Ρ. 358. καὶ τὴν ποίησιν φέρωμέν τε καὶ ἄγωμεν; «Εt poesin afferamus nobiscum, et adducamus? » Non sensu noto auferendi et abducendi, ut passim occurrit, et in ipso opere de Legib., X, 1; sed quemadmodum usurpavit Xenoph., Cyrop., ΙΙΙ, 3: Οὐδεὶς ἔμενεν ἔνδον ̓Αρμενίων, οὔτε ἀνήρ, οὔτε γυνή, ἀλλὰ πάντες ὑπήντων, ἡδόμενοι τῇ εἰρήνη, καὶ φέροντες καὶ ἄγοντες, εἴ τι έκαςος ἄξιον εἶχε. Infra, τοῖς θείοις ἀνδράσιν, quemadmodum, oi Je naïdes оntai, de Rep., II, 8.

ἐπιδείξαντες..... δώσομεν ὑμῖν χορόν. Pro ἐπιδείξασι, quum ostenderitis.... dabimus vobis chorum. Usitatissimum schema, de quo videndus omnino,V.C. Boissonad. ad Philostr. Heroic., p. 324; Valkenar. ad Eurip. Phæniss., p. 102; Koen. ad Greg. Cor., p. 33. Sic de Leg., VII, 15 : Nữv yàp åño¤héψας.... ἔδοξαν δ ̓ οὖν μοι.... Et Republ., VIII, 15 : Ὁ γευσάμενος τοῦ ἀνθρωπίνη σπλάγχνα.... ἀνάγκη δὴ τούτῳ λύκῳ γενέσθαι. Adde Xenoph., Cyrop. VI, 1, 18: βελόμενος δὲ κατάσκοπόν τινα πέμψαι ἐπὶ Λυδίας..... ἔδοξεν αὐτῷ.... Infinita vere exempla congessere docti, quibus fretus arbitror non rectè intellexisse Ficinum, qui verterit: Istos cantus vestros cum nostris apud principes comparabimus; quum ipsi poëtæ, ut liquet, adire magistratus, carminaque sua ostendere debeant.

2

QUID CAUTUM IN SACRILEGOS, PRODITORES, PARRICIDAS. Ρ. 36ο. τῆς τῶν ἄλλων μοχθ. τ. μ. Uno veluti verbo, quasi esset, μοχθηρίας περὶ τῶν μεγίςων, vel μοχθηρίας μεγίσης. Tov, aliorum hominum, id est, ex aliis civitatibus. In hoc eodem orationis tractu, quamvis as ecouéves pro accusativo absoluto accipi possit, ut de Leg., VII, 21; XI, 12; tamen omnino ad præferendum copivots, invito Bekkero, impulerunt et facillima in ligandis litteris confusio, et perspicuitas compositionis, et præcipuum H. Stephani judicium.

Ρ. 562. Οἷον περασβόλος.... V. Συλλογήν e Timæo. « Ante καθάπερ καί, zabáлep Stephanus interponi jubebat zai, quo haud opus est: intelligenda est enim particula explicationi inserviens (ut supra in his, τοῦτο δρᾶν ἐν τοιαύτη πόλει, id est, καὶ τοῦτο d). Denique pluralis auroi post ris et ôs offendere non debet: frequentissimè enim Græci a singulari ad pluralem et contra transeunt. » Astius.

Ρ. 364. Καὶ ἐὰν μὲν σοί.... Ante εἰ δὲ μή, intellige εν ἔχει, ellipsi notissimâ. V. Casaub. ad Athen., V, 43; Fischer, ad Weller., t. III, p. 35; Hermann. ad Viger., p. 792; Heindorf. ad Euthydem., p. 345.

QUID CAUTUM IN SACRILEGOS, elc. 443 Ρ. 564. Λωφᾶν poëticum est. Scholion in ms. 2820, Soph. Aj., 61 : ἐλώφησεν, ἐπαύσατο.

Οὐ γὰρ ἐπὶ κακῷ... Ilust. cl. ed. Philostrat.

? P. 421. Ρ. 366. Ζημίας δ ̓ ἐκτίσεις... Tali ordine : Ὅταν δὲ τὶς δοκῇ ἀδικεῖν ἄξια χρημάτων, (δεῖ αὐτὸν) ἐκτίνειν ἐκτίσεις ζημίας, ζημιωθέντα, ἂν τὰ περιττεύον...., μέχρι τοσούτω.

μηδ' ὑπερόριον φυγάδα. Bekker, ut fere omnes, ὑπερορίαν : sed vel legendum, ut feci, litterâ unâ tantùm mutatâ ; vel addendum εἰς τὴν, verbo γῆν aut χώραν, ut solet, intellecto. Verùm enim super ripov Ficinus et quidam post eum falsi sunt, qui impunitum interpretantur. Ipse Plato se explicat his superioribus verbis : γενόμενος ακλεής (ἄτιμος), καὶ ὑπὲρ τοὺς τῆς χώρας ὅρες ἀφανισθεὶς (ὑπερόριος φυγάς).

θάνατον δέ.... γιγνέσθω. Verba hæc omnia, multis atque infelicibus modis jam inde a Stephano per interpretum conjecturas vexata et distracta, cave, si mihi et Bekkero credis, ne loco moveas aut refingas, quæ sic inter se, meâ quidem sententia, cohærent: καθάπερ δὲ εἴπομεν ἔμπροσθεν δεῖν γίγνε σθαι θάνατον, ἢ δεσμούς ..... ἢ χρημάτων ἐκτίσεις, τὴν δίκην ταύτην (τὸν τρόπον τοῦτον) γιγνέσθω.

Ρ. 368. καὶ ὑποσχόμενον πρὸ τῆς Ἑσίας.... Nihil conjectanei intrudendum e Stephano, neque πρὸς τῆς Ἑσίας, quod accepit Bekker, neque futurum κρινεῖν, quoniam haec, quæ habemus, pulchriora sunt. Vesta autem illa Βελαία memoratur a Xenoph., Hellen., II, 3; Harpocration., v. Εσία; Suid.,ν. δεξιός ; Diodor. Sicul., XIV, 4. V. Ez. Spanh., de Vest. et Prytan., c. 6, etc. τὸν δὲ κοινωνοῦντα μέν... Frustra insudant in his, ut putant, corrigendis, quorum ordo perspicuus : « Eum verò, qui particeps quidem talium nulli est, sed amplissimis fungitur magistratibus in republica, et ista ignorat ipse, vel qui non ignorat, timore autem civitati suæ non succurrit, oportet secundum reputare hunc civem malitiâ. »

Ρ. 370. πλὴν ὅσον κατ. « Excepto omnino quantum est sortis constituta. » Id est, semper excepta sorte, vel haereditate, quam unicuique civi respublica legibus assignavit.

Ρ. 372. Καὶ ἔταξεν ἄρα δράσαντί τι τοιοῦτον.... Pona quidem talionis est, vel jus Rhadamanthi, de qua lege Aristoteles, Ethic., V, 8:

Εἴ κε πάθοι τά κ' ἔρεξε, δίκη κ' ἰθεῖα γένοιτο.

Ρ. 372. τολμῆσαι βίᾳ πάσχοντα. Quasi diceret τλῆσαι. Saepius enim rolu, idem quod tv, pati, sustinere. Testis Suidas, qui hunc locum ita interpretatur; Euripid., Hecub., 330, 337; Aristoph., Nub., 546; Plato ipse, de Leg., II, 6. V. Böckh, in Min. et Leg., p. 142.

ἀφιλασαμένη. Recte explicat Stephanus per εξιλασαμένη, quum placaverit, propitium sibi fecerit. Idem, e codice, qui deinceps Vossii fuit, κοιμήσῃ mutatum vult in κοιμίση. Sic de Rep., IX, 13: nouiteтaι xai xμspora, et de Leg., VII, 2: κατακοιμίζειν τὰ δυσυπνοῦντα τῶν παιδίων. Sed κοιμάω parum differt, auctore Wernsdorf. in Himer. Orat. XXI, 8.

Ταῦτα δὴ (pro δέ, cod. Voss. ) παρὰ θεῶν... « Hæc verò a diis aliquis præmetuens, istas oportet poenas facessere jubeat, a se abstineat, vel submoveat. » Eipysola, medio, quem vocant, modo.

Προῤῥήσεις μὲν τὰς περὶ τοῦ τῶν νομ. εἴργ. Sic emendavi Matthia, Miscell. philol. t. I, p. 161. Abest enim toŭ, variatque lectio, quum cod. Voss. habeat apά Tv vóμor. Felicissimam, pluribusque Antiphontis et Demosthenis locis fretam emendationem recepimus: nam sæpissime in articulis peccatur, teste et Boissonad. in Philostr., p. 343.

P.374. under Texfévtw.......... In margine veteris libri adscriptum fuisse monet H. Steph. commentarium hunc, paλaylésτων, βραχέντων. Cf. supra, ὃς ἀτεράμων.

Ρ. 376. οἱ δὲ ἐν ᾅδε τούτοισι λεγόμενοι πόνοι... Astius : Quod verò ad poenas attinet, quæ scelestis dicuntur apud inferos expectandæ esse, ipsi ii magis sunt in extremis (id est, ipsis inferis scelestiores), et nihil illæ efficiunt. » Simplicior ac veri quoque similior Ficini interpretatio : « Mors autem ultimum non est, sed extrema magis sunt inferorum supplicia. Adde Tourov, quàm omnia hæc, quæ homines scilicet irrogant. Refingo sequentia, in quibus Ficinus erravit : « Et tamen, verissima licet dicant atque hortentur, nihil ad hujusmodi animos avertendos proficiunt. >>

PERNICIES OCCULTA CIVITATUM. Р. 378. öпs d'à пpoτa sáois uneos. Poëticâ atque adeo Homericâ linguâ. Secunda tamen edit, Basil. évérede. Grammatici cujusdam, leges suas flectere néscientis, emendatio.

Ρ.380. όταν περιτροπαὶ ἑκάσοις κύκλων περ. Optime Ficinus: " Quando revolutiones singulis (purois xxi táois) circulorum

t

PERNICIES OCCULTA CIVITATUM. 445

conjunxerint ambitus, his quidem, quæ brevioris sunt ævi, breviores; contrariis verò, contrarios. » Igitur, Astio duce, quem Bekker quoque nuper secutus est, pro vulg. έxáng xúxλwv Teppopas, hæc scripsimus, quæ vix differunt ob iotacismum, et aptiora videntur, si quid, ut Serranus ait, divinare pos

sumus.

P. 380."Es de Jeíų pèv yevunt?.... Hæc mitto, et moneo studiosos juvenes, ut idem faciant; nisi fortè scrutari velint numerum Platonicum, cujus hoc specimen dedi, ne quid e doctrina illa defuisse videatur.

τὴν δὲ ἰσομήκη μέν.... Hujus loci alia etiam affertur lectio: τὴν δὲ ἰσομήκη μὲν οὔ, προμήκη δέ. Stephanus. Servavi ego τῇ προμήκει, μερίδι scilicet. Nam quis audeat vel unam litteram movere in his tenebris? Bekker item servavit; sed habet deinde, περπάδος.

Ρ. 382. ἡμῶν πρῶτον ἄρξονται ἀμελεῖν. « Nos primum incipient negligere. » Nempe Musas, quæ loquuntur. Ita mox, τὰ Ἡσιόδε τε καὶ τὰ παρ ̓ ἡμῖν γένη, non παρ' ὑμῖν, ut cod. reg., quem tamen Bekker maluit sequi.

τοὺς δὲ πριν φυλαττομένες.... Maxima compositionis licentia, atque eadem elegans, et accommodata Musarum apelsin. Sensus autem is est, qui fuisset scribenti: Tous dè πр. φυλαττ.... οἰκέτας ἔχειν, πολέμε τε καὶ φυλακῆς αὐτῶν ἐπιμε λεμένες. Astius, dum pro αὐτοὶ legere vult αὐτούς, non sapit hanc styli atticam negligentiam.

λόγε

ATLANTIS. P. 384. "Axxε .... Scholiastes in h. l. : Touto παροιμιῶδές ἐςιν ἐφ ̓ ὧν ἐκκαλέσασθαι βελόμεθα τὸν ἀκούοντα, ἴσον ἐν τῷ, Δέχε δὴ τὰ ἄξια ἀκοῆς. Ruhnken., p. 200. — μάλα μὲν ἀποτόμω. Verbum id, pro ατόπε, retinuimus e priscis editionibus, atque inter has, Parisiensi, ap. Tiletanum, 1542. Serranus quoque, ut qui verterit, durum rigidumque sermonem, id est, qui difficilè flectatur ad fidem. Imò et revocavit J. A. Fabricius, in dimidia Timai editione ad calcem Hippolyti sui. Bekker, ἀτόπε.

ἡμῖν Δρωπίδα τοῦ προπαππε.... Scilicet του προπάππε ἡμῶν, solito idiotismo, de quo videndus v. cl. Boissonad. ad Inscript. Actiac. in Epist. Holstenii, p. 421. Frustra laborat in his Stephanus.

ὡς ἀπεμνημόνευεν αὖ πρὸς ἡμᾶς.... Conjicit Faehse, Syllog. lectt., p. 394, Ficinum legisse zuròs πрòs μãs, quum verterit.

« Ut ipse nobis senex postea referebat. » Nolo, quod quidam docti volunt, Platonem e Ficino refingere.

Ρ. 386. τῶν ποιητῶν πάντων ἐλευθεριώτατον. Iamblichus monuerat hoc verbo indicari τὸ ἀπόλυτον τοῦ νοῦ, καὶ τὸ ἀδέσποτον τῆς ἀρετῆς τοῦ Σόλωνος, καὶ τὸ σεμνὸν, καὶ τὸ ὑπέροχον πάντα τὰ ἄλλα. Proclus, in Tim., p. 29.

το

περὶ ὃ κατὰ κορυφήν σχ. In angulum, bifariam. Σαϊτικὸς.... νομός. « Praefecturas oppidorum, quas nomos vocant. » Plin., N. Hist., V, 9. Ὁ μὲν οὖν νομός, ἀπὸ τοῦ νενεμῆσθαι τὴν γῆν αὐτοὺς, ἔσχε τὴν ἐπωνυμίαν· οὕτω γὰρ ἐκάλεν Αιγύπτιοι τὰς διαι ρέσεις τὰς κατὰ τὰ μεγάλα τῆς Αἰγύπτε μέρη. Proclus, ib., 30. Errat mirifice Chalcidius vertens : « Civitas magna, quam regit mos vetus, lex Saïtica nuncupatus. » Credas hæc Serrani esse. Idem Chalc. habet postea Neuth; Proclus, Νηϊθάς.

Οἱ τῆς πόλεως Θεὸς ἀρχ. Rectius fortasse scribetur ἡ quam oi. Stephanis. Nihil jubet. Proclus, οἷς. Bekker recepit, more suo Proclum exscribendi.

Ρ. 588. Πῶς τι τοῦτο λέγεις; Duplicem esse interrogationem puto, ut ita legatur, Πῶς ; τί τοῦτο λέγεις ; Steph.

τῶν περὶ γῆν παράλλαξις... Id est, ἡ ἀσυμμετρία τῶν ἐν γῇ πρὸς τὰ οὐρανία, Procl., p. 35.

P. 390. Τὰ δὲ παρ ̓ ὑμῖν καὶ τοῖς ἄλλοις... « At res vestra et aliorum a brevi tempore instructæ semper sunt litteris et omnibus queis urbes indigent; et rursus, constitutis annis, veluti morbus ingruit illata eis illuvies a cœlo, et ex vobis relinquere solet illitteratos ac Musarum rudes. » Rectissimè Proclus, p. 39 : Ἐκ γὰρ τοῦ κατακλυσμοῦ βεκόλες ἔφατο λεί πεσθαι καὶ νομεῖς, ἀπόλλυσθαι δὲ τοὺς ἐν πόλεσιν· ἀγράμματοι οὖν οἱ λειπόμενοι καὶ ἄμεσοι.

Τὰ γοῦν νῦν δὴ γενεαλογ... Vulgo, περὶ τῶν παρ ̓ ὑμῖν ἁ διῆλθες παίδων, βραχύ τι.... Unde Serranus : « Ac proinde illa, quæ e vestræ illius puerilis historiæ notis recensuisti modo.... » Ego aliter interpunxi, Proclum, Chalcidium et Fici num secutus. Stephanus silet. Video nunc Bekkero idem, ac mihi, placuisse.

Ρ. 392. Τὸ δ' ἀκριβές.... διέξιμεν.... Futuro sensu, quemadmodum multi docent multis exemplis. Diodor. Sicul., I, 9, et 42; III, 76. Sic Protagor. in fine, καὶ περὶ τούτων δὲ εἰσαύθις, ὅταν βούλη, διέξιμεν. Sic et Euripid. Rhesus, 450,