2

τας των πολλών ανθρώπων και την αλήθειαν σκοπών, πειράσομαι τω όντι ως άν δύνωμαι βέλτιστος ών και ζην και, επειδαν αποθνήσκώ, αποθνήσκειν. Παρακαλώ δε και τους άλλους πάντας ανθρώπους καθόσον δύναμαι , και δη και σε αντιπαρακαλώ επί τούτον τον βίον και τον αγώνα τουτον, δν εγώ φημι αντί πάντων των ενθάδε αγώνων είναι: και ονειδίζω σοι ότι ουχ οιός τ' έση σαυτώ βοηθήσαι, όταν η δίκη σοί ή και η κρίσις, ήν νύν δή εγώ έλεγον αλλά, ελθών παρά τον δικαστών τον της Αιγίνης υιόν, επειδαν σου επιλαβόμενος άγη, χασμήση και ιλιγγιάσεις ουδέν ήττον, ή εγώ ενθάδε , συ εκεί. Και σε ίσως τυπτήσει τις επί κόρρης ατίμως , και πάντως προπηλακιεϊ. Τάχα δ' ουν ταύτα μύθος σοι δοκεί λέγεσθαι , ώσπερ γραός, και καταφρονείς αυτών και ουδέν γ' αν θαυμαστόν ήν καταφρονεϊν τούτων, εί πη ζητούντες είχομεν αυτών βελτίω και αληθέστερα ευρείν: νύν δε οράς ότι τρείς όντες υμείς, ούπερ σοφώτατοι έστε των νυν Ελλήνων, σύ τε, και Πώλος, και Γοργίας, ουκ έχετε αποδείξαι, ως δεί άλλον τινά βίον ζην, και τούτον, ός περ και εκείσε φαίνεται ξυμφέρων.

ή Αλλ' εν τοσούτους λόγους και των άλλων έλεγχομένων, μόνος ούτος ηρεμεί ο λόγος, ως ευλαβητέον εστί το αδι

ο κείν μάλλον ή το αδικείσθαι : και παντός μάλλον ανδρι μελετητέον, ου το δοκείν είναι αγαθόν, αλλά το είναι , και ιδία και δημοσία· εάν δε τις κατά τι κακός γίγνεται, κολαστέος εστί» και τούτο δεύτερον αγαθόν και μετά το είναι δίκαιον, τό γίγνεσθαι, και κολαζόμενον διδόναι δίκην και πάσαν κολακείαν, και την περί εαυτόν, και την περί τους άλλους, και περί ολίγους , και περί πολλούς, φευκτέον και τη ρητορική ούτω χρηστέον επί το δίκαιον

2

gère : je cherche le vrai, et je n'aspire qu'à vivre , à

mourir dans la vertu. O que ne puis-je me faire ens tendre de tous les hommes ! je leur crierais : soyez

vertueux. Et toi, mon ami, je te défie à cette noble rivalité , toi qui peut-être ,

s'il te fallait subir aujourd'hui la fatale épreuve , ne trouverais aucun secours en toi-même, et tremblant au pied du tribunal, muet devant ton juge , éprouverais le même vertige que moi devant les miens. Et qui sait si quelque main audacieuse , insultant à ta misère , ne te fera pas souffrir tous les outrages ? Mais sans doule tu regardes ces récits comme les rêves d'une vieille en délire , et tu les méprises. Je les mépriserais moi-même , si dans nos recherches nous avions trouvé quelque chose de plus salutaire et de plus certain : mais tu le vois , ô Calliclės ; Polus, Gorgias et toi , vous êtes les trois premiers philosophes de notre siècle ; et vous n'avez pu nous enseigner une meilleure vie que celle qui, suivant moi , fait le bonheur de l'autre.

De nos longs entretiens , où nous avons réfuté tant d'erreurs, il ne nous reste que ces vérités : Garde-toi plutôt de faire du mal que d'en souffrir ; cherche dans l'Etat comme dans ta famille à être homme de bien plus qu'à le paraître ; toute faute amène un châtiment, et le plus heureux , après le plus juste , est celui qui le devient en expiant son crime ; ne flatte jamais ni toi-même , ni un autre , ni le peuple; ne parle , n'agis que pour la vertu. Puisque nous sommes d'accord ,

1

αεί , και την άλλη πάση πράξει. Έμοί μεν ούν πειθόμενος, ακολούθησαν ενταύθα, οι αφικόμενος ευδαιμονήσεις και ζών και τελευτήσας , ως ο λόγος σημαίνει και έασόν τινα σου καταφρονήσαι , ως ανοήτου, και προπηλακίσαι , εάν βούληται· και, ναι μα Δία, σύ γε θαρρών πατάξαι την άτιμον ταύτην πληγήν ουδέν γάρ δεινόν πείση, εάν τω όντι καλός καγαθός ασκών αρετήν. Κάπειτα ούτω κοινή άσκήσαντες, τότε ήδη, εάν δοκή χρήναι , επιθησόμεθα τους πολιτικούς, ή, όποιον άν τι ημίν δοκή, τότε βουλευσόμεθα, βελτίoυς όντες βουλεύεσθαι ή νύν. Αισχρόν γαρ έχοντάς γε, ως νύν φαινόμεθα έχειν, έπειτα νεανιεύεσθαι ώς τι όντας" οίς ουδέποτε ταυτα δοκεί περί των αυτών, και ταύτα περί των μεγίστων , εις τοσούτον ήκομεν απαιδευσίας. Ώσπερ ούν ηγεμόνι τω λόγω χρησώμεθα τα νύν παραφανέντι • ος ημίν σημαίνει, ότι ούτος ο τρόπος άριστος του βίου, την δικαιοσύνης και την άλλην αρετήν ασκούντας και ζήν και τεθνάναι. Τούτω ούν επώμεθα, και τους άλλους παρακαλώμεν.

GORGIAS.

GENIUS: SOCRATIS.

.

'Eré

σοι φράσω έστι γάρ τι θεία μοίρα παρεπόμενον εμοί εκ παιδός αρξάμενον δαιμόνιον. "Έστι δε τούτο φωνή, ή, όταν γένηται , αεί μοι σημαίνει, και αν μέλλω πράττειν, τούτου αποτροπήν προτρέπει δε ουδέποτε. Και εάν

.

suis-moi donc dans cet asyle du sage , où la mort continuera pour toi le bonheur de la vie ; laisse mépriser à qui le veut ce qu'on appelle ta sottise, laisse à qui le veut le droit de t'insulter ; que dis-je ? sois fier de ces lâches affronts : ils ne vont pas jusqu'à toi, si tu es homme de bien, si tu connais la vraie gloire. Dès que tu voudras , formés ensemble par ce noble apprentissage , nous pren

, drons en main le gouvernement, ou quelque autre des choses humaines ; et tu verras combien nous vaudrons mieux qu'aujourd'hui. Car c'est une honte, quand nous ne sommes rien , que cette confiance et cette vanité : sans cesse notre opinion change sur les grands intérêts de la vie , et chacun de nos systémes accroît notre ignorance: Ah ! que notre âme incertaine prenne au moins pour guide cette histoire de l'avenir , qui nous apprend que,

dans l'un et l'autre monde , la justice et les vertus sont nos meilleures compagnes. Marchons avec elles, et répétons à tous les hommes, Suivez-nous !

GORGIAS,

LE GÉNIE DE SOCRATE.

:

Un être surnaturel, par je ne sais quelle grâce divine, me suit dès mon enfance : c'est une voix dont les inspirations m'arrêtent , sans m'exciter jamais. Si quelqu'un de mes amis me communiqué

τις μοι των φίλων ανακοινώται , και γένηται η φωνή, ταυτόν τούτο αποτρέπει , και ουκ έα πράττειν. Και τούτων υμίν μάρτυρας παρέξομαι.

Χαρμίδην γαρ τουτονι γιγνώσκετε τον καλόν γενόμενον, τον Γλαύκωνος. Ούτός ποτε ετύγχανεν εμοί ανακοινούμενος και μέλλων ασκήσεις στάδιον εις Νεμέαν. Και ευθύς αυτού αρχομένου λέγειν ότι μέλλει ασκεϊν, εγένετο η φωνή • και εγώ διεκώλυόν τε αυτόν, και είπαν ότι • Λέγοντος σου μεταξύ γέγονέ μοι η φωνή και του δαιμονίου αλλά μη άσκει. "Ισως, έφη, σημαίνει σοι ότι ου νικήσω εγώ δε, κάν μή μέλλω νικάν, γυμνασάμενός γε τούτον τον χρόνον ωφεληθήσομαι. Ταύτα ειπών, ήσκει. "Άξιον ούν πυθέσθαι αυτού, και αυτό ξυνέβη από ταύτης της ασκήσεως.

Ει δε βούλεσθε τον Τιμάρχου αδελφών Κλειτόμαχον ερέσθαι , τι είπεν αυτώ Τίμαρχος, ηνίκα αποθανούμενος ήει ευθύ του δαιμονίου και εκείνος τε, και Εύαθλος ο στα

, διοδρομών, δς Τίμαρχος υπεδέξατο φεύγοντα. Έρεί γαρ υμίν, ότι είπεν αυτώ ταυτί. Ώ Κλειτόμαχε, έφη, εγώ μέντοι έρχομαι αποθανούμενος νυνί, διότι Σωκράτει ουκ ήθελον πείθεσθαι. Τί δή ουν ποτέ τούτο είπεν ο Τίμαρχος , εγώ φράσω. “Ότε ανίστατο εκ του ξυμποσίου ο Τίμαρχος, και Φιλήμων και Φιλημονίδου , αποκτενούντες Νικίαν τον Ηροσκαμάνδρου, ήπιστάσθην μεν αυτώ μόνω την επιβουλήν· ο δε Τίμαρχος ανιστάμενος πρός με είπε: Τί λέγεις, έφη, ώ Σώκρατες, υμείς μεν πίνετε, εμε δε δεί που εξαναστήναι" ήξω δε ολίγον ύστερον, εάν τύχω. Καί μοι εγένετο η φωνή , και είπον προς αυτόν Μηδαμώς , έφην, αναστής: γέγονε γάρ μοι το ειωθός σημείον