QUOD HYMNOS
QUINTΙΝ Ο MARTYRI
DUDUM POLLICITUS
SEMPER PROCRASTINET.
L.SOUCANYE fancti Quintini Regia apud Viromanduos Ecclefia Canonicus.
HENDE CASYLLABI.
DE età
E te jam malè fufpicamur omnes
Venam degenerem obftrui, & teneri, Annolámque tibi interire musam Fas eft credere, fi tacere pergis. Jam, quos quifque avidâ bibebat aure Verfus magnificos, fales, lepores, Genúfque omnimodum elegantiarum. Hunc hunc fertilis impetum furoris Et mira, & nova femper exprimentis, Cui par non erit, aut fecundus unquam Tandem definere in nihil pudendum
*M. de Santeul promit à M. de Soucanye de travailler aux Hymnes de S. Quentin; mais comme il étoit occupé à d'autres Ouvrages, il ne put pas é xécuter la parole auffi promptement qu'on l'auroit fouhai
té. Ce retardement donna lieu à M. de Soucanye de lui en faire des reproches par ces Vers, & pour l'animer, il lui dit qu'apparemment fa veine étoit rallentie par le poids des annécs.
Fas eft credere, fi tacere pergis.
Jam, qui tam faciles tibi fluebant Fontis Aonii, invidente Phœbo, Limofos fieri, & pigros liquores, Imam & turpiter attigiffe facem, Et te vix aliquam obtinere guttam Fas eft credere, fi tacere pergis.
Jam, quæ te toties Polo inferebant, Coeleftéfque animas dabant tueri, Ipfum & cantibus alloqui Tonantem, Sacras proh pudor! exuiffe pennas, Téque nunc humiles amare terras Fas eft diffeminare, prædicare, Quin & fingere, fi tacere pergis. Nam quid vis aliud tibi imputari? Bis æftas redit ecce, dum moraris Nobis reddere carmen obligatum. Cœlo es debitor, & quiefcis amens! Crede, non Superis flagella defunt. Ni datam toties fidem exequaris, Hymnos pollicitus diu negatos, Proximas dabis, hórridáfque pœnas: Venas igneus occupabit ardor, Sitimque afferet afperam & furentem, Ultricem fidei fitim dolofa;
Quam dum vincere nefcies ferendo, Surgentem ftomachum dolebis ingens, Totifque artubus innatabis hydrops, Et vix te pedibus trahes anhelans; Tum multâ benè femiluffocatus Lavabis fcelus, & piabis undâ.
Nos tu negligis immemor,
Tunc noftram cupies tenere aquofus, (Quò velint hydropes, premente morbo, Votis vel pedibus venire multi)
Optabífque facros videre poftes,
Et falutifera introire templa,
Et præfens gemitu, & prece efficaci (a) Læfi Martyris invocare numen
(a) S. Quentin eft invoqué pour l'Hydropific.
Potentis tumidos levare ventres.
Hâc te jam videor videre in Urbe, Non ridentem oculis, nec ore lætum, Nec quâ mole priùs ferenus ibas, Nec quo greffu agilis modò huc, modò illuc Nuper te omnibus obvium ferebas, Dividens facra, fabulofa, acuta, Nec quâ voce tonans ubique amabas Divinos vehemens fonare verfus ; Sed cavis oculis, fed ore mæfto, Sed triftem, & macilentum, & æmulantem Maturas croceo colore aristas, Sed gravi ftomacho & laborioso, Vix pondus ftomacho fuum ferente; Hoc ore, hoc habitu placebis Urbi, Hymnos pollicitus diù negatos, Hymnos difficiles loco moveri, Venturos citò, femper & morantes : Hoc ore, hoc habitu placebis Urbi, Nam talem petit expiationem Flecti difficilis, tibique dura, Quod fibi, & Superis (nefas) dedifti Verba facrilegus, Polúmque ludis. At nos intereà benigniores, Quos decet brevis ira, te dolentem Jam culpæ immemores, boni, piíque Salutaribus offeremus aris;
Blanda, & alba Cohors, Cohors amica, QUINTINUM unanimes movere luctu. Jungemus lacrymas tuo dolori,
Et fufpiria, flebiléfque cantus:
Tu proftratus humi, & gemens, & orans. Damnabis fcelus, & moras nocentes, QUINTINóque iterùm fidem obligabis, Non fidem volucrem, poëticamque, Nec qualem toties Polo obligasti, Profanis iterans, valete, mufis: Erunt Aligeri, Deufque teftes, Et nos ipfi erimus ; Dicabis hymnis Eternum cytharam, & modos fonantes,
Mittens numina, cæterafque nugas,
Et jubens procul exulare rixas, Atro carmina delibuta felle, Sales, nequitias, dicacitates
In quas non benè fe facer vaporat Furor, quem Superis, Deóque debes : Hoc tu foedere detumebis hydrops, QUINTINOque ftatim intonabis hymnos.
Cette Piece donna occafion à M. de Santeul d'y repondre avec un peu trop de feu; mais il s'en repentit auffitôt après, tant il est vrai que fa Muse n'a jamais fçu que louer le merite. Et il écrivit à Monfieur de Soucanye, qu'il alloit par un écrit public, defavouer tout ce qu'il avoit écrit mal à propos ; en voici quelques vers, contenu du billet de la propre main de Monfieur de Santeul.
UIS novus hic furiis me Vatem agitavit Oreftes?
QQui potui calamum lethali armare veneno;
Crudelis! facros non hæc decet ira Poëtas.
Il y a, continue notre Poëte so. Vers après, qui repareront tout; Et felix culpa tuo honori & mex vertet offenfæ.
Tuus addictior SANTOLIUS VICTORINUS.
On n'a pu recouvrer la fuite de cette Piece; enfuite Monfieur de Santeul lui adreffa la Piece qui fuit.
* A D L. SOUCANYE CANONICUM
REGALIS ECCLESIÆ SANCTI QUINTINI
HYMNOS IN HUJUSCE MARTYRIS
NOSTRAM cur a
OSTRAM incompofitis cur lædis cantibus aurem ? ̧
Canitiem objurgans ? fegnes mihi duriùs annos, Torpentemque gelu, & venâ frigente fenectam Objicis, & canos, Juvenis, rugafque feniles Vertis in opprobrium, venerandæ infignia frontis. Tempore quo totus meditor vulgare per orbem QUINTINI facta egregia, & renovare triumphos, Unde Urbi nomen, cujus luftrata cruore Dedidicit fpurcos mutato nomine ritus:
Quod neque vi Cæfar, quod nec victricibus armis, Hoc potuit nova Relligio. Noctefque diefque Hæc me excudentem & recoquentem carmina rides ? Per probra fperafti, per jurgia flectere Vatem, Demens; his Mulas ftimulis urgere morantes. Non hoc, crediderim, QUINTINI gloria pofcat. Si tibi fert animus juvenili ludere verfu;
*M. de Santeul par ces Vers répond à M. Soucanye, qu'il n'eft qu'un jeune homme, & qu'il doit craindre le fort de Phaeton & d'Entellus ; que s'il
eft long-tems à donner les Hymnes de S. Quentin ; c'est qu'un Ouvrage pour être bon, ne doit point être précipité.
« PrécédentContinuer » |