Et avoec ax Qualogrenanz, Et la reine l'escoutoit, Si s'est delez le roi levee Et vient sor ax tot acelee, 65 Qu'ainz, que nus la poist veoir, Et Kex, qui molt fu ranponeus, * ram von Eschenbach, herausgegeben von Karl Lachmann. Berlin. 1833. 8. s. 134. Iwein, eine erzählung von Hartmann von Aue, mit anmerkungen von G. F. Benecke und K. Lachmann. Zweite ausgabe. Berlin. 1843. 8. s. 320 zu z. 4696. 57. Qualogrenanz. Vergl. Crestien von Troies, s. 57. 178. 60. Ähnlich sagt Pierre Gencien in seinem Tornoiement as dames de Paris (in: A. Keller, Romvart, s. 397, 24.25): ja de mot n'en mentirai, Tout soit ce m'onneur ou ma honte. 66. Genau dieselbe wendung gebraucht Hartmann, z. 104: und viel enmitten under sî. Ebenso heißt es in dem mittelniederländischen roman von Ferguut: z. 32 Die coninc is comen binnen dien Ende viel neder tusscen hem tween. Vergl. L. G. Visscher, Ferguut, ridderroman uit den fabelkring van de ronde tafel. Utrecht. 1838. 8. s. 2. 68. Vergl. unten, z. 652. 5392. 69. 70. Man vergleiche folgende stelle in: La requeste d'amours (herausgeg. von A. Jubinal, Jongleurs et trouvères. Paris. 1835. 8. s. 144): Vilains de cuer soit li honis, Qu'il est fel en fais et en dis, Vergl. auch unten, z. 892. 893. 1350-1355. Crestien von Troies, Über die spottsucht des Keu Li dist: „Par deu, Qualogrenant, 80 Ja le leissames nos por peresce Mes por ce, que nos ne veismes 85 Ma dame, ainz fustes vos levez.“ Del venin, dont vos estes plains; De tancier a voz compaignons!" * Bl. 79f. vergl. man namentlich: Diu Crône von Heinrich von dem Türlîn, z. 1726-1761, in der ausgabe von G. H. F. Scholl. Stuttgart. 1852. 8. (Bibliothek des litt. vereins in Stuttgart. XXVII.) s. 22. Die unlöblichen eigenschaften, welche in herkömmlicher weise von den artusischen dichtern dem Keu beigelegt werden, scheinen auch auf dessen sohn übertragen worden zu sein; wenigstens deutet darauf die bemerkung, mit der diesen unser dichter in seiner erzählung von Erec (ausgabe von Bekker, s. 417) namhaft macht: Gronosis wird, übrigens ohne bezeichnung seiner herkunft, auch erwähnt in der Crône, z. 2327, in der ausgabe von Scholl s. 29. Die guten seiten des Keu hebt Yvain selbst nachher, 630-635, hervor. Z. 95 Je ne cuit avoir chose dite, De plet d'oiseuse maintenir; 100 Cist plez ne doit avant venir, Que nus nel doit an pris monter. Mes feites nos avant conter Qualogrenanz et si respont: Et toons poindre et maloz bruire * 98. Vergl. unten, z. 634: Respondre san et corteisie. 2125: Et tant a corteisie et san. fist. Z. z. 3057: Et san et corteisie In der Chanson des Saxons. II. 99. (bei Burguy, Grammaire de la langue d'oïl. I. Berlin, 1853. 8. s. 178) heißt es: Mainz hom use son tans autresi et amplie A mener fol usage et an musarderie, 99. Vergl. unten, z. 4185: parole oiseuse me lasse. 117. maloz. Vergl. Crestien von Troies, s. 267. In der hs. Saint-Germain franç., nr 1989 der großen Pariser bibliothek beginnt ein von unbekanntem verfaßer herrührendes, aus sechs strophen bestehendes lied mit den worten: Qant li malos brut sor la flor. Vergl. P. Paris, Les manuscrits françois de la bibliothèque du roi. VI. Paris. 1845. 8. s. 61. Mes je ne conterai huimes, ,,Dame, trestuit cil, qui sont ci“ Ne n'an faites ja rien por moi, Mes comanciez tot de rechief!" Que vos me comandez a feire ; Einz me leissasse .I. des danz traire, 145 Se correcier ne vos dotasse, Que je huimes rien lor contasse ; Mes je ferai ce qu'il vos siet, Des qu'il vos plest, or escotez! * Bl. 80a. 137. Man vergl. folgende stelle aus dem Roman de la Manekine (bei Burguy, Grammaire de la langue d'oïl. I. s. 255): z. 510,,Bele fille, or ne vous desplace," Fait li rois,,,çou que vous voeil dire, Ne ja n'en aies au cuer ire!" 149–170. Vergl. Crestien von Troies, s. 249. 250. 267. 268. 150 Cuer et oroilles m'aportez! Des que li cuers n'i entant mie; 160 Einz s'an part en molt petit d'ore, Prendre et anclorre et retenir. 165 Les oroilles sont voie et doiz, Par ou s'an vient au cuer la voiz; Et li cuers prant dedanz le vantre * Claude Fauchet, Recueil de l'origine de la langue et poésie françoise, ryme et romans. Paris. M.D.LXXXI. 4. s. 100. 101. 150. cuer B. cuers A. 151. 152. Ebenso sagt Phelippe de Rim (oder Reim) im Roman de la Manekine: Car biaus contes si est perdus, Quand il n'est de cuer entendus. Man vergl. über Phelippe: De la Rue, Essais historiques sur les bardes, les jongleurs et les trouvères normands et anglonormands. II. Caen. 1834. 8. s. 366-374. Histoire littéraire de la France. XXII. s. 778-782. 864-868. H. Bordier, im Athénæum français. 1853, nr 40. s. 932. Eine ausgabe des Romans de la Manekine hat Fr. Michel, Paris. 1840. 4. besorgt. (Vergl. darüber Göttingische gel. anz., 1841. s. 1562.) 163. Die handschrift A hat sil. Ich habe nach B cil geändert. 165. Die beiden handschriften AB haben uoiz. Ich habe dafür voie gesetzt. In: Li dis de la tremontaine heißt es: vous estes dois et fontaine Et garison de mon malage. Vergl. P. Paris, Les manuscrits françois u. s. w. III. s. 249. |