tibi contumeliam faciat et injuriam.... Tu tamen nihil patieris, si modò tecum erit virtus. >>

Ρ. 154. σύ γε θαῤῥῶν πατάξαι...... « Scribo πατάξαι ( non πάταξαι), ut subaudiatur ἔασον ex præcedentibus : intellige autem narážai ini zóppns, ut supra. » Steph. Id Cornarius jam monuerat. Probant nunc mss. reg. Bodl. Meerm., quos Heindorf. secutus est. Assentitur Buttmann., qui Heusdium refellit, hæc per verbum medium explicantem. Mox, e sched. Bodl., addimus ui ante alterum doz, non ante xpvz, ut fecit Heindorf., errore forsan hujus, qui lectt. transcripserat. In fine, Tour oûv éñúpela, illustratur a cl. editore Philostrat., p. 592.

GENIUS SOCRATIS. P. 154. Εςι γάρ τι...... δαιμόνιον. Divinum aliquid, non aliquis deus. Sic sæpissime à Sečov, quum ignota quædam vis, quam tamen non affirmant deum esse, significatur.

P. 156. Ei de foshole...... « An peas, ut interpungatur post Boulee?» Stephan. Nihil jubet.

'Epéox

Estù To Sarpovír. « Exposui, adversùs dæmonii mandatum, sicuti bù tou dóquatos digit in Alcibiad. II, contra decretum. Neque potest particula 0 aliò referri, quemadmodum docet constructio. » Serranus. Quod non improbavit ipse Ruhnken. ad Tim. Lex., p. 127. Serranus etiam, quod mireris magis, eodem modo infra vertere jubet e καὶ Ἰωνίας. Stephanus vero intelligit, εὐθὺ τῆς φωνῆς τοῦ δαι povíz. Atque ita meliùs, servato vulgari sensu, rectù ad prædictam mortem, et post, rectà Ephesum versùs et Ioniam, ut in superiori ecloga, εùù the ppapaç, rectà in custodiam. Adde animadvers. in Philostr., p. 400.

Ρ. 158. εἰ ἄρα τὶ λέγει. « An aliquid dicat, id est, an quæ dicit, minimè sint nuga; an dicat, quod minimè sit contemnendum. » Stephanus.

Σαννίωνος τοῦ καλοῦ. Ficinus Serranusque jubent esse Sannionem, Cali filium. Veteres quidem edd. habent nescio unde majusculam litteram. Hic etiam, ἡ ὁμοῦ τί τούτῳ ἐλαν (ὁμοῦ Ti, Plutarch. Sylla, c. 11), errat idem Serranus interpretando in Notis, Sannionem eamdem sortem subiturum vel incursurum, quam Timarchus subierit, atque addendo: Sic illud route ad superiorem narrationem referri quis non videt ? Ego non video. Meliùs Stephanus, « aut proximè ad mortem accedat. » Cod. Bodl. The sparsius.

Ρ. 160. Τοῦτό ποτε ἔπαθεν Αρισείδης. De hoc Aristide, ne

pote Aristidis Justi, vid. Theœtet., c. 21, p. 310, Heindorf, 1805.

Ρ. 16ο. ἄπιςον μὲν, νὴ τοὺς θεούς. Stephan. in margine, Πότερον· ἄπιςον μέν τι. Nulla causa.

POETA. P. 162. Aúтn μèv si λitos. V. Schol. Ruhnken., p. 138; Proclus, in Polit., p. 401; et v. cl. Boissonad., in Herodian. Epimerism., p. 152.

Διὰ δὲ τῶν ἐνθέων τούτων... « Pro ἄλλων Ficinus videtur legisse ἄλλες, ut ένθεσιαζόντων active sumatur. Alioqui intellige, ἄλλων ἐνθεσιαζόντων διὰ τῶν ἐνθέων τούτων. » Steph. Vertere autem ille potuit, poëta conciti alios furore corripiunt, vel quum legisset ääλwv.

Ρ. 164. κούφον γὰρ χρήμα.... De hoc usu loquendi juvabit consulere cl. editorem Niceta Eugeniuni, III, 83, et quos ibi excitat eruditos. Idem, ibid., IX, 9, docet adúvaTOS TÄY junctim intelligi debere, ita ut av рго лávτws sit, vel scribere oporteat τὸ πᾶν : nam ποιεῖν, eo sensu, ferè semper absolutum. Bekker, adúvaros πās.

P. 166. Evρnu. Atticè, meliùs quàm cupeμz, ut docet Thom. Magist., p. 393. Bekker, Moldav.

Μοισάν.

P. 170. καὶ ἐπειδὰν μέν τις ἄλλα τε ποιητοῦ ᾅδῃ.... Nihil deest, neque ex sequentibus, ut Steph. innuit, assumendum est phos. Sed intelligendum ti, per ellipsin vel nostrati linguæ usitatissimam. Plura docentur ad Philostr. Heroic., p. 404.

PARS SECUNDA. DE HOMINE.

DE OFFICIIS. Pag. 172. Ap' dux... « An non jam venisse atque adesse arbitremur colonos? » - - "Ανδρες τοίνυν... hyperbaton, pro φῶμεν τοίνυν πρὸς αὐτούς· Ανδρες, ὁ μέν..... ut Leg. VI, 18; X, 10. Cod. Voss. in margine: Пaλacov λόγον λέγει τὸν Ὀρφικόν· Θεὸν δὲ τὸν δημιυργὸν σαφῶς, ενώ Delay reрxiver. Suppl. ósóv, rectam viam ingreditur et pergit. Frustra Böckh, in Minoem, p. 54, prætulit eveia, Miror Bekkerum accepisse.- 'O dé ris, melius atque vividius quàm εἰ δέ τις, quod ex Theodoret. et Cedreno reponunt editores

novi.

Ρ. 174, ὡς τῶν ξυνα». Sic disponenda verba: Δεῖ πάντα ἄνδρα διανοηθῆναι, ὡς ἐσόμενον τῶν ξ. τ. 9. Suppl. ἕνα vel τινά, Inferiùs autem, pro xai adixos, Faehse, Syllog. lect. p. 383, malit καὶ ἄθεος. Frustra.

Βέλη δὲ αὐτοῦ, id est, τοῦ σκοποῦ. Quasi dicat πρὸς autóv. Cod. reg. 1807, in margine, yp. peos. Minus

rectè.

Ρ. 176. Πρῶτον μὲν, φαμέν, τιμὰς τ..... Hæc ita sequere Πρῶτον μὲν, φαμὲν, τυγχάνοι τὶς ἂν ὀρθότατα τοῦ σκοποῦ τῆς εὐσεβείας, νέμων τὰς τιμὰς, μετ ̓ ὀλυμπίες... θεούς, τοῖς χθονίοις θεοῖς, (id est) ἄρτια καὶ δεύτερα καὶ ἀρ. Pythagorica scilicet doctrina (Porphyr., Vit. Pyth. c. 38), paria et secunda et sinistra diis inferis, imparia verò et prima et dextra cœlestibus attribuit.

as Jéμes.... « Quoniam justum est, debitorem exsolvere.... et reputare....; exsolventem (ut) fœnora curas et laborantium ærumnas veteres apud pueros fœnori collocatas, reddentemque (ea) vetulis in senectute multùm indigentibus.» Népsoes, Plutarch., Philopam. in fine; Callimach., III, 57.

μήθ' ὑπεραίροντα. Quasi præcedat, ταφὴν τιθέναι δεῖ. Hic autem, ὧν οἱ προπάτορες τοὺς ἑαυτῶν γ. e., non opus est addito verbo εἰς : nam ἐτίθεσαν valet idem atque ἐποίησαν, quæ vox hunc accusativum ferre posset.

P. 178. A de pòs ixy. Ordo: « Quæ verò erga filios et cognatos.... præstantem, suæ vitæ decus addentem, ritè (eam) ornare opus est; (ea omnia) legum ipsarum enarratio, vel suadens, vel cogens, civitatem nostram, cum volentibus diis, felicem fortunatamque reddet. » Sic deinde : IПepi de τούτων, ἃ χρὴ κ. τ. λ.

P. 180. 0 'yoúμevos............. aüžeɩy. Addunt codd. Voss. et Monac., et Bekkeri editio, rio veiɛOL. Quibus ferè Stobæus adstipulatur, Serm. XLI, hoc mendo, TLOLY ÚÆETEz. Sed inutilia esse verba ista credam, atque intrusa in hunc locum ad præparanda ea, quæ sequuntur.

Ρ. 182. Οὐδέ, εἰπεῖν ξ., ὃς, ἅπερ... Hic multum sudant interpretes, et varia satagunt: habent enim editi libri odanep, ita ut manca hæreat compositio. Stobaeus addit s ante siπε, et cod. Monac. avante vouolétns; nihil ad rem. Stephanus quidem, pro ovde, legerat in vet. ôç dé; Heindorfius, Specim. critic. p. 34, vult ôs av öcanep; Astius, libenter usus audacia suâ, latè exspatiatur legendo, Ovdè, we sinεiv kul

λήβδην, όταν, ὅσαπερ ἂν ὁ νομοθ. Nihil mutandum fuit ; servamus litteras, sed distinguimus. Reperio nunc eamdem emendationem in ed. Bekkeri. 'Eppñs xolvós.

Ρ. 184. καὶ ἑλόντα αὖ. Tanquam si legas, ἑλοῦσαν. Nam, pro anima, hominem ipsum subintelligit: frequens apud hunc scriptorem enallage.

Ρ. 186. Ξυγγένειαν δὲ καὶ ὁμογν. 5. Nempe ομόγνιοι θεοί, di parentes. V. schol. Timæi, quod frustra mutat Ruhnkenius. Sic Xenoph., Hellen. 11, 4, 21: Пpoç SeaY TATρÁY xxi pav. Sic et Corn. Nep., fragm.XII: « Invocabis deum parentem. » In sequentibus, EUUNG au yevéσh., ordo est: «Jure tenet, vel putat, propitios fore suos deos in liberis procreandis. » Ultro tamen assumserim a viris doctissimis, ίσχοι et γενεθλίους Θεούς.

P. 188. паρà т mohitov. Ficinus : « Præ illis, quæ inter cives committuntur. » Legebat ergo, пapà và т. T., ut divinat Astius, et Bekker edidit. Nos interpretamur: «< Peccata et hospitum et in hospites a civibus.»

P. 19o. voixos pa. Stobæus, codd. Voss. et Paris., sunvies, freno dociles. Quod tyrannum fortè, non legislatorem decet. Bekker tamen probavit.

Ilgos yap. Vox nescio an mystica, quæ aliquanto pluris valeat, quàm fidelis aut fide dignus. Nam 56tns apud Platonicam scholam universa virtus est, quasi virtus nihil aliud quàm veritas sit; vitium verò, ipsum mendacium. Cicero, de Offic., I, 7, idem innuit. Proclus, Comm. in Remp., p. 402: τῆς ὅλης ἀρετῆς, ἣν δὴ πιςότητα κέκληκεν, ἡγεμόνα καὶ σύμ 6x20v. Apuleius quoque, de Doctr. Platon. II: « Hanc justitiam modò nominat, nunc universæ virtutis nuncupatione complectitur, et verè fidelitatis vocabulo nuncupat.» Clemens Alex., Stromat. II, p. 369 A, transfert ad religiosam, quæ dicitur, fidem.

Suvzτà på póvov........ « Quæ possunt non tantùm ab eo possideri, sed et cum aliis communicari. »

P. 192. ή μαχόμενον καὶ ἀμυνόμενον... «Quam si pugnando et propulsando vincat, et nihil remittendo animadvertat. » Tà d'au τa, ócot.... « Quod autem (pertinet) ad eos, quicumque peccant quidem, sanabilia verò (id est, quorum peccata sanari possunt), nosse oportet imprimis.... >>

P. 194. Acò on Juμosion mp. Nihil mutandum, nec credendum Stephano vel Astio, quos offendunt duo infinitivi, πpéTe et dεty, Sensus enim est diversus : «< Quare animosum

quidem decere esse, mansuetum verò pronunciamus semper esse oportere bonum virum. >>

Ρ. 196. καὶ ὅλην περιχάρειαν. Η περιχάρεια τὸ ἀμέτρως χαίps noi. Pollux, III, 97.

Ἐλπίζειν δ ̓ ἀεὶ τοῖς γε ἁγ. Non puto Ficinum errasse, qui sic fusiùs explicaverit : « Sperare semper boni viri debent, munera, quæ talibus viris Deus dare solet, sibi non defutura. » Ellipsis: Sperare Deum qua largitur, id est, quæ largitur Deus. Interpretatio Cornarii intricata, et minimè congruens Platonicæ dictionis ingenio. Nostra multis exemplis nititur, vel apud Latinos: « Eia, scimus nos quidem te, qualis sis.» Plaut. Pseudol. « Atque ego te faciam, ut miser sis. » Id. Amphytr. « Faciam te, ut scias. » Id. Asinar. « Consulam hanc rem amicos. » Id. Menechm., IV, 3. Probat enim Sanctius activa ferè omnia duos accusativos habere posse, Minerv., IV, 13.

Ρ. 198. μὴ μόνον ότι τῷ σχήματι. Dederam τῷ χρήματα, ex edd. Basil. 1 et 2. Nunc lectionem mss. et plurium editionum reposui. Errat verò hîc Ficinus vertens : «Non solùm quia gloriæ habitum superat. » Qui debuisset : « Non solùm quia habitu valet ad gloriam.

Ρ. 200. Τίνες δὴ καὶ πόσοι εἰσὶ βίοι.... Quæ verò et quot sunt vitæ, de quibus postquam deliberaveris... videris... constitueris.... tibi assumseris, oportet vivere, quàm fas est hominem, beatissime. >>

ὡς οἷόν τ' ἐμμανεςάτες. Absunt verba hæc ab edd. Ald. et Basil., quas primùm eram secutus. Addidi ex omnibus ferè ceteris. Item a Bekkero servata sunt.

P. 202. O d'ǹ σúppav. Multis hic se ipsi salebris frustra implicant interpretes, quum tamen sermo facili tenore fluat, lucidam atque universam vitarum enumerationem et oppositionem complexus, unde appareat conjunctam esse cum virtute felicitatem.

Ρ. 204. Καὶ τὸ μὲν προοίμιον. Errat Stephanus jungens τῶν λόγων cum τέλος. Nota enim phrasis, ἐνταῦθα τῶν λόγων, ένα ταῦθα τῆς ἡλικίας.

PIETAS IN PARENTES. P. 204. Ilatip ouv oro.... Sic ordinanda verba : Μηδεὶς οὖν, ὅτῳ πατήρ καὶ μήτηρ, ἡ πατέρες ἢ μητέρες τούτων, ἀπειρηκότες γύρᾳ κείνται ἐν οἰκίᾳ κειμήλιοι, διανοηθήτω, ἔχων ἐν οἰκίᾳ τοιοῦτον οἴκημα ἐφέσιον, ἄγαλμα (ἄλλον οὐδέν) ἔσεσθαί ποτε μᾶλλον κύριον αὐτῶν, ἐὰν.... Quid igitur prodest αὐτῷ pro αὐτῶν, et ἵδρυμα pro οἴκημα ex