σφόνδυλον, μικτὸν ἔκ τε τούτου καὶ ἄλλων γενῶν. Τὴν δέ τοῦ σφονδύλου φύσιν εἶναι τοιάνδε, τὸ μὲν σχῆμα, οἵαπερ ἡ τῶν ἐνθάδε· νοῆται δὲ δεῖ, ἐξ ὧν ἔλεγε, τοιόνδε αὐτὸν εἶναι, ὥσπερ ἂν εἰ ἐν ἑνὶ μεγάλῳ σφονδύλῳ κοίλῳ καὶ ἐξεγλυμμένῳ διαμπερὲς ἄλλος τοιοῦτος ἐλάττων ἐγκέοιτο ἁρμόττων, καθάπερ οἱ κάδδοι οἱ εἰς ἀλλήλους ἁρμόττοντες καὶ οὕτω δὴ τρίτον ἄλλον καὶ τέταρτον, καὶ ἄλλους τέτταρας· ὀκτὼ γὰρ εἶναι τοὺς ξύμπαντας σφονδύλους, ἐν ἀλλήλοις ἐγκειμένους κύκλους, ἄνωθεν τὰ χείλη φαίνον τας, νῶτον ξυνεχὲς ἑνὸς σφονδύλου απεργαζομένους περὶ τὴν ἡλακάτην· ἐκείνην δὲ διὰ μέσου τοῦ ὀγδόου διαμ περὲς ἐληλάσθαι. Τὸν μὲν οὖν πρῶτόν τε καὶ ἐξωτάτω σφόνδυλον, πλατύτατον τὸν τοῦ χείλους κύκλον ἔχειν· τὸν δὲ τοῦ ἔκτου, δεύτερον· τρίτον δὲ, τὸν τοῦ τετάρτου· τέταρτον δὲ, τὸν τοῦ ὀγδόου· πέμπτον δὲ, τὸν τοῦ ἑβδόμου· ἔκτον δὲ, τὸν τοῦ πέμπτου· ἕβδομον δὲ, τὸν τοῦ τρίτου· ὄγδοον δὲ, τὸν τοῦ δευτέρου. Καὶ τὸν μὲν τοῦ μεγίστου, ποικίλον· τὸν δὲ τοῦ ἑβδόμου, λαμπρότατον· τὸν δὲ τοῦ ὀγδόου τὸ χρῶμα ἀπὸ τοῦ ἑβδόμου ἔχειν προσλάμποντος· τὸν δὲ τοῦ δευ τέρου καὶ πέμπτου, παραπλήσια ἀλλήλοις, ξανθότερα ἐκείνων· τρίτον δὲ, λευκότατον χρῶμα ἔχειν· τέταρτον δὲ, ὑπέρυθρον· δεύτερον δὲ, λευκότητι τὸν ἔκτον ὑπερβάλλειν. Κυκλεῖσθαι δὲ δεῖ στρεφόμενον τὸν ἄτρακτον ὅλον μὲν τὴν αὐτὴν φοράν· ἐν δὲ τῷ ὅλῳ περιφερομένῳ, τοὺς μὲν ἐντὸς ἑπτὰ κύκλους τὴν ἐναντίαν τῷ ὅλῳ ἠρέμα περιφέρεσθαι. Αὐτῶν δὲ τούτων τάχιστα μὲν ἰέναι τὸν ὄγδοον· δευτέ μους δὲ καὶ ἅμα ἀλλήλοις τόν τε ἔβδομον καὶ ἔκτον καὶ πέμπτον· τὸν τρίτον δὲ φορᾷ ἰέναι, ὥς σφισι φαίνεσθαι, δέ de diamant; le peson est un mélange de diamant et d'autres matières indestructibles. La forme en est la même que celle des nôtres, mais il est ainsi composé: figurez-vous un grand peson qu'une main habile a creusé avec art, pour y faire entrer un peson moindre grandeur, comme on entasse l'un dans l'autre des vases inégaux. Ajoutez-en deux, trois, quatre; enfin imaginez-vous huit cercles concentriques, qui ne laissent voir que leur extrémité supérieure, tandis que tout le reste disparaît sous le premier : le fuseau traverse toute la longueur du huitième. Le premier, qui sert d'enveloppe, est le plus large; ensuite, le sixième; puis le quatrième, et successivement le huitième, le septième, le cinquième, le troisième et le second. L'orbe du premier est varié dans sa couleur; le septième est le plus brillant, et le huitième lui emprunte quelques rayons; le second et le cinquième, presque semblables, sont plus jaunes que les autres; le troisième est très-blanc, le quatrième rougeâtre, le second plus blanc que le sixième. Le fuseau tourbillonne dans les airs; et pendant sa révolution, les sept orbes intérieurs qui tournent avec lui, poursuivent eux contraire une marche plus lente. Le plus rapide est le huitième; ensuite, par ordre de vitesse, les trois précédens qui ont un même cours; puis mêmes en sens Π ἐπανακυκλούμενον τὸν τέταρτον· τέταρτον δὲ, τὸν τρί . Στρέφεσθαι δὲ αὐτὸν ἐν τοῖς τῆς ̓Ανάγκης γόνασιν. Ἐπὶ δὲ τῶν κύκλων αὐτοῦ ἄνωθεν ἐφ ̓ ἑκάστου βεβηκέναι Σειρήνα ξυμπεριφερομένην, φωνὴν μίαν ἰεῖσαν ἀνάτονον ἐκ πασῶν δὲ ὀκτὼ οὐσῶν μίαν ἁρμονίαν ξυμφωνεῖν. "Αλ λας δὲ καθημένας πέριξ δι ̓ ἴσου τρεῖς, ἐν πρόνῳ ἑκά στην, θυγατέρας τῆς Ανάγκης Μοίρας, λευχειμονούσας, στέμματα ἐπὶ τῶν κεφαλῶν ἐχούσας, Λάχεσίν τε καὶ Κλωθὼ καὶ Ατροπον, ὑμνεῖν πρὸς τὴν τῶν Σειρήνων ἁρμονίαν, Λάχεσιν μὲν τὰ γεγονότα, Κλωθὼ δὲ τὰ ὄντα, Ατροπον δὲ τὰ μέλλοντα. Καὶ τὴν μὲν Κλωθώ, τῇ δε ξιᾷ χειρὶ ἐφαπτομένην, ξυνεπιστρέφειν τοῦ ἀτράκτου τὴν ἔξω περιφορὰν, διαλείπουσαν χρόνον· τὴν δὲ Ἄτροπον τῇ ἀριστερᾷ τὰς ἐντὸς αὖ ὡσαύτως· τὴν δὲ Λάχεσιν ἐν μέρει ἑκατέρας ἑκατέρᾳ τῇ χειρὶ ἐφάπτεσθαι. Σφᾶς οὖν, ἐπειδὴ ἀφικέσθαι, εὐθὺς δεῖν ἰέναι πρὸς τὴν Λάχεσιν· προφήτην οὖν τινὰ σφᾶς πρῶτον μὲν ἐν τάξει διαστῆσαι· ἔπειτα λαβόντα ἐκ τῶν τῆς Λαχέσεως γονά των κλήρους τε καὶ βίων παραδείγματα, ἀναβάντα ἐπί τι βῆμα ὑψηλὸν, εἰπεῖν· Ανάγκης θυγατρός κόρης Λα χέσεως λόγος. Ψυχαὶ ἐφήμεροι, ἀρχὴ ἄλλης περιόδου Θνητοῦ γένους θανατηφόρου, οὐχ ὑμᾶς δαίμων λήξεται, ἀλλ' ὑμεῖς δαίμονα αἱρήσεσθε. Πρῶτος δ ̓ ὁ λαχών, πρῶτος αἱρείσθω βίον, ᾧ ξυνέσται ἐξ ἀνάγκης. Αρετή δὲ ἀδέσποτον, ἣν τιμῶν καὶ ἀτιμάζων πλέον καὶ ἔλαττον αὐτῆς ἕκαστος ἕξει. Αἰτία ἑλομένου, Θεὸς ἀναίτιος. Ταῦτα εἰπόντα, ρίψαι ἐπὶ πάντας τοὺς κλήρους· τὸν δὲ le quatrième, le troisième, enfin le second qui décrit le plus lentement son orbite. Sur les genoux de la Nécessité, roule le fuseau mystérieux. A la cime de chaque cercle est assise une Sirène qui l'accompagne dans l'immensité, et qui ne varie point le ton de sa voix; mais de ces huit voix mélodieuses, il se forme de célestes accords. A des distances égales, règnent sur un trône les trois filles de la Nécessité, les Parques, vêtues de blanc, la tête ceinte d'une couronne. Elles chantent, en s'unissant aux concerts des Sirènes, Lachésis le passé, Clotho le présent, Atropos l'avenir. Elles agitent toutes les trois à leur tour le fuseau de leur mère: Clotho, de la main droite, en touche l'extérieur par intervalles; Atropos, de la gauche, en presse les cercles intérieurs; et Lachésis, avec les deux mains, le fait mouvoir tout entier. A peine arrivés, il fallut nous présenter devant Lachésis. D'abord un hierophante nous range autour d'elle; ensuite il prend sur les genoux de la Parque les sorts qu'elle lui donne, les destinées de l'autre vie, et nous parle ainsi du haut d'un tribunal: Ecoutez les paroles de Lachésis, fille de la Nécessité. Ames nées d'hier, principes d'un autre monde qui doit mourir et qui meurt, on ne vous assignera pas votre Génie, c'est vous qui le choisirez vous-mêmes. O toi qui vas recevoir le premier sort, fais le premier ce choix irrévocable. La vertu n'est à personne; et selon qu'on la désire ou qu'on la néglige, elle donne ou garde ses faveurs. Viens, mais n'accuse que toi, n'accuse pas παρ ̓ αὑτὸν πεσόντα ἕκαστον ἀναιρεῖσθαι, πλὴν οὗ ὃ δὲ οὐκ ἐᾷν· τῷ δὲ ἀνελομένῳ· δῆλον εἶναι, ὁπόστος εἴληφε. Μετὰ δὲ τοῦτο αὖθις τὰ τῶν βίων παραδείγματα εἰς τὸ πρόσθεν σφῶν θεῖναι ἐπὶ τὴν γῆν, πολὺ πλείω τῶν παρόντων. Εἶναι δὲ παντοδαπά· ζώων τε γὰρ πάντων βίους, καὶ δὴ καὶ τοὺς ἀνθρωπίνους ἅπαντας. Τυραννί δας τε γὰρ ἐν αὐτοῖς εἶναι τὰς μὲν διατελεῖς, τὰς δὲ καὶ μεταξὺ διαφθειρομένας, καὶ εἰς πενίας τε καὶ φυγὰς καὶ εἰς πτωχείας τελευτώσας. Εἶναι δὲ καὶ δοκίμων ἀνδρῶν βίους, τοὺς μὲν ἐπὶ εἴδεσι, καὶ κατὰ κάλλη, καὶ τὴν ἄλλην ἰσχύν τε καὶ ἀγωνίαν· τοὺς δ ̓ ἐπὶ γένεσι καὶ προγόνων ἀρεταῖς, καὶ εὐδοκίμων κατὰ ταῦτα. Ὡσαύτως δὲ καὶ γυναικῶν· ψυχῆς δὲ τάξιν οὐκ ἐνεῖναι, διὰ τὸ ἀναγκαίως ἔχειν, ἄλλον ἑλομένην βίον, ἀλλοίαν γίγνε σθαι. Τὰ δ ̓ ἄλλα ἀλλήλοις τε καὶ πλούτοις καὶ πενίαις, τὰ δὲ νότοις, τὰ δὲ ὑγιείαις μεμίχθαι, τὰ δὲ καὶ μέσον τούτων. Ἔνθα δὴ, ὡς ἔοικεν, ὁ πᾶς κίνδυνος ἀνθρώπω· καὶ διὰ ταῦτα μάλιστα ἐπιμελητέον, ὅπως ἕκαστος ἡμῶν, τῶν ἄλλων μαθημάτων ἀμελήσας, τούτου τοῦ μαθήματος καὶ ζητητὴς καὶ μαθητὴς ἔσται· ἐάν ποθεν οἷός τ ̓ ἢ μαθεῖν καὶ ἐξευρεῖν, τίς αὐτὸν ποιήσει δυνατὸν καὶ ἐπι στήμονα, βίον καὶ χρηστὸν καὶ πονηρὸν διαγιγνώσκοντα, τὸν βελτίω ἐκ τῶν δυνατῶν ἀεὶ πανταχοῦ αἱρεῖσθαι· ἀναλογιζόμενον πάντα τὰ νῦν δὴ ῥηθέντα καὶ ξυντιθέ μενα ἀλλήλοις καὶ διαιρούμενα πρὸς ἀρετὴν βίου πῶς ἔχει· καὶ εἰδέναι, τί κάλλος πενίᾳ ἡ πλούτῳ κραθέν, |
