ΑΖ'.

ΕΙΣ ΤΟ ΕΑΡ.

ΙΔΕ πῶς, ἔαρος φανέντος
Χάριτες ρόδα βρύουσιν.
Ιδε πῶς κῦμα θαλάσσης
Απαλύνεται γαλήνη.
Ιδε πῶς νῆσσα κολυμβᾷ.
Ιδε πῶς γέρανος ὁδεύει.
Αφελῶς δ ̓ ἔλαμψε Τιτάν·
Νεφελῶν σκιαὶ δονοῦνται,
Τὰ βροτῶν δ' ἔλαμψεν ἔργα.
Καρποῖσι γαῖα προκύπτει,
Καρπὸς ἐλαίας προκύπτει·
Βρομίου σέφεται νάμα
Κατὰ φύλλον, κατὰ κλῶνα
Καθελὼν ἤνθισε καρπός.

XXXVII.

LE PRINTEMPS.

Vois comme au retour du printemps
Les grâces font naître la rose;
Sur l'onde immobile repose
Le souffle muet des Autans.
Le cygne fend l'humide plage,
Et la grue, à travers les cieux,
Lentement poursuit son voyage.
Phébus s'avance radieux,
Et brille partout sans nuage.
L'espoir sourit au laboureur,
Les champs revêtent leur parure;
L'olive étale sa pâleur,

De Bacchus la douce liqueur
Mûrit déjà sous la verdure;
La sève, espoir de la nature,
S'échappant des mille canaux
Où la captivait la froidure,

De fleurs couronne les rameaux.

ΛΗ.

ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ.

ΕΓΩ γέρων μέν είμι, Νέων πλέον δὲ πίνω, Κἄν δεήσῃ με χορεύειν, Σκῆπτρον ἔχω τὸν ἀσκόν· Ο νάρθηξ δ ̓ οὐδέν ἐςιν. Ο μὲν θέλων μάχεσθαι Παρέσω, καὶ μαχέσθω. Εμοὶ κύπελλον, ὦ παῖ, Μελιχρὸν οἶνον ἡδὺν Εγκεράσας, φόρησον. Εγώ γέρων μέν εἰμι, Σειληνὸν δ' ἐν μέσοισι Μιμούμενος χορεύσω.

XXXVIII.

ÉLOGE DE LA VIEILLESSE.

Je suis vieux, aimable jeunesse,
Mais des buveurs je suis le roi !
Faut-il déployer ma souplesse ?
Une outre! et le sceptre est à moi.
Sans nul appui pour ma faiblesse,
Faut-il engager des combats?
Amis, je ne recule pas!...

Ma coupe, esclave, verse à boire ;
Et joins ce miel délicieux

Au doux nectar de la victoire.

Eh bien donc, amis, je suis vieux !... Oui, prenant sa marche incertaine, Et m'élançant d'un pied joyeux, Parmi vous j'imite Silène.

ΑΘ ́.

ΕΙΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ.

ΟΤ ̓ ἐγὼ πίω τὸν οἶνον, Τότε μευ ἦτορ ἰανθὲν Λιγαίνειν ἄρχεται Μούσας.

Οτ' ἐγὼ πίω τὸν οἶνον,
Απορίπτονται μέριμναι,
Πολυφρόντιδές τε βουλαὶ
Ες ἁλικτύπους ἀήτας.

Οτ' ἐγὼ πίω τὸν οἶνον, Λυροπαίγμων τότε Βάκχος Πολυανθέσιν μ' ἐν αὔραις Δονέει, μέθη γανώσας.

Οτ ̓ ἐγὼ πίω τὸν οἶνον, Στεφάνους ἄνθεσι πλέξας, Επιθεὶς δὲ τῷ καρήνω, Βιότου μέλπω γαλήνην.