ftupet Hirfuta tellus, læta vernis folibus Quæ flore nuper fe coronabat fuo. Tibi relinquo, dedecet me jam fenem, Apollinarem, quâ fuperbis, lauream. Fretus juventâ, montis advolans jugum, Quas non Poëtis arbiter leges dabis?
Quis plectra? quis tubam, & chelym vellet manu?
ROLLINI, gentis ample litteraria Dominator, imples juftiùs meas vices. Me depulifti. Fruere. Num vacat mihi
Locus fecundo? Non. Prohibet HERS ANN IUS. Lugete Valles, flete Solitudines.
CAROLUM ROLLINUM,
ACADEMIE PARISIENSIS
AMPLISSIMUM RECTOREM.
Appendix ad præcedentem querimoniam. L X X V III.
UOD, ROLLIN E, tibi conceffos nuper honores Æmulus invideam, tollis ad astra caput.
Hanc, ego crediderim, tua fecit maxima virtus Invidiam, meritis nafcitur illa tuis.
Tu mihi, quàm meliùs, dum Regum è fanguine Princeps CONDEus pluris me facit, invideas.
Uм fabulantur, multa de me garriunt
Docando, amici, nempe me injuftè queri
* Monfieur l'Abbé Teftu de l'Académie Françoife, & Au
teur des Stances Chrétiennes s'étoit retiré dans la Maison de
Hominis politi qui caream frequentiâ; Quippe ille nuper, dum faluti confulit Vitæ beatæ cupidus, æternis fua Longè antè fata poffit ut bonis frui, Seceflit intra fepta tranquille domûs, Ubi liber animus res caducas deferens Sibique totus & Deo totus vacet.
Validis Sodales his ferè rationibus Me conquerentem de viro tali, improbant. Majora & addunt, ut querelæ fit modus, Aures quietas nam fatigo, nec domus Refonare ceflat frivolis fermonibus; Et fic perurgent; quifque pro arbitrio, fuâ Et lege vivit, quifque juris eft fui: Non ille vivit, qui fibi non vixerit. Quin & profunda nocte qui latet Deus, Se retegit omnis alta per filentia. Torrens, inundet qua beatos Gloria
Tacitus, revolvit ; munus hoc paucis datum eft, Silente ftrepitu, mentis in facrario
Eterna qua ftant cogitare, 6 Mox hora rapiet vana terris gaudia. Illo beatus ergo vivat munere Hic nofter hofpes, quo fuperbit hofpite Augufta femper, facra VICTORI domus. Ego fic Amicis multa me increpantibus, Paucis rependo. Definam numquam queri Hominis politi quòd caream frequentiâ. Ille ille præfens, ceû mihi Sol proximus Se nube velat, ille qui folus meas Fugare tenebras poterat, & quod pejus eft, Queri negarur, damnor; & vivo mifer?
S. Victor. Monfieur de Santeul le cherchoit toûjours, & comme il ne pouvoit jamais le joindre, il s'en plaignit par
cette Piece de Vers, qui contiennent une louange fort delicate.
« PrécédentContinuer » |