Jam Phœbi patiens, per me licet, exere Musam,
Tenta carmen, ames monftrari, interque fodales
Amula (cribendi quos gloria carminis urget,
Nemo velit tecum fcripto contendere verlu.
Ipfo ego miranti fimilis, non labe carentes,
Et vultu fimulato attollam ad fidera verfus.

Sed non inde rudi veniat fiducia Musæ,
Ne nimiùm tibi crede, tuas sed consule vires.
Et tibi præfcriptam timeas tranfcurrere metam,
Nec genio permitte tuo fine lege vagari;
Injectis petulantem animum rege ductor habenis.
Audax ille fuit, qui lenè afflantibus auris,
Qui placido poftquam deduxit flumine lembum,
Velivolas fcandens agitata per æquora naves,
Iratis voluit fe-le committere ventis.

Arduum opus, carmen: nec tu tentaveris ultro..
Quòd fi fortè aliquam, quô Vates igne calemus,
Scintillam rapuifti ; haud fas tibi trudere verfus
Continuò, & magnos in prælia pofcere Vates.
ENTELLI quondam, fimul atque memento DARETIS.
Et fibi confifus nimiùm, fretufque juventâ
Te moneat Phaeton cœlo dejectus ab alto.
Sint licet egregiæ vires, non aftra laceflas,
Nec fuperos, tentefque Jovem detrudere Olympo.
Terræ progenies. Similis te pœna manebit.
Segnitiem incufas, pigros & Apollinis ignes,
Invalidumque fenem conantem carmina fruftrà,
Carmina quæ longo Pietas expectat ab anno.
Ebullit mihi fanguis adhuc, mens integra præftat:
Nec me deferuit calor entheus : ô mihi fi fas
Me totum excutere, irarumque effundere habenas.
Quæ non conjicerem flammato è pectore tela!
Te te ego;

fed motam præftat componere mentem. Poftera quæ laudabit & admirabitur ætas, Nunquam fi nefcis, longa intervalla, nec unquam Carminibus nocuêre more; nos multa polimus, Multa retractamus ; jubet ipfe fenefcere carmen Nofter Apollo, licèt quamprimùm erumpere in auras Doctáque feftinet citiùs volitare per ora."

Vivite felices, nullo quibus empta labore,

Scripta placent, nox infomnis quæ parturit una.
Informes animi fœtus, & monftra pudenda.
Non ita præcipiti pede currimus ; excubat, omnefque
Obfervat ventos, celsâ de puppe magifter,
Syrtefque, fcopulofque, marique latentia faxa,
Ante fuas tutus quàm mittat in æquora naves.

Sic rerum docet alma parens, quæ cuncta ministrat Tempore nata fuo Natura: hanc fortè morantem Non urgendo premas, fallet tua vota premendo.

Pofcunt magna moras, longus labor arte magistrâ Confufas fine delectu res ordine ponit.

Dum calet igne animus, fibi plaudit & approbat auctor
Prolis amore fuæ, quod crudum è pectore fudit,
Error & ipfe placet, qui fe-fe detegit ultrò,
Occurritque fibi, se quando remiferit æftus.
Quifquis amat magnum & quærit per

carmina nomen

Hunc moneo imprimis, iterumque iterumque monebo,
Exuerit patrium fœtus nafcentis amorem,
Ad tempus mentemque aliò traducat, ut ipfe
Non jam operis pater in fe omnes exerceat iras,
Et durus cenfor, caftigatorque feverus.
Omnia tuta timet, nefcit fibi parcere Vates,
Dum legit & relegit, vitium piat omne legendo,
Quæ dubiâ fub nocte latent, & egentia luce,
Dat lucem, & velis dat nofcere Vera remotis,

Amputat & delet minùs apta, & confulit aures,
Luxuriemque minutatim depafcit inanem.
Atque novos operi delendo adjungit honores,
Nec ceflat, donec purgatâ labe nitescat
Carmen, venturis opus admirabile fæclis.

Hæc nefcifle, volo, tua fit pro crimine pœna:
Et tibi non aliam, & miferis fcriptoribus opto.

Hæc mihi difficiles dictabant carmina Mufæ,
Et fic effætum me deferuêre Poëtam.

* SANTOLIO VICTORINO

QUINTINI

MARTYRIS

HYMNOGRAPHO

L. SOUCANYE Regia apud Viromanduos Ecclefia Canonicus.

QUINTINus toto fimul & SANTOLIUS orbe.
Felix culpa quidem, & grandi donata trophæo,
Te falibus petiiffe, & inertem agitaffe querelis!
Quos ardens petiit pietas, hinc obtinet hymnos:
Hinc partu infolito nobis divina dedifti.
Spes longum delufa: moras ingentia penfant,
Quæ præfens ftupet, & fera admirabitur ætas.
Site magnifico verfu fuper aftra tuliffem,
Non tam digna meos recreaflent præmia cantus.
Nec tu laudis egens: tibi plaufibus Urbis & Aule
Jam faturatæ aures ; jam de te frigidus audis.
Et fibi funt magni decus omne, & gloria vates.
Difficiles Judex operum, & laudator avarus,
Vix patiens meritos acceptæ laudis honores,
Me malè fprevifles tibi carmina blanda canentem.
Quid faciam ? quando obfequiis, precibufque moveri

* Quelque tems après parurent les Hymnes de S. Quentin, & le zelé M. Soucanye lui

en fait par ces Vers un remer. cîment très-poli.

Tardior, optatos differs dudum immemor hymnos;
Hanc artem fuadet pietas, ut vota quiescant,
QUINTINO ut facri veniant propero agmine verfus,
Morfibus exftimulare iras, mufamque fenilem
Dicere, & abfumptos annis fugientibus ignes
In triftes abiiffe ufuque ævoque favillas;
Mentis inexhauftæ quondam torpere vigorem:
Teque hærere folo jam puræ lucis egenum;
De te corpus iners fupereffe, animique ruinas,
Hinc tardari hymnos ; indè & fterilefcere verfus.
Fraus erat exitiofa, audax, temeraria & amens:
Tutiùs armatos ruerit quis nudus in hoftes
Tutiùs objiciat pelago le cymba furenti:
Tempeftas prævifa animo: Sed fæpè trementem
Hac voce increpitans QuINTINI hortantis image
Impulit. Aude aliquid pro relligionis amore:
Per probra, perque fales tardantem flecte poëtam ;
Torporem incufa, & ceffantes punge camoenas,
Nique fidem exolvens properet mihi debitor hymnos,
Perjuro capiti pendentem finge procellam;
Ille ftatim fremet, & fumantes igneus ultor
In te vibrabit lethalia fulgura, verfus.
At pudor intus aget, fe quando remiferit ira:
(Eft illi pietas) votorum tædia penfans
Ardebit canere, infolitofque erumpere in hymnos,
Et fe prodigiis vincet, cantufque priores.

His ceffi monitis: te fictis urere fannis
Intrepidus potui, & ruere in difcrimen apertum.
In noftrum quot tela caput? tu percitus ira,
Nec fimulans, dictis acribus fimulata retundis,
Meque furens, prædam imbellem, lacerafque, trahifque
Dum bilem accenfam verfu folaris amaro,

Et me carminibus calcas, & probra reponis.
Hic fumus primum: at lux quanta deinde refulfit!
Non fecùs excifis fubjecti fafcibus ignes
Tarde concipiunt flammam ; fe fumus in auras
Attollit primùm crepitans ; fit ftridula nubes :
Jam fcintillæ aliquot dubiæ vaga femina flammæ
Fumum inter rutilant; at ubi calor intùs adurgens
Haufit quod crudum eft, & ceffit inutilis humor,

Purior it Cœlo tandem, & formofior ignis.
Ille tuus placuit furor, æternumque placebit,
Quippe per hunc noftris fua funt quoque cantica templis,
Cantica que invideant templa omnia & ultimus orbis.
Sannarum obrueris me grandine; nuper ovanti
Venerit immanis tibi noftrâ è clade triumphus:
Sim juvenis, fit mufa tumens; me fpiritus inflet
Turgidior; laxis rapiar per grandia habenis
Arduus in præceps Phaeton; tu luce carenti
Scintillam dederis flammæ quâ rumperis ardens ;
Carminibus numerique, & vis, & gratia defint;
Parcam operi pater indulgens, fi quæ obvia labes,
Et patiar non ingenuos mihi furgere foetus;
Nec curem ut niteat, modo plenior effluat unda;
His pereo ipfe volens QUINTI N o victima telis:
Huic nimbo caput obtuleram; graviora merebar.
Tene ego, grande nefas ! quem nemo impunè laceffat,
Exftimulem? dum fceptra tenes, Pindoque fupremus
Imperitas, ponuntque ultrò te nomina coram
Atque fupercilium, vilis jam turba, poëtæ.
Tenè ego vix vatum è numero, cui nefcia pugnæ

Dextra, hærenfque animus, dubiæque in prælia vires?
Tenè ego terribilem, calamoque & felle tremendum,
Si quando hexametris mactas, aut pungis ïambis ?
Nempe petat philomela aquilas, nempè agna leones.
Ergo pone iras, & culpam ignofce fatenti,
Si tamen ulla fuit: te probris, teque querelis
Cùm petii, & vetulum dixi languere poëtam;
Finximus hæc ; ponunt rebus velamina vates:
Ludere figmentis licet; his inclufa fub umbris
Et crefcunt & vera micant; hâc fraude volentes
Decipimur; pafcunt nos fegniùs obvia, quàm quæ
Nube latent, & fe- fe oculis mentita reponunt;
Scilicet artis honos, varias affingere formas,
Undè venit color omnis, & omnis gratia rebus.

Pax vatum facilis, bellum breve, jurgia amica.
Et tu fenfifti quantum fine felle dicaces
Lufimus: interdùm non folem obnubilat imber,
Interdum reboant ridente tonitrua Cœlo:
Ipfe hymnos ftupui: nil rofi dente maligno,