JERES SVETOG SAVE

 U odnosu na učenje Biblije, crkve, crkvenih otaca i svetitelja Sveti Sava je ispovijedao jeres koju na-lazimo u njegovoj "Žičkoj besedi o pravoj veri" u kojoj kaže:

“I jednoga od Trojice, ne Oca ni Svetoga Duha, no od Boga Oca rođenoga Sina i Boga, Logosa, nad-vremeno i od Njega Roditelja nerazdeljivo rođe-noga, a ne stvorenoga, jednosuštnog Roditelju i uvekpostojećeg sa Njim; Koji je [Logos] dobrotom [Svojom] sve priveo iz nebića u biće, i Koji je u poslednje dane radi našega spasenja sišao sa ne-besa i uselio se u utrobu Djeve i sjedinio Se s telom oduševljenim, i dušu razumnu i umnu suštinski primio od te iste Prečiste Djeve Marije (Bo-gorodice).” (Sveti Sava, Žička beseda o pravoj veri, pasus 5.)

Sava kaže da je Isus Hrist u utrobi Marije Djeve "i dušu razumnu i umnu suštinski primio od te iste Prečiste Djeve Marije (Bogorodice)". Kako shvatiti ove Savine riječi, jesu li tačne ili naopake, saz-naćemo iz sljedećih citata:

"Mi - mi smo ikona Božija, mi ikona Presvete Trojice. Tako nas je Gospod stvorio, dao nam je dušu koja je bogolika, dušu koja je trojicolika, dušu koja je donela u ovaj svet Trojično Božanstvo, silu Trojičnog Božanstva.” (Sveti Justin Ćelijski, Sabrane Besede)

"I stvarno, tako i jeste: duša je od Boga, greh je od đavola.” (Sveti Justin Novi-Ćelijski, Podvižnička, gno-seološka i eklisiološka poglavlja, Knjiga: Hristonosni Blagoslov, izabrana dela oca Justina, str. 9-114. Izdato: 2007, Manastir Hilandar, Biblioteka Hilan-darski putokazi – knjiga br. 50)

"Čovek svom detetu daje telo. Bog stvara detinju dušu.” (Arhimandrit Joanikije Koconis, Starečnik, Izreke svetogorskih staraca).

“Bog je, dakle, dobar i čovekoljubiv i stara se o dušama koje je stvorio; …” (Sveti Atanasije Veliki, Protiv idola)

"Duša ima drukčiju poziciju i funkciju nego telo (v. TELO). Ona je stvorena voljom Božijom, božanskim nadahnućem, na način koji je samo Stvoritelju poznat. Dušu daje Bog kroz životodavno udah-njivanje, zajedno sa telom, u času začeća, tako da se ljudsko biće pojavljuje na svetu kao psihosomatsko jedinstvo. Zapravo, božanski duh koji stvara dušu daje i moć da se uobliči telo.” (Protojerej Jovan Brija, Rečnik pravoslavne teologije)

I na kraju kao dokaz od koga čovjek dobija dušu:

"A stvori Gospod Bog čovjeka od praha zemalj-skoga, i dunu mu u nos duh životni; i posta čovjek duša živa." (Postanak,2,7)

I tako Isus svjedoči da je duša od Boga:

"Pokažite mi dinar; čiji je na njemu obraz i natpis? A oni odgovarajući rekoše: ćesarev. A on im reče: podajte dakle što je ćesarevo ćesaru, a što je Božije Bogu." (Luka,20,24)

Crkva tvrdi da je Isus je rođen kao pravi čovjek, a čovjek rođenjem ne prima dušu od matere, nego od Boga, dakle tvrdnja Svetog Save da je Isus "i dušu razumnu i umnu suštinski primio od te iste Prečiste Djeve Marije (Bogorodice)" pogrešna je, a svako učenje koje odstupa od dogmatski utvrđene istine crkve jest jeres definisana kao neoprostiva hula na Svetog Duha.

PORIJEKLO I ZNAČENJE "RUSKOG KRSTA"

 

  

Ovaj petroglif nalazi se u sjeverozapadnoj Rusiji (Lake Onega, Cape Besov Nos, Karelia, Russia).

Ovaj petroglif nalazi se u sjeverozapadnoj Rusiji (Lake Onega, Cape Besov Nos, Karelia, Russia). Pro-cjene njegove starosti su različite, ali je jedno si-gurno: stariji je nekoliko hiljada godina od vremena postanka hrišćanstva.

Zvanično se tvrdi da su krst dodali ruski monasi u 15. vijeku, koji su ovu antropomorfnu figuru Sunca nazvali đavolom (besom). Međutim, pogledamo li trougao sa krugom Sunca u dnu (koji nije hrišćanski simbol) i kad vidimo krug Sunca uz glavu figure, logično je da su trougao (zimski solsticij) i krug Sunca uz glavu (ljetni solsticij) bili spojeni. Da je to zaista tako bilo, svjedoči još uvijek vidljiva uklesana cik-cak linija od trougla do Sunca. Tu su patke i riba kao simboli toka vode, tj. toka vremena.

Dakle šta je ovaj krst? Krst je vrijeme jedne godine: trougao u dnu je zimski solsticij, prvi dan zime, kratkodnevica. Kosa prečka donjim krakom poka-zuje izlazak Sunca na zimski solsticij (sjeveroistok, 23,5 stepeni južnog) neba). Gornjim krakom prečka pokazuje zalazak Sunca na ljetnji solsticij (prvi dan ljeta: sjeverozapad, 23,5 stepeni sjevernog neba).

Sve to svjedoči ugao ove prečke prema hori-znotalnom pravcu iz centra gdje ona presijeca vertikalu krsta: 23,5 stepeni i to je ugao kojim se Sunce kreće: 23,5 stepeni ispod nebeskog ekvatora na dan zimskog solsticija (prvi dan zime) i 23,5 stepeni iznad nebeskog ekvatora na dan ljetnog solsticija (prvi dan ljeta).

Gornja, horizontalna prečka obilježava proljeće (desni krak) i ljeto (lijevi krak). Znak T u vrhu krsta je najviša sjeverna tačka Sunca na prvi dan ljeta, tj. na ljetni solsticij (zato je i Sunce prikazano iznad te tačke).

Monasi su jedino uklesali ono IC XC u vrhu krsta i ništa više. Isti takav krst nalazii se na ruševini pre- hrišćanskog hrama u Polju Grabovica kod Bileća u Hercegovini (slika ispod).

 

 

Desno je Svetovidov idol iz zida crkve u smederevskoj tvrđavi: desna ruka Svetovida tačno je pod 23,5 stepeni prema sjeveroistoku što na horizontu označava mjesto izlaska Sunca na prvi dan ljeta, na Vidovdan.

 

Na krstu patrijarha Porfirija kosa prečka pokazuje 23,5 stepeni sjeverozapada i mjesto zalaska Sunca na prvi dan ljeta, a suprotna strana pokazije 23,5 stepeni jugoistočno na mjesto islaska Sunca na prvi dan zime. Kome nije jasno da su arhijereji crkve obožavatelji Sunca kao i svi masoni, njemu zaista klikeri ne rade.

Donja ukošena prečka "ruskog krsta", u odnosu na pravac istoka (0° E) usmjerena je pod 23,5° ka jugoistoku (SE) i pokazuje mjesto izlaska Sunca na zimski solsticij (kratkodnevica na prvi dan zime). Njen suprotni krak usmjeren je pod 23,5° ka sjeverozapadu (NW) i pokazuje zalazak Sunca na ljetni solsticij (dugodnevica na prvi dan ljeta). To je krst pravoslavnih crkvenih Iluminata preuzet od ruskih starovjeraca jazičnika i nema nikakve veze sa Isusom.

P.S. Ako laže Viduša, ne laže uglomijer! ☀️✋

O SRPSKOM KRALJU STEFANU UROŠU II MILUTINU

Srpski kralj Stefan Uroš II Milutin vladao je od 1282. do 1321. U istoriji je ostao upamćen po ženidbi petogodišnjom Simonidom i osljepljavanju sina Ste-fana Dečanskog.

Ovaj Milutin ženio se pet puta. Peti brak sklopio je u svojoj 46. godini sa petogodišnjom romejskom princezom Simonidom 1299. godine. To je u cijeloj istoriji ljudskog roda bio najneprirodniji, najper-verzniji i najpedofilskiji brak. Šest je godina Milutin bio stariji od svog punca, romejskog kralja An-dronika II Paleologa.

Po ugovoru Simonida je u proljeće 1299. dovedena u dolinu Vardara sa grupom zarobljenika određenih za razmjenu. Dogovor je bio da se bračni odnosi neće činiti dok Simonida ne navrši 12 godina, što se u to vrijeme po kanonima Pravoslavne crkve sma-tralo polnom zrelošću (nemojmo se čuditi tome, jer po "crkvenom svetom predanju" i "Bog je Duhom Svetim začeo sina sa 13-godišnjom Marijom").

Kad je izvršena pomenuta razmjena zarobljenika i kad je petogodišnja Simonida iz romejske grupe prešla u grupu kralja Milutina i njegove garde, Milutin sa svojom svitom biva od romejskog cara pozvan u Solun. Uz silne darove Milutinu i njegovoj sviti raskošna proslava vjenčanja trajala je nekoliko dana. Tada kao carev zet, Milutin je prema obi-čajima imao pravo da cara Andronika nazove "gospodinom i roditeljem", što je čast i prilika koju je srpski kralj u zvaničnoj zdravici iskoristio.

Simonida je prvi put silovana od Milutina u njenoj osmoj godini i tako kroz svo njeno djetinjstvo. Zbog poderane materice i čestog krvaljenja ni u zrelog dobi Simonida nije mogla rađati.

Taj srpski kralj Milutin veliki je crkveni svetac i obilježava se 24. oktobra po gregorijanskom, tj. 11. novembra po julijanskom. Mnogi pravoslavni Srbi slave Milutina kao svoju Krsnu slavu i kućnog zaštitnika. Ovo je samo primjer koliko jedan narod fanatizovan lažima svog kulta može izgubiti te-meljna sveta božanska načela i postati umno, duhovno i duševno perverzno bolestan i opasan po okolinu.

DAN ISUSOVOG VASKRSENJA

  

Zašto se ne zna tačan datum Isusovog raspeća i vaskrsenja? To je zbog toga što Isus, ako je i postojao, za Rimljane nije bio važna ličnost i Pilat nije smatrao potrebom i obavezom da njegovu osudu na smrt raspećem službeno evidentira za imperatora i Senat.

A sad malo od jevrejskom kalendaru u Isusovo vrijeme:

"Prava jevrejska godina počinje sa mjesecom Tišri, na jesenji ekvinocij — fakt koji sugeriše egipatski original. Ovo je ostao početak građanske godine; crkvena godina počinje sa mjesecom nisanom šest mjeseci ranije na proljetni ekvinocij." [1]

Godine 31. nove ere proljetni ekvinocij padao je na kasnije ustanovljeni hrišćanski praznik Blagovijesti 25. marta julijanskog kalendara i taj dan bio je 1. dan jevrejskog mjeseca nisana. Pogledajmo šta o nisanu piše u Drugoj knjizi Mojsijevoj:

"| reče Gospod Mojsiju i Aronu u zemlji misirskoj govoreći: 'Ovaj mjesec da vam je početak mje-secima, da vam je prvi mjesec u godini. Kažite svemu zboru Izrailjevom i recite: desetog dana ovog mjeseca svaki neka uzme jagnje ili jare, po porodicama, po jedno na dom; Ako li je dom mali za jagnje ili jare, neka uzme k sebi susjeda, koji mu je najbliži, s onoliko duša koliko treba da mogu pojesti jagnje ili jare. A jagnje ili jare da vam bude zdravo, muško, od godine; između ovaca Ili između koza uzmite. I čuvajte ga do četrnaestog dana ovog mejseca, a tada savkoliki zbor Izrailjev neka ga zakolje uveče." (2. Moj.12,1-5)

Pogledajmo kalendar za 31. godinu u Palestini: proljetni ekvinocij 31. godine bio je 25. marta i to je prvi dan nisana. Dan ranije, u subotu 24. marta Isus je u Vitaniji vaskrsao Lazara u četvrtom danu Lazareve smrti, što je simbolika tri mjeseca zime i četvrti dan je kao četvrti mjesec godine i prvi mjesec proljeća. Lazarevo vaskrsenje simbol je proljetnog vaskrsenja prirode. Sutradan nakon Lazarevog vaskrsenja je 25. mart, prvi dan proljeća i Isus je tog dana na magarcu ujahao u Jerusalim:

"A sutradan, mnogi od naroda koji bješe došao na praznik, čuvši da Isus ide u Jerusalim, uzeše grane od finika i izidoše mu na susret, i vikahu govoreći: Osana! Blagosloven koji ide u ime Gospodnje, car Izrailjev." (Jovan,12,12-13)

Isus vaskrsava Lazara 24. marta, 25. marta na magarcu ulazi u Jerusalim i to je Cvjetna nedjelja, Vrbica, 1. nisan na prvi dan proljeća i judejska crkvena Nova godina. Narod svečano dočekuje Isusa pozdravljajući ga kao Mesiju i cara Izrailjeva. Tada se sastaju glavari sveštenički, vijećaju šta da rade sa Isusom i odluče da ga ubiju:

"Ako ga ostavimo tako, svi će ga vjerovati, pa će doći Rimljani i uzeti nam zemlju i narod. (Jo-van,11,48)

Međutim, u Jovanovom jevanđelju piše da je zbog fariseja odmah nakon Lazarevog vaskrsenja Isus morao da se krije u obližnjem gradu Efraimu:

"A Isus više ne hođaše javno među Judejcima, nego odande otide u kraj blizu pustinje u grad koji se zove Efraim i ondje hođaše s učenicima svojim." (Jovan,11,54)

Nakon toga Jovan kaže:

"I Isus pre pashe na šest dana dođe u Vitaniju gdje bijaše Lazar, koji je umro, koga podiže iz mrtvijeh." (Jovan,12,1)

Šesti dan pred pashu je subota 7. nisana, tj. 31. mart. Jovan kaže da je sutradan, dakle u nedjelju 8. nisana, tj. 1. aprila, Isus na magarcu ušao u Jerusalim i da je tek tada sa palminim grančicama dočekan od naroda i pozdravljen kao Mesija i car Izrailjev.

Po Jovanu Isus je bio u Vitaniji šesti dana prije Pashe kod Lazara u kući. Kod Mateja i Marka stoji da je Isus dva dana prije Pashe bio u Vitaniji u kući Simona gubavog i neka žena ga miropomazala dok je sjedio za trpezom (Mateja,26,6-7; Marko,14,1-3). Ni jedan od njih ne pominje ni Lazara ni Mariju. Dva dana prije Pashe je srijeda 11. nisana, tj. 4. aprila i tada Juda odlazi prvosveštenicima da izda Isusa (Mateja, 26,14; Marko, 11,10). Luka ne spominje Vitaniju, nego neko selo u koje je Isus svratio i u kojem ga u svoju kuću primila i ugostila Marta, dok je njena sestra Marija sjedila kod nogu Isusovih slušajući Isusovu besjedu (Luka,10,38-39).

Slijedi logični redoslijed: Isus vaskrsava Lazara u subotu 24. marta. Sutradan 25. marta je prvi dan nisana, prvi dan proljeća i po Mojsijevom zakonu judejska crkvena Nova godina. Isus iz Vitanije stiže u Jerusalim da proslavi 1. nisan i judejsku Novu godinu. Po ranijem običaju za prvi dan proljeća narod srdačno pozdravlja Isusa palminim lišćem pozdravljajući ga kao Mesiju i cara judejskog. Fariseji se uplaše da Rimljani ne čuju da su Judeji proglasili svog Mesiju za cara i odlučuju fariseji da Isusa ubiju. Isus bježi iz Jerusalima i sklanja se u grad Efraim i ponovo se vraća u Jerusalim šestog dana pred Pashu. Pri povratku opet svraća u Vitaniju gdje susreće Lazara, Martu i Mariju i tada ga Marija pomazuje mirom.

Po Mojsijevom zakonu 10. dan nisana je dan na koji se odabire jagnje ili jare za Pashu. Od 1. nisana na prvi dan proljeća 25. marta deseti dan je na utorak 3. aprila. Četrnaesti dan nisana je subota 7. aprila (treba da se podsjetimo da je po starozavjetnom hebrejskom kalendaru novi dan počinjao po zalasku Sunca prethodnog dana, dakle je pashalna subota počela u petak uveče čim je zašlo Sunce i tad se kolje pashalno jagnje ili jare). Tog petka bio je 13. dan mjeseca nisana (6. april) i tada je Isus raspet na krstu, a vaskrsao u nedjelju 8. aprila.

Ne zna se kad su Jevreji počeli da slave Pashu na pun Mjesec nakon proljetnog ekvinocija, ali je očito da su početkom nove ere Pashu proslavljali po sunčanom kalendaru. Jednu reformu jevrejskog kalendara uradio je 358. godine [2]. Rabbi Hilel II i moguće je da je promjena tada učinjena ili su to ranije učinili autori Usmenog predanja (Mishna) početkom 3. vijeka.

..............................

[1] Alexander Philip, The calendar: its history, structure and improvement, Cambridge, The University Press, 1921, pg. 25.

[2] Ibid.

DOKAZI FALSIFIKOVANJA ARHEOLOGIJE

 

  

Sredinom prve decenije 20. vijeka prva iskopavanja Vinče počeo je tada najugledniji srpski arheolog Miloje Vasić. Po Belom Brdu i okolnim lokacijama iskopavanja su u intervalima trajala sve do 1982. Evo kako je Vasić datovao Vinču:

“Dakle, Vasić je svojim stavom došao u sukob sa nemačkom školom. Fasciniran je antikom i kla-sičnom arheologijom u najužem smislu. Taj sukob sa nemačkom arheologijom se sve više zaoštrava i Vasić je energično protiv svih zastupnika nordijske teorije. Taj odnos, opravdano negativan, prema nordijskoj teoriji i ta fascinacija antikom delovali na njega da ode predaleko u svojim stavovima. Ako pratite njegovu evoluciju: Vinča je najprije bila neolitska, onda je postala bronzanodopska. U prvoj knjizi Praistorijske Vinče, Vinča se vezuje za mikenski svet i za srednjoheladsku kulturu, za minijsku keramiku, i najzad dolazi teoruija o jonskoj koloniji. Čini mi se, s jedne strane, fasciniranost antikom i, s druge strane, otpor prema nordijskoj teoriji delovali na njega da on u ovome pravcu ode predaleko. Pored toga, bio je potpuno sam. Nije bilo nikoga pored njega sa kim je mogao da razmeni misli i ko bi mogao eventualno da deluje na njega da koriguje svoje stavove”. [1]

 

Dakle, u arheologiji postoje različite teorije, a teorija ne mora biti istina, čak može biti greška, zabluda namjerna ideološka podvala. Kao pristalica nor-dijske škole citirani srpski arheolog osuđuje Vasića kao pristalicu klasične arheoogije.

Šta je klasićni metod datovanje? Tu se vrše poređenja sa drevnim grčkim, etrurskim i rimskim ostavštinama i nalazima i po sličnosti nalaza, njihovih formi ornamenata vršilo se datovanje.

Nordijska teorija je iluminatska darvinistička (crkvena) teorija Bečko-berlinske škole, evolu-cionisti, i prvi njeni protagonist počinju da djeluju krajem prve polovine 19. vijeka. Vrhunac njihove samovolje je potpuna kontrola arheologije, jer nakon Drugog svj. rata arheolozi ne datuju svoje nalaze, nego probrane arftefakte šalju državnim ili od države plaćenim centrima za datovanje radiokarbonskim metodom C-14, i šta im otuda jave, to je je zvanično datiranje i mrdanja nema, a mogu javiti sve što im je po “partijskoj liniji”, tj. ideologiji sistema naređeno (uglavnom tako bude).

Citirani srpski arheolog reče da je Vasić u početku tvrdio da vinčanska kultura pripada neolitskoj kulturi, ali u Vasićevim člancima iz 1906. [2] o nalazima na Žutom brdu Vasić već tada govori o uticaju mikenske kulture u našim predjelima od početka neolitskog doba [3], te i mikenskom uticaju na nalaze na Žutom brdu. Vasić govori o istim i srodnim kulturama i nalazima kao na Glasincu u Bosni, u Italiji, na Kavkazu, po Ugarskoj, Austriji, Češkoj; sličnost keramičkog posuđa Dunavske Doline sa posuđem u Troji, po Egeju, u Italiji, Šleskoj, Poznanjskoj, Lužici, pa i u Egiptu. Nigdje Vasić nije rekao da je mikenska kultura grčka, Vasić govori o mikenskoj kulturi koju povezuje sa trojanskom, i njenom uticaju na forme i ukrase nalaza sa Žutog i Belog brda, te susjednih nalazišta oko Dunava, navodeći da je grčka kolonizacija Mikene izvršena tek u 8. i 7. v. st. ere [4].

 

 

Vasić spominje mogućnost postojanja grčkih ko-lonija od druge polovine 7. v. st. ere [5], pa i 9. I 10. v. i dalje [6], ali to je samo maska da bi se zaštitio od progona kakav je prije njega imao istoričar Miloš S. Milojević. Sve što je Vasić rekao dovoljno je da se iz konteksta izvede zaključak da sve što je mikensko, to je trojansko i sve na Žutom i Belom brdu i po nabrojanim teritorijama je kontinuitet jednog naroda, ali nije se usudio reći da su to bili Srbi.

Da je bar za neke arheologe darvinizam imao ulogu u definiciji i kodifikaciji arheološke prakse u drugoj polovini 19. vijeka.” [7]

Datiranje kulturnih pojava u Dunavskoj Dolini Vasić je video u njenom kontinuitetu ka Troji i obratno:

“Nama je na ovom mestu najzgodnije obeležiti značaj Troje i njenih nalazaka naročito za datiranje pojedinih kulturnih pojava u Dunavskoj Dolini, je rod toga zavisi i pravilno shvatanje celokupne praistorijske kulture u našoj oblasti.” [8]

Ali, vinčanski kulturni slojevi su hronologija od prepotopske vinčanske kulture do gvozdenog doba:

“Na dubini od 4-5 metara ispod površine prvi put se pojavljuje specijalna ornamentalna tehnika, tzv. tehnika crvenog slikanja bez sjaja, koja u svemu odgovara istoj tehnici u Tesaliji iz bronzanog doba, koje je prethodilo poslednjem odeljku najmlađe minonske periode (L. M. III). Moćnost ovog sloja u Vinči u kojem se pojavljuje ta tehnika iznosi oko 2 metra. Na dubini od 2,﮲5 metra pojavljuju se već keramički fragmenti, koji u svemu odgovaraju keramici s ovde proučenih nalazišta. Takve keramičke ostatke nalazimo u celoj dubini sloja od 2﮲5-0 metra ispod površine.” [9]

Na Dan sv. Save 1938. Vasić piše ovako:

“Moje datovanje osnivanja Vinče u doba prelaza iz 7. U 6. vek pre Hr. naišlo je na opoziciju drugih naučnika. Ostajući pri svome datovanju Vinče, ja ne mogu na ovom mestu, zbog oskudice prostora diskutovati tako krupno i vano pitanje o datovanju preistorijskih kulturnih predmeta i pojava u Dunavskoj Dolini.” [10]

 

 

 

Na kraju krajeva: od površine prvi kulturni slojevi Vinče i jesu iz 7. I 6. vijeka st. ere. Najdublja prošlost u koju Vasić stavlja Vinču je 1600 st. ere:

“Kulturni sloj u Vinči, moćan 10,5 m., imaće se, prema tome, razdeliti, na osnovi karakterističnih odlika, u tanje slojeve kojima će odgovarati kraći vremenski periodi u vremenskom interval od oko 1600 godine pre Hr. do oko 6 godine po Hr.” [11]

Trava i lišće stvaraju humus. Na balkanskom podneblju kamen debljine 10-tak cm za oko 50 godina zarasta u travu. Prvih vijekova nakon potopa klima je bila hladnija i taj process tekao je malo sporije, ali za 4530 godina od potopa do prvih otkopavanja u Vinči u ciklusima 10 cm humusa za 50 godina, to je preko 9 m humusa.

Sve što je u humusnom na 4-5 m dubine, ili u još debljim neprekinutim slojevima humusa, u uvalama popunjenih humusom, u obrušenim obalama ili je dijelom u humusu iznad sedre, to pripada postpotopskom vremenu mlađem od 2625. st. ere. Sloj humusa iznad sedre, ma koliko na nekim mjestima bio debeo, nastao je od trave i lišća nakon biblijskog potopa, a sloj sedre, ili sige, je otvrdli pijesak nanesen potopom.

Prvobitni i najstariji Vinčanci sa svojom kulturom nestali su oko 3500 st. ere. Po hronologiji Velike piramide i Biblije potop je počeo 1656 godina od Adama, ili 2626. st. ere. Od 1973. Neki autori tvrde da radiokarbonska datiranja pokazuju da tamno polirano posuđe vinčanskih naselja potiče iz oko 1000 godina prije Troje [12], dakle oko 2300-2000 st. ere. Tako, primjera radi, nalazište na Banjici je postpotopsko naselje Protosrba iz vremena 2300-1500 st. ere, a tu su došli nakon rušenja Vavilonske kule oko 2450. st. ere.

Sedra je od potopa, neneseno u potopu. Po kosom obodu brda moglo je biti kasnijih naselja, ali ispod debelog sloja sedre je prepotopski svijet. Shvativši da ova lokacija vremenska mapa svijeta, gazed svijeta, koje kroje zvaničnu evolucionističku laž, zaustavili su daljnja iskopavanja u Vinči i riješili da sve zatrpaju.

Ako su iste forme figurina nadjene na 2,5 - 5 m i 10,5 m dubine, višak sloja preko 2,5-5 m nastao je odronom brda, odronom obale i povremenim nanosima.

Ne lažu samo o starosti Vinče, nego lažu o starosti mnogih kultura. Tako za tablice iz Tartarije tvrde da potiču iz 5500–2750 st. ere, a na njima su sumerski, egipatski i hetski hijeroglifi, dok je na jednoj tablici jasno vidljiv simbol sličan kasnije osmišljenim ki-neskim logografima. Heti ili Kiti bili su dugo vladari velikog dijela sjeverne Kine, tkz. Kitaja, kitajske Tartarije. Tartarske tablice su postpotopski proizvod Arjana pristiglih iz Sumera nakon rušenja Vavi-lonske kule oko 2450. st. ere.

Svetilište Gobekli Tepe datuju na 9500-8000 st. ere, a to je hetsko svetilište između 2400-1000 st. ere. Dokaz tome su hetski hijeroglifi i način prikaza brkova na nekim kamenim glavama.

 

 

Na jednoj fotografiji je hetski hijeroglif H (1, 2, 3) sa značenjem “mi”, kapija [13] i hijeroglif br. 4 kao “božanski simbol” [14], tj. “Sunčev simbol” je i sumerski “Šamaš”, “Sunčev prestol” ili “sela”, simbol ljetnog solsticija. To su simboli na kamenu u Gobekli Tepe (br. 5), zatim simbol H (kapija vremena) na stećku u Bosni (br. 6), u hramu Sunca Tiwanaku u Boliviji (br. 7), na petroglifu sjevernoameričkih Indijanaca na lokaciji Grapevine Canyon, Nevada, USA (br. 8); na keltskom kamenu, tkz. Foulscale Stone, Newton, Lancashire, Engleska (br. 9) i još jedan simbol H (Hor, Hora, Horus, Hors, Horshid) u Gobekli Tepe, Turska (br. 10).

Hram Tiwanaku (Tiahuanaco), hram Sunca u zapadnoj Boliviji, građen oko 300 n. ere i pripada kulturi Inka, po nekima pre-Inka. Bilo kako bilo, ono što je zanimljivo jeste isti neobični i jedinstveni način prikazivanja brkova na reljefnom prikazu Isusa i Jovana Krstitelja na fasadi manastira Dečani, na kamenoj glavi svetilišta Karahan Tepe, na glavi ketlskog boga na Gundestrup kotlu i na glavi Virakoče, boga Suna u hramu Tiwanaku: brkovi ne idu ispod nosa, što je za ljude normalno, nego polaze sa bočnih strana nozdrva. Šta to znači? To znači da su arhitekta Tiwanaku hrama, majstor Gundestrup kotla i arhitekta Dečana pripadali istoj mističnoj školi istog tajnog društva Arjana: Heta i Kimera.

Na jednoj od fotografija je skulptura kulture Lepenskog Vira, prikaz Venere, Velike Matere, boginje rađanja. Na njenim rukama su po tri prsta i to su tri mjeseca proljeća i tri mjeseca ljeta. U tih šest mjeseci što rodi na zemlji, rodilo je, to je vrijeme rađanja. Vagina je predstavljena kao KUPA, simbol ljetnog solsticija, dana između proljeća i ljeta. Ista tema, isto vrijeme kao i Gobekli Tepe.

..............................
[1] Milutin Garašanin, razgovori o arheologiji. Razgovarali i priredili Staša Babić i Miodrag Tomović, Izdavač "3T" d.o.o., Beograd, 1996, str. 19.
[2] Miloje M. Vasić, Preistorijska votivna grivna i uticaji mikenske kulture u Srbiji; Starinar, Novog reda godina I, 1906, Prva Sveska, Beograd, Kraljevsko Srpska Državna Štamparija, 1906, str 1-35.
[3] Ib. str. 29-30.
[4] Ib. str. 33.
[5] Miloje M. Vasić, Žuto brdo; Starinar, Novog reda godina VI, 1911, Sveska Prva i Druga, Beograd, Kraljevsko Srpska Državna Štamparija, 1914, str. 36-37). str. 65,
[6] Ib. str. 66.
[7] Felix Riede, The Scandinavian Connection: The Roots of Darwinian Archaeology in 19th-Century Scandinavian Archaeology; Bulletin of the History of Archaeology, May 2006, Volume 16, Number I, p. 5.
[8, 9] Miloje M. Vasić, Žuto brdo; Starinar, Novog reda godina VI, 1911, str. 67, 72.
[10] Miloje Vasić, Dunavska Dolina i Italija u gvozdenom dobu; Starinar, Treća Serija, Knjiga XIII, Državna Štamparija Kraljevine Jugoslavije, Beograd, 1938, str. 30.
[11] Miloje M. Vasić, Preistoriska Vinča I.; Beograd, Izdanje Državne štamparije, 1932, str. 97.
[12] Emmanuel Laroche, Les Hiéroglyphes Hittites, Première partie L'écriture; Éditions du Centre national de la recherche scientifique, Paris, 1960, p. 83, 220, 201, 143, 121, 62, 237, 238, 129.
[13] Claude Reignier Conder, Altaic Hieroglyphs and Hittite Inscriptions, Richard Bentley and Son, 1887, Pl. III.
[14] Stephen Langdon, A Sumerian Grammar and Chrestomathy, Paris, Libraire Paul Geuthner, 1911, p. 265.

ZLO JE SVOJU NAVRŠILO MJERU

 

Ovih dana uradio sam test Srba pravoslavnih hrišćana stavljajući na jedan tas vage slobodu mišljenja i govora, slobodu kretanja, slobodu kreativnog stvaranja, slobodu iskazivanja radosti života kroz muziku, pjesmu i igru, slobodu tugovanja i plača, slobodu ljudskih stremljenja ka univerzalnijem i humanijem duhovnom, obrazovnom, kreativnom i estetskom fizičkom usavršavanju čovjeka.

Kroz lik i djelo srednjovijekovnog kaluđera Save Ne-manjića, za Srbe pravoslavce najvećeg srbskog svetitelja i prosvjetitelja, na suprotni tas vage stavio sam Savine srednjovijekovne zabrane svih sloboda koje sam spomenuo i na prvi tas vage stavio.

II od svih Srba samo me jedan Srbin svojim "Sviđa mi se" lajkom podržao, samo jedan je za pomenute slobode glasao, svi ostali su podržali Savine zabrane tih sloboda koje svaki čovjek rođenjem od Boga dobija. Radi kulta srednjovijekovnog propagandom im nametnutog vjerskog fanatika i ljudskog zlotvora odrekli su se sebe i pljunuli na najsvetije darova koje je Bog čovjeku za lakši život za Zemlji podario.

U današnjim pravoslavnim Srbima nema normalnih ljudi, nema u pravoslavnom Srbinu originalnog pri-rodnog čovjeka, jer u današnjim Srbima ne postoji želja za ličnom i narodnom slobodom. Zarobili su današnji Srbi sami sebe u kult kroz vjernost kodeksima vođa kulta i kult im je preči od lične, porodične i kolektivne slobode i sreće. To je stanje umnog, duhovnog i duševnog ludila!

Judaizam, budizam, hinduizam, hrišćanstvo i islam od čovjeka su stvorili bolesnu fanatizovanu zvijer, od naroda su stvorili čopore tih zvijeri, od čovječanstva su stvorili sramotu cijele Zemlje i svega na Zemlji, sramotu kosmosa i takvi kakvi su kroz svoje vjere u zombirane neljude pretvoreni i Boga Stvoritelja sramote.

Totalni restart čovjekovog umnog i duhovnog poimanja svijeta jedini je uslov opstanka ljudske rase i ako to u sljedećih nekoliko decenija ne učine ljudske zombi-atomske, učiniće Bog preko kosmosa i Zemlje.