ἡμῖν ἡ γένεσις καὶ περὶ τούτων τῶν θεῶν ἐχέτω καὶ λεγέσθω· Γῆς τε καὶ Οὐρανοῦ παῖδες Ωκεανός τε καὶ Τηθύς ἐγενέσθην· ἐκ τούτων δὲ Φόρκυς τε καὶ Κρόνος καὶ Ῥέα, καὶ ὅσοι μετὰ τούτων· ἐκ δὲ Κρόνου καὶ Ῥέας, Ζεὺς, Ἥρα τε, καὶ πάντες ὅσους ἴσμεν πάντας ἀδελφοὺς λεγο μένους αὐτῶν, ἔτι τε, τοὺς τούτων ἄλλους ἐκγόνους. Ἐπεὶ οὖν πάντες ὅσοι τε περιπολοῦσι φανερῶς, καὶ ὅσοι φαίνονται καθ ̓ ὅσον ἂν ἐθέλωσι θεοί, γένεσιν ἔσχον, λέγει πρὸς αὐτοὺς ὁ τόδε τὸ πᾶν γεννήσας, τάδε· Θεοὶ θεῶν, ὧν ἐγὼ δημιουργὸς πατήρ τε, ἔργων, ἃ δι' ἐμοῦ γενόμενα, ἄλυτα, ἐμοῦ γ ̓ ἐθέλοντος· τὸ μὲν οὖν δὴ δεθὲν πᾶν, λυτόν. Τόγε μὴν καλῶς ἁρμοσθὲν καὶ ἔχον εὖ λύειν ἐθέλειν, κακοῦ. Δι ̓ ἃ καὶ, ἐπείπερ γεγένησθε, αθά νατοι μὲν οὐκ ἐστὲ, οὐδ ̓ ἄλυτοι τοπάμπαν· οὔτι μὲν δὴ λυθήσεσθέ γε, οὐδὲ τεύξεσθε θανάτου μοίρας, τῆς ἐμῆς βουλήσεως μείζονος ἔτι δεσμοῦ καὶ κυριωτέρου λαχόντες ἐκείνων, οἷς, ὅτ ̓ ἐγίγνεσθε, ξυνεδεῖσθε. Νῦν οὖν, ὃ λέγω πρὸς ὑμᾶς ἐνδεικνύμενος, μάθετε. Θνητὰ ἔτι γένη λοιπὰ τρία γενητά· τούτων οὖν μὴ γενομένων, οὐρανὸς ἀτελής ἔσται· τὰ γὰρ ἅπαντα ἐν αὐτῷ γένη ζώων οὐχ ἕξει· δεῖ δὲ, εἰ μέλλει τέλειος ἱκανῶς εἶναι. Δι ̓ ἐμοῦ δὲ ταῦτα γενόμενα καὶ βίου μετασχόντα, θεοῖς ἰσάζοιτ ̓ ἄν· ἵν ̓ οὖν θνητά τε ᾖ, τό τε πᾶν ὄντως ἅπαν ᾖ, τρέπεσθε κατὰ φύσιν ὑμεῖς ἐπὶ τὴν τῶν ζώων δημιουργίαν, μι μούμενοι τὴν ἐμὴν δύναμιν περὶ τὴν ὑμῶν γένεσιν. Καὶ καθ ̓ ὅσον μὲν αὐτῶν ἀθανάτοις ὁμώνυμον προσήκει, θεῖον λεγόμενον, ἡγεμονοῦν τ ̓ ἐν αὐτοῖς, τῶν ἀεὶ δίκῃ καὶ ὑμῖν ἐθελόντων ἕπεσθαι, σπείρας καὶ ὑπαρξάμενος l'hymen de la Terre et du Ciel naquirent Océan et Téthys; de ceux-ci, Rhée, Saturne, Phorcys et leurs frères; de Saturne et de Rhée, Jupiter, Junon, les frères que notre religion leur donne, et tous leurs descendans. Lorsque l'auteur du monde eut créé les Génies, et ceux qui brillent dans les astres, et ceux dont la divinité est voilée, il leur adressa la parole: « Dieux des dieux, ô vous dont je suis le créateur et le père, mes ouvrages ne sont immortels que par ma volonté : car tout ce qui a commencé doit finir. Mais il n'y a que le méchant qui veuille briser ce qui est bien. Aussi, quoique nés pour mourir, vous vivrez; je rends indissolubles des nœuds que je puis rompre, et les droits de la mort ne s'étendront pas sur vous: ma volonté est un lien plus fort que ceux dont je viens d'unir les parties de votre être. Ecoutez donc mes ordres et mes leçons. Trois sortes de substances animées et mortelles doivent naître encore: autrement l'univers ne serait pas achevé, il n'aurait pas des habitans de tous les genres ; il a besoin de leur naissance. Mais si je les créais moimême ces nouveaux Génies seraient vos égaux; pour qu'ils soient mortels, et que ce tout soit accompli, formez selon votre nature des êtres vivans, comme je vous ai formés. Il suffit qu'il y en ait un qui, mortel demi-dieu, votre image, commande à tous les autres et vous soit soumis ainsi qu'à la vertu recevez de moi le germe déjà ébauché de ces ἐγὼ παραδώσω. Τὸ δὲ λοιπὸν ὑμεῖς, ἀθανάτῳ θνητὸν προσυφαίνοντες, ἀπεργάζεσθε ζῶα καὶ γεννᾶτε, τρο φήν τε διδόντες αὐξάνετε, καὶ φθίνοντα πάλιν δέχεσθε. Ταῦτ ̓ εἶπε· καὶ πάλιν ἐπὶ τὸν πρότερον κρατῆρα, ἐν ᾧ τὴν τοῦ παντὸς ψυχὴν κεραννὺς ἔμισγε, τὰ τῶν πρόσθεν ὑπόλοιπα κατεχεῖτο μίσχων, τρόπον μέν τινα τὸν αὐτὸν, ἀκήρατα δ ̓ οὐκέτι κατὰ ταυτὰ ὡσαύτως, ἀλλὰ δεύτερα καὶ τρίτα. Ξυστήσας δὲ τὸ πᾶν, διεῖλε ψυχὰς ἰσαρίθμους τοῖς ἄστροις, ἔνειμέ Ξ ̓ ἑκάστην πρὸς ἕκαστον, καὶ ἐμβιβάσας ὡς εἰς ὄχημα, τὴν τοῦ παντὸς φύσιν ἔδειξε, νόμους τε τοὺς εἰμαρμένους εἶπεν αὐταῖς· το Ὅτι γένεσις πρώτη μὲν ἔσοιτο τεταγμένη μία πᾶσιν, ἵνα μή τις ἐλαττοῖτο ὑπ ̓ αὐτοῦ· δέοι δὲ σπαρείσας αὐτὰς εἰς τὰ προσήκοντα ἑκάστοις ἕκαστα ὄργανα χρόνων, φῦναι ζῶον τὸ Θεοσεβέστατον· διπλῆς δὲ οὔσης τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τὸ κρεῖττον εἴη γένος τοιοῦτον, ὃ καὶ ἔπειτα κε κλήσοιτο ἀνήρ' ὁπότε δὴ σώμασιν ἐμφυτευθεῖεν ἐξ ἀνάγκης, καὶ τὸ μὲν προσίοι, τὸ δὲ ἀπίοι τοῦ σώματος αὐτῶν, πρῶτ τον μὲν αἴσθησιν ἀναγκαῖον εἴη μίαν πᾶσιν ἐκεῖ βιαίων παθημάτων ξύμφυτον γίγνεσθαι· δεύτερον δὲ, ἡδονῇ καὶ λύπῃ μεμιγμένον ἔρωτα· πρὸς δὲ τούτοις, φόβον καὶ θυμὸν, ὅσα τε ἑπόμενα αὐτοῖς, καὶ ὁπόσα ἐναντίων πέφυκε διεστῶτα· ὧν εἰ μὲν κρατήσειαν, ἐν δίκῃ βιώσοιντο, κρατηθέντες δὲ, ἀδικίᾳ· καὶ ὁ μὲν εὖ τὸν προσήκοντα βιοὺς χρόνον, πάλιν εἰς τὴν τοῦ ξυννόμου πορευθεὶς οἴκη σιν ἄστρου, βίον εὐδαίμονα ἕξοι· σφαλεὶς δὲ τούτων, εἰς rois de la terre. Vous, unissez à un corps périssable ce principe d'immortalité; qu'ils naissent, qu'ils croissent par vous, et qu'après leur mort, ils viennent vous retrouver. » Il dit, et dans la coupe où il avait d'abord composé l'âme du grand tout, il versa les restes de cette âme, qui redevint féconde; mais l'essence créatrice n'était plus entière, elle était deux et trois fois moins. divine. L'Eternel, embrassant dans sa pensée l'harmonie du monde, fixa le nombre des âmes d'après celui des corps célestes: à chacune d'elles fut assignée une étoile qui l'emporta dans l'espace. Alors il leur montra son ouvrage, et fit ses immuables décrets: : Que les âmes se souviennent qu'elles eurent toutes une même origine, et que la Providence ne fut injuste pour aucune répandues dans les astres, ces organes du temps, qu'elles aillent de là vivifier une créature nouvelle qui sache honorer Dieu: dans cette race double, la prééminence appartiendra au sexe qui sera bientôt nommé celui des hommes : une fois enchaînées à un corps matériel qui s'accroît et qui dépérit, les âmes éprouveront d'abord l'impression inévitable des sensations violentes; puis, l'amour mêlé de plaisir et de peine; ensuite, la terreur, le courroux, et beaucoup d'autres affections semblables ou contraires: la vertu sera de les vaincre; le vice, d'y succomber: quiconque aura mené la vie des justes, retournera dans l'astre fraternel jouir de la suprême félicité ; les coupables deviendront femmes, γυναικὸς φύσιν ἐν τῇ δευτέρᾳ γενέσει μεταβάλλοι χι λιοστῷ δὲ ἔτει ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσιν καὶ αἵρεσιν τοῦ δευτέρου βίου, αἱροῦνται ὃν ἂν ἐθέλῃ βίον ἑκάστη, ἔνθα καὶ εἰς θηρίου βίον ἀνθρωπίνη ψυχὴ ἀφικ νεῖται· μὴ παυόμενος δὲ ἐν τούτοις ἔτι κακίας, τρόπον ὃν κακύνοιτο, κατὰ τὴν ὁμοιότητα τῆς τοῦ τρόπου γενέσεως, εἴς τινα τοιαύτην ἀεὶ μεταβαλεῖ θηρίου φύσιν· ἀλλάττων τε οὐ πρότερον πόνων λήξει, πρὶν τῇ ταυτοῦ καὶ ὁμοίου περιόδῳ τῇ ἐν αὑτῷ ξυνεπισπώμενος, τὸν πολὺν ὄχλον καὶ ὕστερον προσφύντα ἐκ πυρὸς καὶ ὕδατος καὶ ἀέρος καὶ γῆς, θορυβώδη καὶ ἄλογον ὄντα, λόγῳ κρατήσας, εἰς τὸ τῆς πρώτης καὶ ἀρίστης ἀφίκοιτο εἶδος ἕξεως. Διαθεσμοθετήσας δὲ πάντα αὐτοῖς ταῦτα, ἵνα τοῖς ἔπειτα εἴη κακίας ἑκάστων ἀναίτιος, ἔσπειρε τοὺς μὲν εἰς Ἥλιον, τοὺς δ ̓ εἰς Σελήνην, τοὺς δ ̓ εἰς τὰ ἄλλα ὅσα ὄργανα χρόνου. Τὸ δὲ μετὰ τὸν σπόρον τοῖς νέοις παρέ δωκε θεοῖς, σώματα πλάττειν θνητά, τό τε ἐπίλοιπον ὅσον ἐστὶ ψυχῆς ἀνθρωπίνης δέον προσγενέσθαι, τοῦτο καὶ πάνθ ̓ ὅσα ἀκόλουθα ἐκείνοις ἀπεργασαμένοις, ἄρχειν, καὶ κατὰ δύναμιν ὅτι κάλλιστα καὶ ἄριστα τὸ θνητὸν διακυβερνᾷν ζῶον, ὅτι μὴ κακῶν αὐτὸ ἑαυτῷ γίγνοιτο αἴτιον. Καὶ ὁ μὲν δὴ ταῦτα πάντα διατάξας, ἔμενεν ἐν τῷ ἑαυτοῦ κατὰ τρόπον ἤθει. TIMEUS. |