GYGES ET ANNULUS.-ALC. SOCR. 427 GYGES ET ANNULUS. P. 228. τοῦ Λυδοῦ πρόγονον, Croesi regis, ut volunt. - ποιμένα. Ξητεύοντα, sic deus pastor ab Amphryso, Euripid. Alcest., v. 1, et Wagner, in hunc 1., p. 83: Ω δώματ' Αδμήτει, ἐν οἷς ἔτλην ἐγὼ Ρ. 230. τῶν ἀγγ. γενέσθαι τῶν περὶ τὸν βασιλέα. Melius forte esset, præeunte Αstio, e codd. reg. et Venet. rescribere παρὰ τ. β. Ρ. 232. ὡς οὐκ ἀγαθοῦ ἰδίᾳ ὄντος. Ἰδίᾳ, nam κοινῇ quidem utilem esse justitiam, nemo negare audebat; sed eam dicebant εἶναι ἀλλότριον μὲν ἀγαθὸν, οἰκείαν δὲ ζημίαν. Muretus. Deinde cod. reg. non ineleganter : ὥς φησιν ὁ περὶ τοῦ τοιούτε λόγος λέγων. Idem μηδέποτε, pro μηδέν ποτε. Minus opportuna lectio. τὴν δὲ κρίσιν αὐτοῖς τοῦ βίε... Ordo: Εσόμεθα δὲ οἷοί τε κρῖναι ὀρθῶς τὴν κρίσιν τοῦ βίε αὐτοῖν περὶ ὧν λέγομεν, ἐάν.... Bekker habet τὴν δὲ κρίσιν αὐτήν. Ρ. 234. ἐὰν ἄρα σφαλῇ καὶ τι... Ast et Bekker e cod. reg. ἐὰν ἄρα σφάληταί τι. Sed præstat servare και, si peccarit vel quid, et verba ipsa, quæ illis respondeant, ἐὰν ἄρα πῆ σφαλῇ. Infra, retinuimus δεήσεται ex Ald. et Basil. 1534. δόξαν ἐχέτω τὴν μεγίςην ἀδικίας. Ast, post Eusebium et Theodoretum, legendo τῆς μεγίσης, ac deinde, ἀπ ̓ αὐτῆς γιγνομένων, adulterat orationem et debilitat. Bekker sapientius. Plures deinde legunt ἐκκοπήσεται τὸ ὀφθαλμώ, vel, ut Bekker, τὠφθαλμώ, et pluribus tuentur. ALCIBIADES, SOCRATES. P. 236. καὶ φωνὰς δὴ ἐφ ̓ οἷς ἔκα5ος εἴωθε φθέγγεσθαι.... Sensus est, lectione hac servata : « Et quas voces et quando quisque soleat (huic monstro ) expromere, et quibus rursum, alio loquente, vel cicuretur id, vel efferetur. » Quod si manuscriptis stare nolis, habes quæ Stephanus conjicit : καὶ φωνὰς δὴ ἐφ ̓ αἷς ἕκαςον εἴωθε θέλω γεσθαι, sive etiam, καὶ φωνὰς ἃς ἐφ ̓ ἑκάςοις ἕκαςον ε. φθ. Habes quæ Astius conjicit, et solus intelligit: καὶ φωνὰς δὴ, ἃς ἐφ ̓ οἷς ἑκάςοτ ̓ εἴωθε φθέγγεσθαι. Ρ. 238. ή πόλει διακονίαν... Frustra malit Steph. πόλεως, ut est in Basil. 24. Nam, ut optime dicunt πόλει διακονεῖν, civitali ministrare, sic, usitata derivatione, πόλει διακονία, recta et elegans locutio. V. Ducker in Thucyd., V, 46; Porson in Eurip. Phan., 948; Orest., 663. Latini quoque, traditio al– 15; teri, Cic. Top., c. 5; obtemperatio legibus, de Leg., I, domum reditionis spe sublata, Cæsar, de Bello Gall., I, 5; atque etiam antiquitus : Quid tibi, malum, me, aut quid ego agam, curatio est? Plaut. Mostell., I, 1, 33, etc. P. 238. Oùxov εùlùç èv mãσi.... Felicissimè Astius, et de Geer, Diatr. in Plat. pol., p. 58, cùlùç έv maiσív, Lectio tamen vulgata se hoc sensu tuetur: « Nonne statim inter omnes ille primus erit in omnibus, præsertim si corpus naturâ accedat animo conveniens? >> Itaque non recepimus, quod viri docti attulerunt sponte suâ. Nec recepit editor Berolinensis. Ρ. 240. Οὐ πᾶν μὲν ἔργον, πᾶν δ ̓ ἔπος λέγοντας.... Intell olópez. Multa hîc Stephanus, sed parum ad rem; nam participium optimè post tale verbum vicem infinitivi præstare, tristissima notatio. Cf. Heindorf. ad Phædon., p. 250. οἳ ἂν ταύτη τύχωσι ῥυέντες. Quibus modò hàc contigerit ferri. » Stephanus in margine: οἱ ἂν τύχωσι, ταύτῃ ῥυέντες. Vel, ᾗ ἂν τύχωσι. Sed quid opera pretium esset ? Ρ. 242. οὕτω καὶ τὰς ψυχὰς ἀποτεθρυμμένοι... Idem, ibid., e vet. exempl. anоtelpavaμivo. Multò præstat vulgata editio. Ἰδεῖν vero, frequens ellipsis, πρὸς τὸ ἰδεῖν, visu, specie: « Putas igitur aliquid differre eos aspectu a fabro ærario....? » ötav auto.... Quod verbum Stephanus mutavit primus in auty, reduxi ex Aldina, Basil. utraque, et mss. schedis, eo sensu: « Quoties et ipsi adhærent præter dignitatem. tell. παιδεύσει, φιλοσοφίᾳ. » In Ρ. 244. ἀρ οὐχ ὡς ἀληθῶς προσήκ. «Annon quæ verissimè merentur audire sophismata (id est, quæ verissimè vocantur), et nihil genuinum, neque quod putandum sit, ä1⁄2ɩov, veræ sapientiæ consentaneum ? » πε ὑπὸ φυγῆς καταληφθέν.... « Vel quorum vita ab exilio deprehensa interceptaque est. » Astius, in Comment., p. 543, et Fachsius, in Syllog. lectt., p. 378, offerunt ex ingenio suo, zataλepév. Res suas sibi habeant. βραχύ δέ πού τι καί... « Perpauci tandem et ab aliis artibus, jure iis contemtis, generosi ad philosophiam venire queant.» Boaz dér, parva quædam pars, ut Leg., X, 13. Pro vulg. ανέλθοι, opportunissime reposuit ἂν ἔλθοι hic felicior Astius. Frustra verò sunt in his vertendis Ficinus, Serranus, alii.. ταῦτα πάντα λογισμῷ λαβών Quamvis supra sint DE JUREJURANDO.-PHILOSOPHUS. 429 γενόμενοι, γευσάμενοι, ἰδόντες, quum intervenerit τις et ἄν θρωπος ἐμπεσών, numerus pluralis in singularem abiit, nulla obscuritate, multa elegantia. DE JUREJURANDO. P. 246. Διδοὺς γὰρ ὅρκον. Jusjurandum deferre', offerre, recusare, etc., occurrunt apud Quintilian., V, 6, ubi et hæc rhetor adjicit : « Qui non recipiet conditionem, a multis contemni jurisjurandi metum dicet, quum etiam philosophi quidam sint reperti, qui deos habere curam rerum humanarum negarent. » Ρ. 248. Ἐν γάρ λήξεσι δικῶν. V. Lexic. Δίκης λῆξις, a λαγχάνω, litis sortitio. Id est, in litibus sortiendis, vel suo ordine, ex archontis urnam moventis auctoritate, judicandis. Λαγχάνω δίκην τῷ δεῖνι, ἤγεν κρίσιν, Αττικοὶ λέγεσιν, οὐκ ἐπιφέρω· διὰ κλήρῳ γὰρ τὰς δίκας ἐποίων. Thom. Mag. Legendus verò Sigon., de Rep. Athen., III, 4. ξυγγιγνομένες. Quasi ξυγγίγνεσθαι. Nam sic se habet compositio : « Horrendum enim videtur.... non dubitare, quin propemodum dimidia eorum pars perjurio inquinata in conviviis inter se liberè conversetur, etc. >> ἀφ ̓ ἱερῶν φέροντα, ferendo calculos a sacris, id est, ab ara templi, ubi comitia habentur, ut ipse legislator jubet Ποιεῖσθαι δὲ τὴν αἵρεσιν ἐν ἱερῷ, ὅπερ ἂν ἡ πόλις ἡγῆται τιμιώ φέρειν δ ̓ ἐπὶ τὸν τοῦ Θεοῦ βωμὸν ἔκαςον εἰς πινάκιον γράψαντα τοὔνομα, κ. τ. λ. Leg., VI, 2. τατου . PHILOSOPHUS. Ρ. 250. σπεδαὶ δὲ ἑταιρειών... Marg. cod. Clark., f. 97, εταιριῶν, atque infra videtur innuere προίςαται. : εὖ δὲ ἡ κακῶς τί γεγ. Heindorf. accipit τις e Clem. Alex., Strom., V, p. 596, atque interpretatur: Nobiline autem loco natus aliquis sit in civitate, an humili. Neque lectio, neque sensus placet. Bekker tamen paruit. Καὶ ταῦτα πάντ ̓ οὐδ ̓ ὅτι. et mox, ταῦτα πάντα. Notandum saepius sic et melius scribi, quam πάντα ταῦτα ; frequentem verò transpositionem illustrat V. C. Boissonad. in Nicet. Eugen., p. 269, 450. καὶ οὐδὲν ἀτιμάσασα. Ὡς saepissime omittitur apud nostrum, de Leg., ΙΧ, 2: τοὺς δὲ ἄλλες παράδειγμα ὀνήσει, id est, ὡς παράδειγμα. Ει Χ, τι : ἐποδῶν γε μὴν προσδεῖσθαί μοι δοκεῖ μύθων ἔτι τινῶν, id est, ὡς ἐπῳδῶν. Heindorf. autem distinguit : ἡγησαμένη σμικρὰ καὶ οὐδὲν, ἀτιμάσασα, πανταχή φέρεται. Quam ad vocem cod. Clark. γρ. πέτεται. Et Sic Porphyr., de Abstinent., I, 36. Bekker deinde, καὶ τὰ ἐπίπεδα. Ρ. 252. καὶ πᾶσαν... τῶν ὄντων ἑκάςε ὅλε, omnem naturam re rum, quae singulo in universum spectantur. Ut infra quærit idem, quid homo sit in universum, tí πot' ¿çiv ävôрwπos. P.252.parτáris épμsks. Ad leporem et venustatem in jocando trahendum docuit Ruhnken. ad Longin., p. 260. Heindorf. Post sequimur cod. Clarkianum, dum rescribimus 6λтepias. Ρ. 254. σηκὸν ἐν ὄρει τ. τ. περ. Intellige ὡς σηκόν : circumdatum muro arcis tanquam in monte stabulo. Theodoretus, Serm. I et XII, pravè hæc videtur accipere, ut ad pios anachoretas referat. Τὰ δὲ δὴ γένη ύμν. Mallet Stephanus, τῶν γένη ὑμνούν Twv. Sed nihil est, cur hîc magis articulum desideres, quàm paulo post in σεμνυνομένων, καὶ ἀναφερόντων. Idem conjicit, ταῦτα δὴ ἄτοπα αὐτῷ καταφ. Plena verò et integra est oratio. Heindorfius quoque multa hîc ultro perturbat, quæ notare vix operæ pretium est. Saniora quædam Astius, Comment. in Rep., p. 327. Cod. Clark. supra habet závoμizpa, quod multò est elegantius; hic, ἀμβλὺ καὶ ἐπισμικρὸν ὁρώντων, in quibus minus audax translatio. P. 256. Ὅταν δέ γε τινὰ αὐτὸς.... Libri fere omnes, αὐτόν. Recepimus auros ex Aldina et utraque Basileensi. Heusdius verò, Specim. critic., p. 42, malit v avto. Sed probatur itidem autos ab Heindorf. et Butmann. Quam vocem unicè veram esse nuper cod. Clark. demonstravit. Habent et nostri. Heindorf. mox, Ficinum secutus, εἰς σκέψιν αὐτῆς δικαιοσύνης. κεκτημένος τ ̓ αὖ πολύ χρ. Heusdii conjecturam futilem, XEXT. TάVU Tohi xp., nimis oscitanter Buttmann probavit. Deinde, pro návTY TOUTOY, Codicis Clark. lectionem admisimus. Spoμatódsσpor un nisaμév. (Sic cod. Clark. Vulg. Enisaμévos.) Eadem ferè auctor libri de Mundo, VI, 4 In sequentem locum, ἀναβάλλεσθαι δέ, Scholiastes : τῶν γὰρ ἀπαιδεύτων καὶ τὸ ἔνδυμα καὶ τὸ σχῆμα θορυβώδες. Ρ. 260. ὧν ἐνίοτε πάσχεσιν οὐδὲν ἀδικοῦντες. Αlii, duce Ficino, putabant aliquid deesse, ut ἐκφεύγεσι δὲ οἱ ἀδικοῦντες. Aliis, atque adeo quondam mihi, ambiguus sermo videbatur. Nunc nihil deesse intelligimus, atque hunc unum ordinem esse, qui Heindorfio quoque placuit, does Èviote oyeur oudér, quarum pœnarum aliquando injustè agentes patiuntur nullam. Stephanus ipse voluerat & ¿viota mάoxɣaiy, et multis errorem fecerat. ταῦτα δὴ καὶ παντάπασιν..... ἀνοήτων τινῶν ἀκούσονται. Intellige iterum ὡς ἀνοήτε τιν. Scholiastes in hunc locum : QUANDO DÆMONES HIC REGNAVERINT. 431 τοὺς γὰρ τὰ συμφέροντα διδάσκοντας σοφοὺς οἱ δεινοὶ ὡς ἀνόητα φάσκοντας ἐκφαυλίζεσιν. P. 260. zain propinn èxein Tws. Heindorf. ex ingenio, Ficino vertente penitus, corrigit návτws. Sed mss. lectioni stamus : Ts, quodammodo, ut ita dicam, ob audaciam verbi sequentis. PARS TERTIA. DE LEGIBUS. QUAN UANDO DEMONES HIC REGNAVERINT. P. 262. xai levepiav. Auctor mspti regii 1807 hevospiav timuit ac noluit; nam dedit evvoμiav, probante Bekkero. Genuina vox in margine rescripta est. P. 264. ovde móvшv ȧváþvžis. Hoc verbum e multis vett. edd. retinuimus; quod etiam habet transcribens hæc omnia Julianus, Epist. ad Themist., p. 258. 'Aváývžis, ut àvaḥvxà, Leg., XI, 4, est refrigeratio, recreatio, quies, translatione eleganti, et verè ad Platonicum ingenium accommodatâ. Ceteri, Bekker ipse, àváqužis, quod vulgare et tritum est. ἀλλ ̓ ἀνηνύτῳ καὶ ἀπλήςῳ κακῷ νοσήματι ξυνεχομένην. « Sed irrito et inexplebili malo morbo comprehensam. » Multi sæpe in atticismo sine conjunctione procedunt adjectivi; neque necesse est, quod Heindorf. jubebat, rescribí xxxv. ὁ τοιοῦτος additur per ἐπανάληψιν, ut membri hujus conclusio ad v poros sis referatur; nam perpetua in omnibus his verbis anacoluthia, vel potiùs synthesis. Atque iterum, in άpže dn molews, per hanc voculam dn, qui ejus est usus, interrupta resumitur oratio. Plura exempla passim oc current. ταύτην δεῖν τὸ ξυμφέρον. In his explicandis addendum est, opinor, e sequentibus: τὸν ὅρον τοῦ δικαίο λέγεσθαι. Alii malunt ταύτη, et repetunt τοὺς νόμος βλέπειν, quasi XOTεi, vel aliquid mancum esse putant. P. 266. σectαι éxóvra........ « Impositurum ultro ad aliud quid primum leges, quàm ad utilitatem sui ipsius imperii, ut maneat.» "Evɛxa To μévery. Nota est ellipsis. Ταῦτ ̓ ἄρ ̓ ἀεί.... id est, κατὰ ταῦτα, ut sæpius. Optime autem in unum locum et sensum conveniunt xarà Tauta |