LITTERE DATE AD SYRACUSANOS.

437

unum et Astium secuti. Dein, ante τυραννικὸς ὤν, Stephanus på sine causa vellet additum. Idem quoque et plures errant in his verbis, τῷ τοιούτῳ λόγῳ, quæ comparationem aut allegoriam sequentem significant et adducunt, Ficini quidem et meo judicio.

Ρ. 314. ἐν παντὶ κακοῦ. Cod. reg. ἐν παντὶ κακῷ. Sed Herodot., VII, 118: ἐς πᾶν κακοῦ ἀπικέατο; et Thucyd., VII, 55 : Οἱ μὲν ̓Αθηναῖοι ἐν παντὶ δὴ ἀθυμίας ἦσαν. Ex Astio.

Ρ.316. Οὔκοντοῖς τοιούτοις κακοῖς.. Tres conjecturas Stephanus obtulit, ἐπὶ τοῖς τοιούτοις, vel πρὸς τοῖς τοιούτοις, vel τῶν τοιούτων κακῶν. Nobis vero nihil addendum aut mutandum videtur, at subaudiendum v, quæ præpositio eleganter abest his locis. Deinde, δοῦλος τὰς μεγίςας δελείας, ut Arrian. Epictet., IV, ι : τὴν αὐτὴν δελείαν δοῦλος. Quod emendatores nesciunt. In his autem, σφαδασμῶν τε καὶ ὀδ. πλ., adire non pigebit vir. cl. Boissonad. illustrantem verbum σφαδάζειν ad Eunap., p. 487.

LITTERA DATE AD SYRACUSANOS. P. 318. Εὖ πράττειν. Α δ' άν.... Particula δέ pendet ab epistolae incipiendae formu la, εὖ πράττειν, « Bene agere (vos jubeo). Quæ verò meditati maxime, bene acturi sitis re vera, conabor ea vobis pro viribus enarrare. » Ita sæpe Tullius ad epigraphen alludit, sapius Ovidius; Plato quoque in tertia. Structuram hanc verò primus dedi, εὖ πράττοιτε ὄντως, quum ob concinnitatem sententiæ, tum propter infra dictum, ὄντως εὐδαίμονας ἀποτελῶν τοὺς χρωμένες. Bekker nihil affert novi.

Ἔσθ ̓ ὑμῖν.... πᾶσα μάχη, vulg, ἡμῖν. Male cod. 1807 in margine : γρ. ἅπασα μηχανή.

Ρ. 320. Εὐχῇ δὲ προσέοικεν ἡ τοιαύτη ξυμβολή.... Est veluti proverbium nostro usitatissimum, de Republ., V, 2 et 6; VI, 12; VII, 17; de Leg., V, 8; VIII, 8. Adire licet P. Victorium, Var. lect., XX, 6. Hic, Votum potius, quam consilium. Latini quoque, Cic. de Fato, c. 20, « Optare hoc quidem est, non disputare;» Tusculan. II, 13; C. Celsus, VI, 6, 15, etc. ὑπὸ Καρχηδονίων ἀνάς. lisdem fere verbis Isocrates, in Nicocle, de Dionysio : ὃς παραλαβὼν τὴν μὲν ἄλλην Σικελίαν ἀνάςατον γεγενημένην, τὴν δ ̓ αὑτοῦ πατρίδα πολιορκεμένην, οὐ μόνον αὐτὴν τῶν παρόντων κινδύνων ἀπήλλαξεν, ἀλλὰ καὶ μετ γίςην τῶν ̔Ελληνίδων πόλεων ἐποίησεν.

τούτων δίκας τὰς μὲν ἔχει.... Faehse, Syllog. lectt., p. 398,

eruit e Ficini versione, δικαςὰς μὲν ἔχει, δίκας δέ τινέτω. Speciosius quàm verius. Unicè enim intelligendum <«< Injuriarum poenas alias quidem sustinet, alias verò solvat. » Aian eyew, pœnam subire, Rep., VII, 11, etc.

Ρ. 322. τὸ μὴ πάντα κατὰ νοῦν πράττειν. Stephano magis placet alia, quæ invenitur, lectio, ǹ ára, ut interpungatur post siva. Nobis secùs. Idem malit apx quoμév véz, quæ verba nempe ordinet cum Evváte. Neque hic, invito Bekkero, assentimur, quoniam vim majorem habet sermo non mutatus: << Continuatur verò semper qui jam olim videtur finis initium

«

renascens novum. »

τούτων δὴ χρή... τέμνειν φάρμακον. Proprie, herbas medicas secare, id est, remedium parare. Sic de Leg.,VIII, 5; XI, 4. Ρ. 524. ἐν Ἄργει καὶ Μεσσήνη. Ε Basil. et Ald. Al. Μεσήνη. Utrumque in mss., ut solet.

νόμος ἐπειδὴ κύριος ἐγέν. Recte quidem Stephanus monet minùs usitatè postponi red; malè autem putat deesse zai ante Backus, nec videt hunc verum verborum ordinem: Quoniam semper ibi lex dominatur, regina hominum, non verò homines, tyranni legum. »

«

peúyelv quyñ áñ. Heusdius, Specim. crit., p. 113, mutare jubet ἀπλήσῳ in ἀπλήρως, et referre ad πεινώντων. Quod fecit Bekker. Uterque errat, si quid video. Habet quidem cod. reg. anλws, sed in hoc omni loco valde mendosus.

οἱ καὶ τοὺς δέκα ςρατηγοὺς κατέλυσαν. Sic vett. edd. Stephanus verò atque eum secuti, inter quos Bekker, xatéλsvσav, lapidibus obruerunt. Serranus tamen contradicit, imperium everterunt. Eadem inter doctos hæsitatio, Xenoph. Hellen., 1, 2, 13.

Ρ. 326. ἐκείνε καὶ ἐμὴν κοινὴν ξυμβολήν. Intellige ante hæc verba, 5, ołów Teр, quasi, veluti illius et meum commune consilium. Deinde, pro εἶπεν νῦν, lego, non εἴποι ἂν νῦν, diceret, neque eirer av, dixisset, sed sine vv, dixit nunc, tanquam si amicus nunc etiam adstaret hæc locutus, nec jam totus absens esset.

Ἀλλ', ὄντων τριῶν, ψυχῆς.... Haec transcripta sunt e Leg. V, 13 : Οντων γὰρ τριῶν τῶν ἁπάντων, κ. τ. λ.

Ρ. 328. τό γε μέγισον. Vulgo τότε. Stephani emendationem confirmamus exemplo, Leg., II, 5: Οὐκοῦν τό γε μέγιςον ταῖς καταςάσεσι τῶν πολιτειῶν ὑπῆρχε.... κ. τ. λ. Bekker, τότε, τὸ μέγιςον. Non placet.

PRÆSES INSTITUENDE JUV.

HOMERUS. 439

Ρ. 330. τιμὰς αὐτοῖς καὶ γένει λαβ.... Vulgo, τιμὰς αὐτοῖς nai gén.... Nullo sensu. Ficinus verò, Serranusque, ut nos, intellexere. Ergo mendum sustulimus.

P. 332. póva xalapɛúovta.... Neutrali sensu, purus, integer sum, ut Leg., VI, 7; XII, 3; Xenoph. Hier., IV, 4; Polyb., VI, 56. V. Boissonad. Philostr., p. 339. Senserat Ficinus: « Quem in ferenda necis, carceris, exilii sententia contaminari nefas sit. »>

ταῦτα δὲ σχεδὸν ὁ κρίν. Malit Steph. ταῦτα δὴ σχεδόν. Ego verò, Tautá 7. Sed de sæpius sic pro äpz, yé, ôt. δή.

PRÆSES INSTITUENDÆ JUVENTUTIS. P. 334. Пavτòs yàp In quτou.... « Omnis enimvero seminis prima germinatio, rectè tendens ad perfectionem ejus naturæ, efficacissima est ad finem imponendum convenientem sibi... » Legitur tís éxvtov quosos apud Clem. Alex., Strom., p. 627, D. Meliùs profectò, quàm auto, quod retinent novissimi editores. Sensus autem sæpissime a philosophis explicatur, ut ab Iamblich., Vit. Pythag., c. 29, etc.

Ρ. 336. Κρύβδην τῶν νομοφυλάκων. Bekker inducit primus interpunctionem hanc, φερόντων ψῆφον κρύβδην, τῶν νομοφυ hános övter' är äxagos, etc., conjecturâ sanè probabili.

δοκιμασθεὶς ὑπὸ τὸ ἀλλ. Δοκιμάζειν, explorare vitam et instituta hominis ad magistratum propositi, et in mores inquirere, antequam admittatur. Demosth. in Nearam; Sigonius, de Rep. Ath., IV, 3. Aozpaciz igitur veluti censura, unde Diodor. Sic., XX, 36, de Appio Claudio censore : Kal zarà μὲν τὴν ἱππέων δοκιμασίαν οὐδενὸς ἀφείλετο τὸν ἵππον.

ἐπὶ καινῇ πόλει τους σφόδρα φ. σ. Errare videtur Astius vertens e Ficino Serranoque : De urbe nova futura augurari et infausti quid pronuntiare reformidantes: atque hæc subjungens perquam Heraclitea: Verbum desidero, velut psicónı : nisi τοὺς φιλομαντευτὰς pro abstracto, τὴν φιλομαντείαν, positum esse dixeris, sicuti concretum solet abstracti loco usurpari. Nihil verò desiderandum, nec tantis implicanda rés est ambagibus ; omnia namque sic facilè procedunt: « De nova urbe nimis augurandi cupidos reveriti. » Id est, ne terreamus eos, qui in civitatem novam nimis superstitiosè ominari student.

HOMERUS. P. 338. Δεῖ δή.... ἡμᾶς ἐπιςατεῖν. Absolute, imperare aliquid, præceptum dare.... úánköç oűso, ita omnino, id est, sine ulla exceptione aut ullo modo.

P. 338.0i evúca.... De Tiresia; sed, auctore Stephan., addendus fortè versus, qui hunc proximè præcedit, Odyss., X, 494:

Τῷ καὶ τεθνειῶτι νόον πόρε Περσεφόνεια.

Deinde, oùy as où TonTexά.... Imitatur hæc Philostr., Heroic., 166.

P.

Ρ. 340. μὴ ἐκ τῆς τοιαύτης φρίκης θερμότεροι... Tepidiores, atque adeo molliores. Frustra Stephanus scribendum suspicatur à0spuótspot. Errat quoque Astius emendator, ac licentiùs evagatur, qui de suo offert δειλότεροι, vel potius ἀθυμότεροι, ut in Xenoph. Anab., VII, 8, 16; V, 5, 13. Platonis verbo standum, quod et Bekkero visum fuit : figura enim est a fructibus, seu rebus aliis multis,quæ tepore mollescunt. << Frigoribus durescit humor, et idem vicissim mollitur tepefactus. » Čic., de Nat. deor., II, 10. Eadem vero translatione : « Ut est longe vehementissimus hic, quum invaluit, affectus; ita, si nihil efficit, tepet. » Quintil., VI, 1.

Ρ. 342. Αλλοτ ̓ ἐπὶ πλευρᾶς.... Hic, ob accusativum Αχιλ Xéa, dissolvit ferè omnes Homeri versus, quos commentarii vice adscribere decet, ut nunc leguntur, Iliad., XXIV, 10: *Αλλοτ ̓ ἐπὶ πλευρὰς κατακείμενος, ἄλλοτε δ ̓ αὖτε Ὕπτιος, ἄλλοτε δὲ πρηνής· τότε δ ̓ ὀρθὸς ἀναςὰς Δινεύεσκ ̓ ἀλύων παρὰ θῖν ̓ ἁλός· οὐδέ μιν ἠὼς, κ. τ. λ. Verbum autem hoitova, Homero ignotum, mutat Heynius in πρωΐζοντα, matutinum se agentem, alii in πρώϊζον, matutino tempore, aut πρῷ ἰόντα, mand euntem. Sed πλωΐζω, navigo, erro per maria, fluctuo, verè Homericâ mente transferri potuit ad Achillem errantem et dolore jactatum.

Magnoque irarum fluctuat æstu. Æn., IV, 532. Nec potis est dulces Musarum expromere foetus Mens animi: tantis fluctuat ipsa malis. Catull., LXV, 3. undé àμpotéρnoi xepoiv.... Ex Iliad., XVIII, 23 :

Ἀμφοτέρησι δὲ χερσὶν ἑλὼν κόνιν αιθαλόεσσαν

Χεύατο κἀκ κεφαλῆς, χαρίεν δ ̓ ᾔσχυνε πρόσωπον.

Ρ. 346. Αν ἄρ ̓ ἄλλον τινὰ λαμβάνῃ... κολάσει. Intelligatur opxov, quam vocem complectitur totus hic orationis ambi

tus, Τοῖς ἄρχεσι δή...... ἀλλὰ πρός γε δὴ τοὺς τοιούτες ἄρχοντας...

Ρ. 348. ή Δία, καθευδόντων τ. ά. 9.... Ordo verborum : Η δοκεῖ σοι ἐπιτήδειον... ἀκούειν... Δία, ἐπιλανθανόμενον ῥᾳδίως τούτων πάντων, ἃ ἐβελεύσατο ὡς μόνος έγρηγορὼς, τῶν ἄλλων θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων καθευδόντων... καὶ οὕτως ἐκπλαγέντα, κ. τ. λ.

Ρ. 35ο. ὡς μετρίως ἔλεγε.... Μετρίως, bene, pulchre, sapienter, ut Leg., I, 9; III, 13.

Ρ. 352. ὡς ἔχειν ἐν αὐτῷ νοσήματα δύο.... Sic, pro νοσή ματά τε δύο, e reg. cod. Fr. Ast., ut et Bekker, reposuit, multo quidem sententia et verbis ἐναντίω ἀλλήλοιν convenientius. Reposuimus et nos, codicem secuti.

οἷα νῦν καταψεύδονται αὐτῶν. Id est, ψεύδονται κατ ̓ αὐτῶν, ut de Republ. II, 20: Μηδὲ Πρωτέως καὶ Θέτιδος καταψευ δέσθω μηδείς, Neque ullus adversus Proteum aut Thetin menLiatur; de Leg. III,15 : μεσικῆς καταψευδόμενοι, de musica falsa arbitrati ; Ibid. VII, 22 : Ὦ ἀγαθοὶ, καταψευδόμεθα νῦν Ελ ληνες πάντες μεγάλων θεών, Ο boni, mentimur nunc Graci omnes in magnos deos; et XII, 1 : πρεσβευτής ἢ κήρυξ καταψευ δόμενος τῆς πόλεως, legatus aut præco fallens mendacio civitatem, etc.

Ρ. 354. προσκυνοῦμεν ἂν αὐτὸν ὡς ἱερόν... Deum quoque Silius vocat, vel suo in magna ingenia, Virgilium et Homerum, cultu ac veneratione laudandus, XIII, 736 :

Meruit deus esse videri,

Et fuit in tanto non parvum pectore numen;
Carmine complexus terram, mare, sidera, manes,
Et cantu Musas et Phoebum æquavit honore...
Felix acida, cui tali contigit ore

Gentibus ostendi! crevit tua carmine virtus.

LEX THEATRALIS. P. 356. μηδ ̓ ἡντινοῦν, μηδέ τινα μ.... Sic verba inter se cohærent: μηδ ̓ ἡντινοῦν, μηδέ τινα τῶν ἐλευθέρων γίγνεσθαι φανερὸν μανθάνοντα αὐτά, id est, φανερῶς αὐτὰ μανθάνειν.

Ρ.358. τῶν δὲ σπεδαίων.... Frequentes sunt apud Platonem hi genitivi absoluti, quos vocant; at sæpius pendent ex aliquo sequenti verbo, ut nunc ex τινές, vel subaudienda est præpositio περί, quam levius quidam editores interponi voluere. Cautior atque idem atticismi peritior Heindorfius, qui de his multa, in Phaedon., p. 1or, atque aliis locis.