λήβδην, ὅταν, ὅσαπερ ἂν ὁ νομοθ. Nihil mutandum fuit ; servamus litteras, sed distinguimus. Reperio nunc eamdem emendationem in ed. Bekkeri. 'Epuns xovós.

P. 184. zai éhóva av. Tanquam si legas, houσav. Nam, pro anima, hominem ipsum subintelligit : frequens apud hunc scriptorem enallage.

Ρ. 186. Ξυγγένειαν δὲ καὶ ὁμογν. 3. Nempe ὁμόγνιοι θεοί, di parentes. V. schol. Timæi, quod frustra mutat Ruhnkenius. Sic Xenoph., Hellen. II, 4, 21: Пpòs Jεv παTράWY xai untрow. Sic et Corn. Nep., fragm.XII: « Invocabis deum parentem. » In sequentibus, aves av yevéos., ordo est : « Jure tenet, vel putat, propitios fore suos deos in liberis procreandis. » Ultro tamen assumserim a viris doctissimis, ίσχοι et γενεθλίους θεούς.

P. 188. Tаρà TV TOMTv, Ficinus : « Præ illis, quæ inter cives committuntur. » Legebat ergo, пapà và τ. ., ut divinat Astius, et Bekker edidit. Nos interpretamur: «Peccata et hospitum et in hospites a civibus. >>

P. 190. εvvoïxovs pa. Stobæus, codd. Voss. et Paris., cúnvías, freno dociles. Quod tyrannum fortè, non legislatorem decet. Bekker tamen probavit.

Ilgos yap. Vox nescio an mystica, quæ aliquanto pluris valeat, quàm fidelis aut fide dignus. Nam citas apud Platonicam scholam universa virtus est, quasi virtus nihil aliud quàm veritas sit; vitium verò, ipsum mendacium. Cicero, de Offic., 1, 7, idem innuit. Proclus, Comm. in Remp., p. 402: τῆς ὅλης ἀρετῆς, ἣν δὴ πιςότητα κέκληκεν, ἡγεμόνα καὶ σύμ 6λov. Apuleius quoque, de Doctr. Platon. II: « Hanc justitiam modò nominat, nunc universæ virtutis nuncupatione complectitur, et verè fidelitatis vocabulo nuncupat. » Clemens Alex., Stromat. II, p. 369 A, transfert ad religiosam, quæ dicitur, fidem.

Suvaτà μǹ póvov.... « Quæ possunt non tantùm ab eo possideri, sed et cum aliis communicari. >>

Ρ. 192. ή μαχόμενον καὶ ἀμυνόμενον... « Quam si pugnando et propulsando vincat, et nihil remittendo animadvertat. >> Tà ♪ aỗ Tấy, öco.... « Quod autem (pertinet) ad eos, quicumque peccant quidem, sanabilia verò (id est, quorum peccata sanari possunt), nosse oportet imprimis.... >>

P. 194. Ad on Suposto p. Nihil mutandum, nec credendum Stephano vel Astio, quos offendunt duo infinitivi, πpέ— TELY et deiv. Sensus enim est diversus Quare animosum

quidem decere esse, mansuetum verò pronunciamus semper esse oportere bonum virum. »

Ρ. 196. καὶ ὅλην περιχάρειαν. Ἡ περιχάρεια τὸ ἀμέτρως χαίpety not. Pollux, III, 97.

Ἐλπίζειν δ ̓ ἀεὶ τοῖς γε ἀγ. Non puto Ficinum errasse, qui sic fusiùs explicaverit : « Sperare semper boni viri debent, munera, quæ talibus viris Deus dare solet, sibi non defutura.» Ellipsis: Sperare Deum qua largitur, id est, quæ largitur Deus. Interpretatio Cornarii intricata, et minimè congruens Platonicæ dictionis ingenio. Nostra multis exemplis nititur, vel apud Latinos: « Eia, scimus nos quidem te, qualis sis. » Plaut. Pseudol. « Atque ego te faciam, ut miser sis.» Id. Amphytr. « Faciam te, ut scias. » Id. Asinar. « Consulam hanc rem amicos. » Id. Menechm., IV, 3. Probat enim Sanctius activa ferè omnia duos accusativos habere posse, Minerv., IV, 13.

Ρ. 198. μή μόνον ὅτι τῷ σχήματι. Dederam τῷ χρήματα, ex edd. Basil. 1 et 2. Nunc lectionem mss. et plurium editionum reposui. Errat verò hîc Ficinus vertens : « Non solùm quia gloriæ habitum superat. » Qui debuisset : « Non solùm quia habitu valet ad gloriam. »

Ρ. 200. Τίνες δὴ καὶ πόσοι εἰσὶ βίοι.... « Quæ verò et quot sunt vitæ, de quibus postquam deliberaveris... videris... constitueris.... tibi assumseris, oportet vivere, quàm fas est hominem, beatissime. >>

ὡς οἷόν τ ̓ ἐμμανεςάτες. Absunt verba hæc ab edd. Ald. et Basil., quas primùm eram secutus. Addidi ex omnibus ferè ceteris. Item a Bekkero servata sunt.

P. 202. O on oppov. Multis hic se ipsi salebris frustra implicant interpretes, quum tamen sermo facili tenore fluat, lucidam atque universam vitarum euumerationem et oppositionem complexus, unde appareat conjunctam esse cum virtute felicitatem.

Ρ. 204. Καὶ τὸ μὲν προοίμιον. Errat Stephanus jungens των λόγων cum τέλος. Nota enim phrasis, ἐνταῦθα τῶν λόγων, ἐν ταῦθα τῆς ἡλικίας.

PIETAS IN PARENTES. P. 204. Пlatnρ ovv öte.... Sic ordinanda verba : Μηδεὶς οὖν, ὅτῳ πατὴρ καὶ μήτηρ, ἢ πατέρες ἢ μητέρες τούτων, ἀπειρηκότες γήρᾳ κεῖνται ἐν οἰκίᾳ κειμήλιοι, διανοηθήτω, ἔχων ἐν οἰκίᾳ τοιοῦτον οἴκημα ἐφέσιον, ἄγαλμα (ἄλλον οὐδὲν ἔσεσθαί ποτε μᾶλλον κύριον αὐτῶν, ἐάν Quid igitur prodest αὐτῷ pro αὐτῶν, et ἵδρυμα pro οἴκημα ex

Stobæo, Serm. LXXVII, licentiùs accersere? Oinnua, hic sacellum.

Ρ. 206. Ων γέγονε σαφές. Intellige ἐξ vel διά. Βλαβερός, quod sequitur, e glossa est, ut probant ms. Voss. et Ficini liber et scholia Ruhnkenii. Reponendum ergo, apaños, id est, βλαβερὸς διὰ τὰς ἀράς, Quod jam acutissime Stephanus vide rat. Bekker paruit.

Ρ. 208. εἰ δ ̓ οὖν τινὰ κατέχοι φήμη κωφή. Ασθενής, ἀμβλεία, ὡς νῦν, ἢ ἄηχος. Schol. Ruhnk.

Expeλapέvov expungendum judicatur a Stephano, et ab Astio expungitur, nullo editoris recentioris audaciam illam adjuvante vel scripto vel impresso libro. Nobis verò ( Bekkero quoque) arguta et sententiæ consona videtur hæc, quam damnant, verbi ejusdem iteratio; quasi si apud quemdam Latinum scriptorem legeres : Expostulatum eant ad eos magistratus, quorum in officio id crimen est; ii verò meminerint officii. »

'Anoppτov.« Nullam pœnam, quam homo pati potest, Απόῤῥητον. pro vetita vel illicita habentes. Malè Dorvillius ad Charit., p. 63, nostrum locum citans, ¿ñó¡patov pro terribili, exquisito habet. Ceterum ποιούμενοι positum est, ac si δικαςαι, non d'exaspio præcesserit. » Astius.

ANIMUS CUPIDITATES REGAT. P. 210. okù dè μéyesor sw.... Aεútepov hic duplicem sensum habet, eo scilicet modo « Multò verò maximum esto primum et secundum; secundum (vi) sit, quod secundum (ordine) est. » Atque adeo debilissimum tertium. Optimè Ficinus hæc, a Serrano transcriptus; malè, post Cornarium, Steph. Astiusque, et al. Fatemur esse aliquid in verbis sophisticum : quid mirum in nostro? quid, cur pervertamus orationem et sententiam?

P. 212. 0εv... Expatésatos. Videre jubet Stephanus, annon scribere satius sit eyxparécepos. Nequaquam; imò pejus. Ἐγκρατέςατος convenit, ut supra, πολὺ δὲ μέγισον. Nam tria sunt inter se luctantia.

ὁ δὲ ψέκτης οὐδὲν ὑγιές, intell. λέγει, quod latet intrà verbum hoc ἀληθεύει, ἀληθὲς λέγει.

Ρ. 214. καὶ ταῦτ ̓ εἰς ἀγρίων τε καὶ κακῶν ἀνδρῶν. «Intell. oîzov, ut fiant servi, oixétαɩ. » Astius.

καὶ τὰ θωπεύματα αὐτῶν μόνον δύνηται μανθάνειν. Εxclamat Stephanus : « Quid verbum dúnta hic agit? » Pendet scilicet ex ὅταν.

Oxs, iva nai.... « Nonne, ut et talis vir a simili re

ANIMUS C. R.—SAPIENTIA, VOLUPTAS. 425 gatur, a quo quidem (regitur) optimus, servum eum dicimus esse oportere hujus optimi, et habentis in se divinum ducem?» Bérigos, vir interior, pars optima tergeminæ naturæ, optima scilicet ob divinæ particulam auro, ut Horat., Sat., II, 2, 79.

μάλιςα μέν...

P. 216. ága μèv... « Maximè quidem (eo qui paret) proprium habente (hunc ducem) in se ipso; sin verò minùs, hoc duce extrinsecus ipsi præposito. » Ter mutat phrasim absoluto casu, quod sæpissime fieri animadvertit Viger., Idiotism., p. 346, edit. Herm. Frustra igitur Stephanus ab auctore para scriptum putat. Nihil Bekker turbavit.

SAPIENTIA, VOLUPTAS. Ρ. 216. Καὶ μὴν καθάπερ ἡμῖν oivoxdots...... De hac verborum inversione, pro zzi unu ἡμῖν καθάπερ οινοχόοις, Stephanus nimis sollicitus videtur. Plato enim hanc ipsam admittit atque amat ordinis perturbationem, et styli se ipsum implicantis ¿pɛɛíav.

παρεςῶσι κρῆναι. Legere jubent alii παρατῶσι; Fischer, ex Athen., X, 6, Tapeção, id est, aрschaat, ut solemne. Confirmat quidem lectionem hanc cod. Bodleianus; sed idem antè legerat xeрavvúpuev. Nos vulgat. tuemur; nam et, pro παρετήκω, subjunctivum habemus παρεςώ. Deinde vero sequimur has membranas, scribendo zai dù xai réxun, atque in duobus etiam aut tribus verbis.

Ρ. 220. εἰς τὴν τῆς Ὁμήρε.... μισγαγκείας ὑποδοχήν. Iliad., IV, 453. Μισγαγκεία· τόπος κοῖλος, εἰς ὃν τὰ καταφερόμενα μίσγεται ἀπὸ πλειόνων ὁρῶν ὕδατα. Suidas, et sic fere Hem sychius.

ὡς γὰρ διενοήθημεν αὐτ. μ.. Ficinus haec non intellexit. Sensus est: « Ut enim cogitavimus utrasque miscere, veræ (scilicet) cujusque partes primùm, non factum est nobis; sed, etc.» Multa de his tibi offeret G. Stallbaum in ed. Philebi Lipsiensi, 1820, p. 212; nihil verò, quod a te scriptum velis.

Πολύ γε διαφέρει. Cod. Bodleian. habet πολύ τι quod Bekker recepit. Deinde, τάς γε ἀναγκαίας δήπεθεν, Heusdius, Specim. critic., p. 62, ut glossema, rejicit.

Πάντων γε μήν...... ἄριςον ἓν ἀνθ ̓ ἑνός.... Eruditissime Ficinus: « Optimum, si unum uni comparetur. » Sic de Rep., I, 5; de Leg., IV, 1; ἐν πρὸς ἕν, V, 9; ἐν πρὸς ἐν συμβάλ Aety, Herodot., IV, 50. Deinde proponit Heusd., Specim. crit., p. 107, καὶ αὐτὴν αὑτήν, Beck et Schleiermacher, καὶ αὐτὴν

αὐτῶν. Sed vulgat. servari potest hoc ordine : καὶ αὖ τὴν αὐτὴν ἑκάςην ἡμῶν τελέως εἰς δύναμιν.

Ρ. 222. Φαϊμεν ἄν. Αὖ τὸν νοῦν τε. Stephanus, post Cornarium, non dubitat quin particula xai ante a ponenda sit. Rectè, Dein verò malit çzı, quum içi ubique scriptum sit, et pressius videatur. Hunc porrò totum locum ab omnibus malè habitum, vel ab Heusdio, Specim. critic., p. 107, quem tamen Schleiermacher, Bekker, Stallbaum sequuntur, ita distinximus, ut vides, eo sensu : « Rursus ergo posthac sapientiam et mentem interrogemus: Numquid voluptatibus egetis in mixtione? Affirmaverimus quidem (Verbi qui nota vis). Iterum verò mentem et sapientiam si interrogemus, qualibus voluptatibus (egeant) facilè dixerimus.» Taceant, qui hinc inde corrigunt, aut aliquid deesse putant.

ὁπόσαι, καθάπερ θεοῦ ὁπαδοί... ταύτας μιγνύς· τὰς że.... Emendato opus fuit, nihil adjuvantibus libris; nam Taútas puyvůvτas verba desperata erant. Itaque, ut in conclamato loco, post alios plures, virium et nos periculum feceramus legendo, ξ. π. ταύταις· μιγνύντα δ ̓ ἀεὶ... Nunc, quod dedimus, ab Heusdii sententia non remotum, arridet magis. Videant harum rerum periti.

Αρ ̓ οὐκ ἐμφρόνως ταῦτα καὶ ἐχόντως ἑαυτόν. Id est, ανεχόντως. Nam ipsum voi loquentem induxerat. Sed, pro xxi nuns, Heusdius, Specim. critic., p. 109, scribendum ait sine dubio, zai émigung. Frustra.-Migues, cod. Bodl. Vulgo, μίξομεν.

Ρ. 224. εἰθ ̓ ἡδονῇ, εἴτε νῷ προσφυές τε. Heusd., ibid., oppor tune conjicit popuέepov, ut infra est, p. 67, A., H. St. Deinde, pro vulgata menda, ὅτι μέτρον, legimus ὅτι μέτρου, e Ficino et Basil. 1a. οὐδείς 78, cod. Bodl. Vulgò лs. Idem ΜΟx, Νῦν δὴ καταπέφευγεν ἡμῖν.

Ρ. 226. ὡς οὕτως σκέψαι.... Cornarius Stephanusque ώσαύTo magis probant, et habet cod. Bodleianus. At quum, inquit Fischer in Phileb., p. 96, αὕτως et οὕτως idem declarent, ὡς οὕτως non minus recte dictum videtur, quàm ὡσαύτως. Adversantur Bekker, Stallbaum. Hæremus.

Ρ. 228. καὶ πάντα ὁπόσα... εἰρῆσθαι φύσιν. Cod. Bodl. npñada, sine spiritu, quod, ut rectè monet in Præf. lectt. Th. Gaisford, corruptele suspicionem plerumque innuit, Heusd., Specim. critic., p. 110, præeunte Ficino, emendat εἰλῆφθαι, probabilius vero Schleiermacher, ᾑρῆσθαι. Simplicior